zondag 30 november 2014

Sigaretten halen 189

Dagobert Bijleveld dacht zichzelf te kennen. Nu hij gefrustreerd werd door zijn eigen leidinggevende, juist nu hij zo goed bezig was, had het hem woedend moeten maken. Zo had hij zijn leven lang gereageerd op frustratie. Maar hij was doodkalm. Voor het eerst in jaren had hij uitgeslapen tot over tienen en toen hij wakker werd, had hij niet - zoals tot dan toe altijd - zijn gedachten vol van werk. In plaats daarvan was er heel veel Elly Sprenkelbach-Meijer in zijn hoofd. Met zijn handen onder zijn hoofd en zijn hoofd op het kussen keek hij naar het plafond. Hij dacht minutenlang aan Elly. Hij kon aan niets anders meer denken. Aan hoe ze eruitzag, hoe ze praatte en hoe ze deed. Hij zou straks naar haar toe gaan. Dan zou hij haar waarnemen met al zijn zintuigen. Hij verheugde zich enorm op het wederzien. Wat was het slim geweest om elkaar vannacht juist niet te zien. Het was zo fijn om te verlangen.

zaterdag 29 november 2014

Sigaretten halen 188

Meer dan ooit verlangde Taco Stutterheim naar zijn ouders. Naar zijn vader met zijn flauwe grappen en zijn blinde geloof in Taco's toekomst, maar nog meer naar zijn moeder en haar tederheid. Haar zachte spreken, haar droeve ogen en haar strelende handen. Ze leken opeens zo ver weg, terwijl ze hemelsbreed maar enkele minuten verwijderd waren van de eettafel waaraan hij zat met commissaris Turlings die aan hem had gezeten en met wie hij in één bed had gelegen, maar van wie hij de voornaam niet eens wist. De man had hem een totaal onbekende wereld ingetrokken waarvan hij het bestaan niet kende en waarvan hij niet wist of hij er hoorde. Het initiatieritueel was zowel pijnlijk als gelukzalig geweest. Hij was niet zonder reden teruggekomen. Aanvankelijk overheerste de twijfel, maar nadat hij zich vol had laten lopen in de kantine van de hockeyclub had hij het aangedurfd. Voordat hij had aangebeld had hij boerend tegen de voorgevel gepist. Wat er komen zou, liet zich raden. Waar hij last van had waren zijn gedachten over wat eerder die avond was voorgevallen. Hij had het uitgemaakt met zijn vriendin. Hij hield ontzettend veel van haar, ze deed hem denken aan zijn moeder. Maar ze verdiende een andere jongen, een betere. Hij was niet geschikt voor haar.



vrijdag 28 november 2014

Sigaretten halen 187

Luister, Taco,' zei Turlings later op de ochtend, toen hij en de stagiair beneden aan de eettafel hadden plaatsgenomen, 'jij moet het volgende voor mij doen. Jij gaat alles wat er over de zaak Martha Janssen bekend is voor mij op een rijtje zetten. Morgenmiddag, maandagmiddag, rapporteer jij mij daarover zo compleet mogelijk. Je hebt nogal aangepapt met dat mens van Sprenkelbach Meijer. Die is inmiddels geschorst, maar maak gebruik van die connectie, want zij kent de ins en outs van die kwestie. Heb je haar privénummer? En dat van Bijleveld? Die lui zijn twee handen op een buik. Sterker nog, weet je wat ze gisteren hebben geflikt in een cel... ach, laat maar zitten. Maar die Bijleveld weet ook van de hoed en de rand. Jacobi kan je wel helpen aan die telefoonnummers. En adressen eventueel.'
Turlings kuchte en schonk de mokken nog eens vol met zwarte koffie.
'Voel je je al wat beter? Een pittig bakje doet wonderen, daar word je weer mens van. Maak je je zorgen over je stageopdracht. Nee toch, daar passen we wel een mouw aan als je in tijdnood komt. Ik zal je vertellen, van dit soort zaken leer je tien keer meer dan die suffe opdrachtjes van de opleiding. Kijk, het is ondertussen natuurlijk al een tijdje geleden dat ikzelf de opleiding deed, maar neem één ding van me aan, je leert het pas in de praktijk. De praktijk is de echte leerschool. Wat jij nu meemaakt bij ons op het bureau daar zijn veel medestudenten van jou stinkend jaloers op.'
De jongen keek nog steeds een beetje treurig. Zelfs Turlings knipoog veranderde daar niets aan. 
'En daarbij, Taco,' sprak Turlings zacht, 'wat wij samen hebben, is ook fijn. Welke stagiair maakt dat mee?' Hij greep Taco's hand.

