zaterdag 19 februari 2011

EO is EO niet meer

Evolutie, ze zijn er niet zo happig op bij de Evangelische Omroep. Maar zijn er wel degelijk onderdeel van. Waar zijn de tijden gebleven dat directeur Bert - Brandend - Dorenbos zijn omroep in nog geen veertig jaar als een echte zenderling door de goddeloze tv- en radiowoestijn van Nederland leidde? Waar is Henk Binnenband gebleven, die als een ware Rijnsburgse verhuizer de dozen van het kwaad van de dozen van het heil onderscheidde? Wie kent nog Jan van den Bosch, fout als een Amerikaanse tv-dominee? EO-coryfeeën uit vervlogen dagen, Neanderthalers vergeleken bij de EO-mosapiens anno 2011: Manuel Venderbos, Klaas van Kruistum, Tijs van den Brink en zelfs Bert van Leeuwen en Andries Knevel. En eigenlijk ook Arie Boomsma die bij de KRO uit de kast mocht komen.
ELO

Evolutie, ook bij de EO. Zo luisterde ik afgelopen maandag na elven naar EO-er Henk van Steeg op radio 2. Een geschikt programma voor zo laat op de avond, want slaapverwekkend. Plaatje voor plaatje kabbelde middle-of-the-road voorbij. Tot EO-Henkie langs zijn neus weg The Eagles aankondigde. Desperado. En daarna, godbetert, Can’t get it out of my head van The Electric Light Orchestra. Voor de heidenen onder u: artiesten die zo’n dertig jaar geleden nog op de zwarte lijst stonden der EO als zijnde kunstenaars van occulte aard. Wat was in godsnaam in die omroep gevaren. Schoof dan echt alles op naar het midden?
De dinsdag erna. Ik keek naar Uitgesproken EO, mijn hoogtepunt van de week. Tijs van den Brink was opperspreekstalmeester. Zijn kapster had zich uitgesloofd, de grimeur had gedaan wat ze kon, maar hij zat er weer bij als Pinokkio. Maar goed, het is niet zo christelijk om steeds maar weer op het uiterlijk af te gaan. Tijs bracht ons de reportage van een dwaze CDA-politicus uit het Limburgse die een fout filmpje had gemaakt met het oog op de provinciale verkiezingen. Een aantrekkelijke jongedame trok daarin haar jurkje zinnenprikkelend omhoog, zodat de verblufte kijker onvermijdelijk werd geconfronteerd met een ontblote bil met daarop een CDA-tatoeage.
CDA

Begrijp me goed, als man van de wereld ben ik wel wat gewend tegenwoordig. Niet het filmpje op zich bracht mij van de wijs (ik ken nog de poster van de PSP), het gaat mij om EO-Tijs en de verlekkerde manier waarop hij wel twaalf maal (12!), het getal van het Israëlische volk, die bil voorbij liet komen. Het was, ik kan het niet anders beschrijven, je reinste EO-porno. En ik weet niet wat Tijs had zitten doen tijdens het vertonen van het filmpje, maar hij had een hoofd als een biet. Zijn redding was het volgende item over koude, natte washandjes.
Tijs

Nee, de EO is de EO niet meer. Alles verwatert, alles nivelleert. Als zout zonder smaak. Wat moet je ermee?

maandag 14 februari 2011

Lou Reed regisseert Susan Boyle


Februari 2011: we hebben Tunesië, we hebben Egypte en we hebben Lou. Thanks Lou.

Lou Reed, schrijver van de klassieker 'Perfect Day' uit 1972, heeft de video geregisseerd van de versie die Susan Boyle onlangs heeft opgenomen.


Een opmerkelijke wending in de verhouding tussen de twee artiesten. Eerst ging nog het verhaal dat Lou Reed Susan Boyle verboden had het nummer op te nemen.


Maar nu heeft hij toch de bijbehorende clip geregisseerd, waarin we Susan dromerig zien uitkijken over Schotse hooglanden. (ad/mvdb/kh)


bron: www.HLN.BE

donderdag 3 februari 2011

Dankuwel NS voor het zoutkaartje

Ineens diende zich daar die mogelijkheid aan mezelf te verheffen boven het plebs. In de daluren mocht ik – typische tweedeklasser – ter compensatie van de winterse ellende op het spoor in december eersteklas reizen in januari. Wat een feest! De voorpret begon thuis al. Na een door opwinding doorwaakte nacht – morgen zou het gebeuren! – nam ik een uitgebreide douche, schoor me glad en hees me voor de gelegenheid in het pak. Jammer dat de bussen van het streekvervoer geen klassenindeling kennen. Nu moest ik helaas plaatsnemen tussen het grauw waartoe ikzelf op andere dagen ook behoorde.
Ik stond op perron 5. De trein naar Amsterdam kon binnen enkele ogenblikken aankomen. ‘Dames en heren,’ schalde een vrouwenstem door de vertrekhal, ‘wegens een versperring bij Schiphol zal de trein naar Amsterdam worden omgeleid. Excuses voor het ongemak.’ Ongemak, welk ongemak? Ik kon het mens wel omhelzen. Wat een buitenkans, nog langer in de eersteklas!
Een groots moment was toen de deuren openklapten. Zoals gebruikelijk drongen de tweedeklassers dreigend op, bij voorbaat hyper bij de gedachte een half uur opgehokt te treinen. Daar stonden ze in hun Zeemankleding op hun afgetrapte Bristolschoenen en hun tasjes van de Wibra. Waar zij links gingen, ging ik rechts, de trap af, de glazen klapdeur door. Daar stonden de fauteuils, breeduit, rijendik, met fluweel gestoffeerd. Voordat ik plaatsnam liet ik even mijn hand over de zitting glijden. Sensationeel! Toen nam ik plaats. Wat zeg ik? Ik vleide mijn achterwerk in de luxezetel. Zelden waren mijn billen zo eersteklas in de watten gelegd.
Ik heb nooit eerder zo comfortabel gereisd. Zelfs de conducteur gedroeg zich anders in de eersteklas. Hij knipte fluitend mijn OV-kaart en knipoogde toen hij doorliep. Op weg naar de hooligans in klasse twee.
Van die vertraging kwam helaas weinig terecht. Ik heb nooit geweten dat eersteklas compartimenten ruim vijf minuten eerder arriveren op de plaats van bestemming dan die van de tweedeklas. Zo kwam het dat ik al lang en breed het station had verlaten toen de tweedeklas aankwam om het gewone volk uit te braken.