donderdag 16 april 2009

Moeder & dochter


Mam, weet je nog, 15 april 2000? We vieren jouw verjaardag op de mijne. Ik heb mijn mooiste cadeau al twee weken eerder ontvangen. Je mag het voor de gelegenheid even vasthouden.
Jij bent de oudste, 76, zij de jongste. Ik word vandaag 38, net zo oud als jij, toen je mij kreeg. Je houdt haar vast, zoals je ooit mij hebt vastgehouden.
Veel ben je al verleerd op dat moment, maar niet de moederlijke babygreep of de taal die volwassenen tot een zuigeling spreken, het zachte, aanhalige gekeuvel dat hen rustig stemt.
In het huis dat je ooit bewoonde, maar nu niet herkent, koester je jouw kleinkind dat je nooit zal leren kennen. Dat is voor een echte kleinkindoma een hard gelag. Misschien besef je dat zelf niet, maar wij, het nageslacht verenigd in het ouderlijk huis, des te meer.
We drinken en we lachen, gezelligheid kent geen tijd. Het ligt niet aan de taart of drank, de gesprekken zijn niet anders dan anders. Toch is het een merkwaardige verjaarspartij met een onwetend feestvarken als middelpunt.
De oudste kleinzoon, die met de camera, legt het tafereeltje met boreling en oma vast. In stemmig zwart-wit en grijstinten, de mist waarin je gaandeweg bent opgelost. Maar waaruit nieuw leven is opgedoken.
foto: Nickel van Duijvenboden

Van 5 op 6 april 1979

Het kwam aangenaam onverwacht. Niet de nacht van het examenfeest, die was aangekondigd op posters en pamfletten, maar jouw lippen op de mijne in de B-gang. We hadden chili sin carne gegeten en de leraar van het jaar gekozen. Tussen het zaklopen in de D-gang en het dansen in de kantine door kwam ik je tegen. Je zat op een tafeltje tegenover B-0, het lokaal van Van Popta. Blauwe ogen, lang blond haar, een leuk lief meisje. We spraken niet lang. Ik was gekomen om afscheid van jou te nemen. Dacht jij. Maar ik ben er nog. Dertig jaar en drie kinderen later.
Eigenlijk zijn we nooit uit de B-gang weggegaan.