donderdag 27 november 2014

Sigaretten halen 186


In zijn keuken sloofde commissaris Turlings zich uit voor een uitgebreid ontbijt. Dat had die jongen wel verdiend. Een ei, cornflakes, croissants, sinaasappelsap, bolletjes, koffie. Het kostte Turlings bijna een half uur de maaltijd te bereiden. Tevreden beklom hij uiteindelijk de trap met het zware dienblad.
Taco was in diepe slaap. Hij lag op zijn buik en snurkte licht. Hij was pas tegen enen op komen dagen. Eigenlijk had Turlings hem niet meer verwacht. Hij was net in slaap gesukkeld toen de bel ging.
De jongen was aangeschoten, maar had geen blije dronk over zich. Zijn lodderige ogen straalden geen vrolijkheid uit, eerder droefenis of angst. In de hal bij de voordeur zoende Turlings Taco. De jongen rook en smaakte naar bier. Hij maakte niet echt een fitte indruk. Turlings zette sterke koffie die Taco langzaam naar binnen werkte, steeds met een schuin oog op zijn gastheer gericht. Daarna zette Turlings Taco onder een ijskoude douche. Hij stond erbij als een verzopen kat. Hij gaf geen krimp en hij gaf geen kik. Turlings kwam bij hem staan. Natuurlijk niet voordat hij de douchekraan warmer had gedraaid.

woensdag 26 november 2014

Sigaretten halen 185

Commissaris Turlings had geen weet van de dubbele agenda van wachtmeester Jacobi. Hij vertrouwde hem volkomen. Hij maakte dan ook geen geheim van zijn relatie met stagiair Stutterheim. Juist naar Jacobi toe was hij daar heel open over. Jacobi wist dat hij - tegenwoordig - van de herenliefde was. Hij had er niet moeilijk over gedaan toen Turlings het hem vertelde.
'Mondje dicht hierover tegen de rest van het bureau, Jacobi,' had Turlings aangegeven. Het hoefde ook weer niet aan de grote klok worden gehangen. Maar hij vertelde het Jacobi ook om hem een beetje te paaien. Dat hij iets mocht weten wat de rest niet wist. 
Jacobi reageerde laconiek op Turlings uit-de-kast-komen. 'Ach,' had hij gezegd, 'de ene dag eet je wit brood en de volgende bruin, wat maakt het uit, als er maar iets lekkers op zit.' Die libertijnse opvatting had Turlings niet verwacht van Jacobi en daarom waardeerde hij het des te meer.
Anders dan die woorden deden vermoeden begreep Jacobi er eigenlijk geen snars van.  Als er iemand homofoob was, dan was het Jacobi. Bovendien kende hij Turlings' inmiddels ex-vrouw Sofie ook. Van de telefoontjes naar het bureau, maar ook van in het echt. Dat wijf had alles wat een kerel kon wensen. Dat ze bij die chagrijnige oude Turlings weg wilde, kon hij snappen, want zij kon elke kerel krijgen. Als ze wilde. En op een bepaald moment wilde ze dat. Pech voor Turlings. Gewoon een wet van de natuur. Waar Jacobi nog het meest van walgde was dat hij ondergeschikt diende te zijn aan een homo. Nee, nog erger, aan een ex-hetero. Dat waren de ergsten.


