Mind the gap

Een man en een vrouw stappen verhit in op station Kingsbridge - Piccadilly Line richting Cockfosters. Met teveel bagage en teveel gewicht van zichzelf. Ik schat ze zeker 65. Hij neemt zijn bril af en droogt het gezicht met de mouw van zijn overhemd. Zij vindt al struikelend een vrije plek en moet daarbij haar hutkoffer op wieltjes loslaten. Tegelijkertijd trekt de metro op. De onbeheerde koffer valt om tegen de andere twee en het domino-effect blijft niet uit. Met de man als laatste dominosteen. Gelukkig is er een paal. Daar slaat hij tegenaan, maar hij gaat wonder boven wonder niet languit. De vrouw roept nu door de trein - alsof iemand het wil weten - dat zij niet zo vaak met de metro gaan. Vandaar de verhitting. Vandaar de clumsiness. Ze blaast haar haar omhoog en wuift zichzelf koelte toe met het metrokaartje. Hij krijgt de koffers onder controle door erop te gaan zitten. In- en uitstappers op Greenpark, Piccadilly Circus en volgende stations struikelen erover en schampen schenen. Daar heeft de man geen boodschap aan. Het metroschema, het elektronisch mededelingenbord en de omroepster laten weten dat het volgende station Temple is. Visitors voor het British Museum moeten hier uitstappen. Als de trein stilstaat en de deuren open zijn geklapt schrikken man en vrouw op. Zij (in het algemeen): "Dit is toch niet Temple? Is dit echt Temple?" Hij (tegen haar): "It's Temple, sweetheart, hurry up." Net op tijd, nee, net te laat, want de koffers komen klem te zitten, rollen ze naar buiten. Verdwenen zijn ze. Vermoedelijk 'in the gap between the train and the platform'. Want die herhaalde mededeling hadden ze ook gemist.

Macht

Mensen willen macht, heersen over anderen. Ook als zij niet in die positie zijn. Neem de man die het zeil komt leggen. Een stukje vinyl van 4 bij 5, €5 de vierkante meter. Om de vloer van de berging mee te bedekken. Uitrollen, hier en daar wat snijden, klaar. Maar nee hoor. Zeilenlegger wil de klant graag even een dilemmaatje opleggen. Toch even de verhoudingen laten voelen. Hij, de expert, en ik, de leek. Die dacht voor een dubbeltje op de eerste rang te kunnen zitten. Lopen.
'Moet het op deze ondergrond?'
'Meer vloeren heeft deze berging niet, dus ja.'
'Niet zo'n egale vloer, hè.'
'Het is maar een berging.'
'Met die putten en pitten zal het geen lang leven hebben. Dun spulletje, hè?' Hij neemt het zeil demonstratief tussen duim en wijsvinger.
'Gaat u er veel over lopen?'
'Verwacht u een antwoord in meters? Kilometers?'
'Nou ja, ik wil maar zeggen dat het niet aan mij ligt als de boel scheurt.'
'U waarschuwt zogezegd.'
'Ik waarschuw ja.'
'U verbiedt het niet?'
'Het is uw vinyl.'
'Het is mijn vinyl.'
'Ik leg wel, hoor, maakt mij niet uit.'
Precies. Het is zo mooi als mensen hun plek weer weten. En mijn zeiltje ligt prima. Ik loop erover op sokken en mijd de bobbels en gaten. Niks aan het handje.