dinsdag 25 november 2014

Sigaretten halen 184

Benny scheen Richard toch als vertrouweling te beschouwen, ondanks de simpele indruk die de man maakte. Hij dronk zijn cognac als limonade en bestelde na het legen van zijn glas een nieuwe. Hij had niet de beleefdheid Jacobi een drankje aan te bieden. Hij bleef hinderlijk in de buurt hangen zonder deel te nemen aan het gesprek dat met de minuut interessanter werd. Gelukkig begon Benny steeds zachter te spreken, zodat Jacobi zijn hoofd dichterbij moest brengen. Richard moest daarom noodgedwongen op afstand blijven. Aan alles was te zien dat hij toch al afgehaakt was. Hij was bezig met zijn telefoon, iets wat hem volledig in beslag nam.
‘Dus jij zit bij de politie,’ stelde Benny vast.
‘Ja, wat zou dat?’ antwoordde Jacobi.
‘Neu, niks,’ zei Benny, ‘ik stelde het alleen maar even vast.’
‘Juist. En in wat voor zaken zit jij precies?’
‘O, van alles en nog wat.’
‘Van alles en nog wat, hè.’
‘Ja, van alles. En nog wat. Hahaha.’
‘Hahaha.’
De mannen leegden hun glazen en bestelden nog wat.

 

maandag 24 november 2014

Sigaretten halen 183

KIn zijn schaarse vrije tijd was wachtmeester Jacobi regelmatig te vinden bij de plaatselijke schietclub. Daar was hij lid tegen flink gereduceerd tarief. Hij kende bestuursvoorzitter Berenbroodspot die in het verleden nogal wat gerommeld had met bouwvergunningen, zich schuldig had gemaakt aan belastingontduiking en illegaal handelde in handvuurwapens. Niets ernstigs allemaal, maar wel serieus genoeg om hem er af en toe aan te herinneren. Dat deed Jacobi dan ook als het hem uitkwam. Vaak aan het begin van het schietseizoen als de penningmeester de acceptgiro's voor de contributie de deur uit had gedaan. Dan nam Jacobi de envelop mee, overhandigde hem onopvallend aan Berenbroodspot, keek de man even recht in de ogen om te zien of de boodschap duidelijk was en keek toe hoe de envelop verdween in de binnenzak van de voorzitter. Vervolgens trakteerde Jacobi de man op een biertje en spraken ze verder nergens over. Nou ja, over koetjes en kalfjes. Of over voetbal, want er zijn nu eenmaal weinig mannen die niet over voetbal praten. 
Enige tijd geleden had Berenbroodspot hem voorgesteld aan twee mannen. Ene Benny en ene Richard. Die Benny zat goed in het pak en keek intelligent uit zijn ogen. Maar die sjofele Richard had ogen die te dicht bij elkaar stonden. Zonder dat hij zijn bek had opengetrokken wist je al dat het geen kosjere gozer was. Hij speelde met een vlindermes. Haalde er de rouwranden mee onder zijn nagels vandaan. Hij hield zich gelukkig vooral afzijdig, zodat Jacobi zich volledig kon concentreren op Benny. 
Die zat naar eigen zeggen in zaken. Op de een of andere manier klonk dat interessant vond Jacobi. Iets zei hem dat hij door wat samenwerking met Benny een leuke gratificatie kon verwachten. Dus deed hij een investering in die man door hem een biertje aan te bieden. Helaas ontkwam hij er niet aan die messentrekker ook iets aan te bieden. Die idioot wilde cognac.


zondag 23 november 2014

Sigaretten halen 182


Zo, dus Richard Engelenhaar, beter bekend als The Knife, was opgepakt door de Franse politie. En zou, zodra zijn gezondheid het toeliet op transport worden gesteld naar Nederland. Het had er dik in gezeten, natuurlijk, dat hij tegen de lamp zou lopen in het buitenland. Jacobi had het rapport van het ziekenhuis gelezen over The Knife’s verwondingen. Of verwonding eigenlijk. Een gat in zijn kop waardoor de gebutste schedel vrijelijk naar buiten knipoogde. Uit het politieproza van Dagobert Bijleveld bleek dat hij flink onder handen was genomen door ene Zus Bennekom die hem met een Mariabeeld op zijn kop had gemept. Hij had dat mens ontvoerd, ze zou iets hebben met die Fred Janssen, de echtgenoot van die verdwenen Martha Janssen. Interessante verhalen allemaal, de dorpsmisdaad op zijn smalst. Het een beetje smeuïg opschrijven kon die Bijleveld wel. En natuurlijk tekeer gaan met die Sprenkelbach Meijer. Als hij nog dacht aan dat filmpje… Potverdorie, het leek wel een aflevering van Fiets-‘m-erin!

zaterdag 22 november 2014

Sigaretten halen 181

En dan waren er nog die mailtjes van commissaris Turlings die hij naar stagiair Taco Stutterheim stuurde. Dat waren geen zakelijke mailtjes, dat waren mailtjes om rode oren van te krijgen. Je zou dat niet zoeken achter zo’n op het oog keurige kerel als commissaris Turlings. Altijd netjes in pak, stropdas om. En dat voor een vrijgezel. Maar van binnen moest het bij hem broeien. Het waren ronduit perverse berichten. Die jongen moest zich toch opgelaten voelen als hij het las. Hoe dan ook, voor de zekerheid bewaarde Jacobi de mailtjes in een apart aangemaakt mapje met de naam ‘komtvanpas’. Dit soort uitspattingen van hooggeplaatsten kon altijd nog ’s van pas komen. Zo had hij voor Turlings ooit iets geregeld in verband met een proces-verbaal voor te hard rijden. 180 ballen. Jacobi had zich ervoor ingespannen dat de bon werd ingetrokken. Voor 90 pieken van de baas. Toch mooi meegenomen. De dure decembermaand stond toen net voor de deur. Misschien dat die mailtjes ook nog ’s geld in het laatje konden brengen. Hoe, dat wist hij nog niet. Maar dat alles nog ’s van pas zou kunnen komen, daar was hij van overtuigd.

Sigaretten halen 180

Corrupt was wachtmeester Jacobi niet, vond hijzelf. De dingen die hij deed of naliet, kon hij met zijn geweten overeenkomen. Je moest de waarheid hier en daar wat geweld aandoen om het naar je hand te kunnen zetten. En leugens kende hij alleen om bestwil. Een beetje manipuleren en masseren op zijn tijd had nog nooit iemand kwaad gedaan. Kijk, zo was er een tijdje gelden 25 kilo cocaïne onderschept. Gevonden in een bloemenwagen die op Frankrijk reed. Die 25 kilo was eigenlijk 27,4 kilo om precies te zijn. Die 2,4 kilo extra kon gemakkelijk verdonkeremaand worden. Niemand die dat wist, iedereen had het over 25 kilo, tot aan de rechtbank toe. Dus was het 25 kilo, niet meer, niet minder. Die 2,4 kilo had hij tegen een x-bedrag achtergelaten bij een vage kennis die er wel raad mee wist. Kijk, de ziektekostenverzekering werd er niet minder op en de benzineprijs evenmin. En hoe komt splinter door de winter? Juist.
En zo was het met die boeken ook, de boeken van Martha Janssen. Hij had een belletje gekregen. Van wie doet er even niet toe. Of hij ze achterover wilde drukken. Tegen een x-bedrag. Dus dat had hij gedaan. Wat zijn nou drie boeken?

donderdag 20 november 2014

Sigaretten halen 179

Die mail uit Frankrijk gericht aan Dagobert Bijleveld kwam weliswaar terecht in zijn brievenbus, maar die werd vanwege zijn schorsing beheerd door wachtmeester Jacobi, een taak die hij toegeschoven had gekregen van commissaris Turlings. Die beschouwde Jacobi als een vertrouweling. Ook de mailbox van Elly Sprenkelbach Meijer werd door hem in de gaten gehouden. En hij kon meekijken met de mail van Taco Stutterheim, de stagiair. In die box arriveerden de pissige mails van Bijleveld en Sprenkelbach Meijer. Die dachten met Taco een informant binnen het bureau te hebben. Ze waren behoorlijk in hun wiek geschoten door de schorsing. Die ze overigens helemaal aan zichzelf te danken hadden. Aldus Jacobi die een gruwelijke hekel aan het stel had. Ze negeerden opdrachten, hanteerden eigengereide methodes en bedreven de liefde op de werkvloer. Ze waren arrogant en behandelden hem als voetveeg. Hij zou ze krijgen. Hij had het vunzige filmpje van die twee anoniem op een obscuur internetkanaal weten te zetten waar het nu al 576.000 keer bekeken was. Prachtig!

Sigaretten halen 178

Richard the knife belandde in het Centre Hospitalier Universitaire even buiten Nancy. De gealarmeerde gendarmerie was razendsnel ter plekke. Dat het slachtoffer – dat buiten bewustzijn en levensgevaar was – een vals paspoort bij zich droeg, was geen probleem. Op basis van vingerafdrukken en een bankpasje kon in tien minuten worden vastgesteld dat de man op de eerstehulppost een Nederlander was die luisterde naar de naam Richard Engelenhaar en gezocht werd door de Nederlandse politie vanwege kidnapping en andere vergrijpen. ‘Mesgevaarlijk’ stond er als speciale mededeling in het rapport. Dat zou wel loslopen hier in Nancy met de bewusteloze patiënt die helemaal was uitgekleed en in een ziekenhuispyjama was gehesen. Medisch personeel verzorgde en plakte de akelige hoofdwond, legde een infuus aan en een catheter en gaf het advies de man met rust te laten tot hij bij zou komen. De Franse politie stuurde wel alvast een bericht naar d.bijleveld@politie.nl in Les Pays Bas. 

dinsdag 18 november 2014

Sigaretten halen 177

Het was eigenlijk heel raar dat Benny haar Michelle noemde. Ze heette toch Jeanne? Zo had hij haar vroeger nadrukkelijk genoemd, omdat aan dat Michelle haar bedenkelijke reputatie kleefde. Belle Michelle deed het voor geld. Jeanne was leuk en lief. Het moest de verwarring zijn. En gelijkertijd, zo vreemd was het ook weer niet dat hij haar hier trof. Eigenlijk was het best logisch, waar zou ze anders moeten zijn? Maar boven al die gedachten domineerde het gevoel dat van heel diep wegkwam: zodra hij haar zag was hij smoorverliefd. Althans, dat moest de toestand zijn die hem nu stante pede overviel. Het had zelfs uitwerking op zijn fysieke gestel. Hij moest een stoel grijpen om niet onderuit te gaan. Hij voelde een blos opkomen en zweetdruppeltjes rond zijn neus. 
Ook Michelle, Jeanne, onderging de ontmoeting niet onberoerd. Ze liet de theedoek vallen en daarmee het glas. Restaurantbezoekers keken geschrokken in de richting van het rinkelend glas. Ook zij hield zich vast, aan de rand van de bar.
Ze noemden elkaars naam nog een keer, Benny dit keer haar enig juiste naam. Het volgende moment was het moment van de omhelzing en het kussen. Het ging er zo heftig aan toe dat mensen gegeneerd de andere kant opkeken. Het volgende moment waren Benny en Jeanne op weg naar Benny's kamer.

maandag 17 november 2014

Sigaretten halen 176

Uiteindelijk was hij toch in zee gegaan met Theo. Gezwicht voor het grote geld, al wist hij natuurlijk meteen dat het er nooit zou komen. Althans niet zoveel. Hij had geïnvesteerd in een kantoortje en de telefoonaansluiting. Meer dan een veredeld escortbureau was het nooit geworden. En dat veredeld kon ook wel achterwege blijven. Na aftrek van de huur en de overige onkosten ving hij tussen de 1000 en 2000 gulden per maand. Theo pakte ongetwijfeld het twee- of driedubbele. Maar goed, Theo was handig als vooruitgeschoven post in den vreemde. Goed in handeltjes. Smokkel van sigaretten en drank. Op den duur hadden ze vier vrachtwagens pendelen tussen Marseille en Amsterdam. Aardige verdiensten. Belle Michelle B.V. Gewoon ingeschreven bij de Kamer van Koophandel.
Met Jeanne had hij gebroken. Ondanks hun relatie ging ze gewoon door met wat ze altijd had gedaan. Ze noemde het werk. Benny moest haar noodgedwongen vergeten. Dat lukte pas toen hij weer terug was in Nederland. Echt vergeten kon hij haar nooit.

Sigaretten halen 175

‘Denk erover na, Benny,’ zei Theo, alsof Benny hem ruimte had gelaten om aan zijn ‘nee’ te twijfelen. Wie dacht hij wel dat hij was. Wie dacht hij wel dat Benny was? De eerste de beste pooier uit het vaderland? Zag hij er zo uit? Zoon die met zijn moeder een vakantietripje maakte. Straalde hij criminaliteit uit of zo? Wat was dit?
Hij probeerde Theo’s woorden direct te vergeten. Hij richtte zijn blik naar de zonovergoten oranje daken van Saint-Cyr-sur-Mer en de zeilschepen op de Middellandse Zee beneden. Wat zou zo’n jachtje kosten? Was dat alleen weggelegd voor de jetset? Voor bruinverbrande vrouwen met goud omhangen die eenmaal aan wal direct wegstoven in Alfa Romeo’s, waarna hun mannen de bloemetjes buiten zetten met dames van lichte zeden?
Een miljoen per jaar.
Dan werd zo’n bootje een haalbare kaart. Een beetje langs de Europese kusten varen, z’n moeder zou het ook leuk vinden. En Jeanne. Binnen zag hij haar naderen. Ze werd staande gehouden door Theo. Hij overhandigde haar een envelop die ze wegstopte in haar handtas. Vervolgens stapte ze breed glimlachend het terras op en nam plaats tegenover Benny. Ze boog naar voren en kuste hem.
‘Bonjour amour, goed geslapen?’ Ze pakte een eitje.
‘Wat was dat voor envelop?’Het klonk onbedoeld streng.
‘Envelop?’Jeanne concentreerde zich op het pellen van haar ei. ‘Welke envelop?’

zondag 16 november 2014

Sigaretten halen 174

Al aan het ontbijt was Theo Dubbelburg weer aangeschoven. Hij viel met deur in huis. Of hij zaken kon doen.
'Zaken?' vroeg Benny argwanend. 'Wat voor zaken?' Het was een verkeerde reactie. Het impliceerde dat hij op zich wel geïnteresseerd was in zaken, maar alleen nog wilde vaststellen of de zaken die Theo voor ogen had in zijn zakenportefeuille pasten.
'Meisjes.' Theo zei het zonder met zijn ogen te knipperen.
'Meisjes? Wat voor meisjes?'
'Meisjes voor de gefortuneerden der aarde. Die neerstrijken aan de Côte d' Azur. Big business.' Theo pakte een croissantje uit het mandje van Benny's ontbijttafel.
'Begrijp ik het goed,' zei Benny, 'bedoel je prostituees?' Hij dacht aan Jeanne.
'Als jij dat zo wilt noemen. Prostituees, ja. Maar dan het chiquere soort, geen hoeren, zullen we maar zeggen, geen redlightdistrict-achtige toestanden Gewoon nette dames voor heren met veel geld.'
Benny keek Theo verbijsterd aan. Hij had gedacht hier in alle rust van een petit-dejeuner te kunnen genieten. In plaats daarvan kreeg hij het plan voorgeschoteld een bordeel te beginnen.
'Een miljoen winst per jaar,' zei Theo met volle mond. 'Gegarandeerd.'

zaterdag 15 november 2014

Sigaretten halen 173


Uiteindelijk had Benny de badkamerdeur opengedaan. In de kamer was het stil op het zware ademen van Jeanne na. Ze lag met open mond en hoofd achterover te slapen. Benny knipte haar lampje uit en kleedde zich in het donker zachtjes uit. Het bed was zo groot dat hij zeker een meter tussenruimte kon laten. Als hij haar met rust zou laten zou zij hem met rust laten. In stilte wachtte hij op de slaap. Maar meer dan een paar geeuwen kwamen er niet. Wel waren er gedachten die rondwervelden in zijn hoofd. Er was veel gebeurd die dag. Hij was verliefd geworden en ook weer aan het twijfelen gebracht. Hij had een heerlijke dag gehad die met een domper was geëindigd. Hij lag hier naast een prachtige vrouw in bed en wist zich er geen raad mee. Hij draaide zich op zijn zij en keek naar Jeanne. Haar gezicht werd door het maanlicht uitgelicht. Voorzichtig strekte hij zijn hand naar haar uit. Hij vond haar arm, toen de ronding van haar borst. Haar huid was koel. Haar torso ging zachtjes op en neer. Hij schoof dichterbij, tegen haar aan. Ze slikte een paar keer, draaide haar hoofd opzij, maar sliep gewoon door. Zo, op de cadans van haar in- en uitademen, deinde hij mee de slaap in.

donderdag 13 november 2014

Sigaretten halen 172 - intermezzo

Ik ging uit eten met Tanja Tangerine, mijn uitgever, ergens in het centrum van Amsterdam, in de buurt van het Spui. Daar waar het zogenaamd allemaal gebeurt in de schrijverswereld. Verfletste romantiek natuurlijk waarin alleen de uitgeverswereld nog gelooft. Het is een naïef subcultuurtje hoor, die lui die daar de interessantigheid zelve uithangen.
Voor mij was die buurt alleen maar praktisch. Ik logeerde in het NH-hotel in de Spuistraat in een luxe kamer die de uitgeverij betaalde. Ik had geprotesteerd dat ze me steeds voor elk wissewasje uit de provincie op wilden laten draven om te praten over een boek dat ik moest afleveren op een onmogelijke deadline die zij gesteld hadden. Zou zogenaamd in overleg tot stand zijn gekomen. Ik had helemaal geen boek. Ik schreef alleen nog maar voor mijn blog. Een niemendalletje getiteld 'Sigaretten halen'. Elke dag een stukkie. Maar door dat gereis naar die hoofdstad schoot het schrijven er mooi bij in. Maar goed, ik wil niet klagerig doen. Ik was al blij dat ik niet meer te maken had met die zak van een Harco Harkema. Tanja Tangerine had twee grote voordelen en die zaten aan de voorkant en daar ging ik tijdens het etentje naar zitten kijken. Niet dat haar gezicht het aanzien niet waard was, maar ik had me nu eenmaal voorgenomen mijn hoofd een beetje naar beneden te richten. Ik merkte dat ze zenuwachtig werd van mijn niet aankijken. Ze was al vier keer naar het toilet geweest. Het was mij bekend dat vrouwen veel moeten plassen, maar Tanja Tangerine spande de kroon.
'Zo,' zei ze, toen ze weer terugkwam.
'Hoe?' vroeg ik. Ik dronk met dorstige teugen mijn wijnglas leeg en schonk mezelf bij.
'Nu moeten we het toch nog eens even hebben over de vooruitbetaling en de deadline,' zei Tanja gedecideerd.
Ik stopte mijn mond vol met sla en knikte. Met volle mond zei ik, nauwelijks verstaanbaar: 'Daar wil ik het graag over hebben. Niet nu. Zo meteen op mijn kamer.'
Ze keek alsof ze me niet verstaan had. Maar dat had ze wel. Dat had ze echt wel.




woensdag 12 november 2014

Sigaretten halen 171

In Benny's hotelkamer ondernam met name Jeanne een poging tot herstel van de eerder die dag verworven verliefdheid. Dat was gedoemd te mislukken. Dat hing niet alleen in de lucht, diep van binnen wisten Benny en Jeanne dat het zo zou uitpakken. De vlam die die dag zo warm was opgelaaid bleek gereduceerd tot een aarzelend waakvlammetje. Tegen beter weten in probeerde Jeanne de bekoelde relatie weer leven in te blazen. Terwijl Benny een afwachtende, haast onverschillige houding aannam op het bed, schoot Jeanne in de verleidingsmodus, de routineattitude die deel uitmaakte van haar beroepspraktijk. Die kreeg vorm in een striptease-act die Benny niet bekoren kon. Bij het uittrekken van haar jurk kon hij alleen maar de ken aan het prijskaartje met drie nullen dat er die ochtend had aan gehangen. En toen Jeanne zich omstandig van haar bh ontdeed, dwarrelden de bankbiljetten die Theo had uitbetaald over het tapijt. De rest van de striptease kreeg Benny niet mee, omdat hij kruipend over het tapijt Franse Francs verzamelde. Toen hij opkeek, was Jeanne tot haar kin onder het dekbed gedoken. Ze maakte een geluid waarvan Benny dacht dat het kirren moest zijn. 
'Nu jij,' giechelde Jeanne. Ze klonk lallerig. 
Benny trok zich terug in de badkamer en keek naar zichzelf in de spiegel. Hoe kon hij de gedachte uit zijn hoofd zetten dat hij slechts de zoveelste klant was?


dinsdag 11 november 2014

Sigaretten halen 170

Later volgde de scène van de uitbetaling. De sfeer aan tafel was er sinds Jeannes onthulling niet beter op geworden. Min of meer zwijgend werden de overige gangen naar binnengewerkt. Alleen Jeanne zelf bleef kakelen als een kip zonder kop. Dat leidde ertoe dat niemand na het kaasplankje behoefte had aan koffie. Jeannes opmerking tegen Benny dat ze nu wel heel graag met hem naar bed wilde, deed de deur dicht. Benny's moeder schoof haar stoel driftig naar achteren en keek haar zoon woedend aan.
'Jullie moeten vooral doen waar jullie zin in hebben, maar laat mij er buiten.' Ze stond op en verliet ijlings het terras met Carl als een dribbelende poedel achter haar aan. Voor zover een bijna 80-jarige op een poedel kan lijken. 
Benny nam alsnog koffie. Met cognac erbij. De lege stoel van Carl werd direct bezet door Theo Dubbelburg die blijkbaar zijn kans had afgewacht in de buurt. Het was ongelooflijk, maar hij legde zonder gêne een stapel beduimelde bankbiljetten voor Jeanne op tafel. Hij knipoogde naar Benny.
'Je verdiende loon, Michelle. Voor bewezen diensten.'
Jeanne pakte het geld en stopte het weg in haar bh. Vervolgens deed ze alsof er niets gebeurd was.
'Leg dat geld terug, Jeanne.' Terwijl Benny het zei, keek hij Theo strak aan. 'Dit heb jij niet meer nodig.'
Theo grijnsde breed. Een fout soort grijns. Hij begon hardop te lachen toen Jeanne zonder iets te zeggen en zonder Benny of Theo aan te kijken van tafel opstond en wegliep. De twee mannen keken haar na.
'Zie je die kont?' zuchtte Theo.
Benny goot zijn cognac in een keer naar binnen. Hij zette zijn glas met een klap op tafel. Ook hij stond op.
'Je moet je bek houden, Theo.' 

maandag 10 november 2014

Sigaretten halen 169

Die dag in Marseille was een top in het leven van Jeanne en Benny. Geen van tweeën was ooit gelukkiger geweest. Zo zeiden ze dat tenminste tegen elkaar. Misschien bedoeld om de top nog hoger te maken. Een typisch menselijke eigenschap die voorkomt uit het droevige gegeven dat de mens steeds maar streeft naar meer. Mooi is nog niet mooi genoeg. Maar wie de top bereikt kan daarna alleen nog maar naar beneden. Tenzij de top een hoogvlakte blijkt te zijn. Dan kun je even vooruit met de vergezichten. Maar voor hoe lang?
De klad in de relatie tussen Benny en Jeanne kwam er snel in. Om precies te zijn na enkele uren al, toen Jeanne zichzelf aangeschoten had gedronken tijdens het diner met Carl en Benny's moeder terug in het hotel. Toen Benny's moeder vroeg wat zij voor de kost deed, moest Jeanne zo nodig openhartig zijn. Ze negeerde Benny's signalen die moesten leiden tot een diplomatiek antwoord en noemde zichzelf ronduit hoer. Benny's moeder had net een slok rode wijn genomen die ze na het antwoord als een tuinsproeier over tafel liet gaan. Een waaier van rode druppeltjes daalde neer op het witte tafellaken, de borden en het witte linnen pak van Carl die niets merkte. Jeanne hield het niet meer van het lachen. Tot grote ergernis van Benny die zich een houding probeerde te geven tegenover zijn moeder die woedend zijn kant op keek. Ze sprak gelukkig Nederlands toen ze zei: 'Dat zal toch niet waar zijn, Benny, toch geen hoer?'

zondag 9 november 2014

Sigaretten halen 168


Marseille was een prachtige en heerlijke stad. Maar het fijnst vond Benny het samenzijn met Michelle die, toen ze bij het huis kwamen waar zij was opgegroeid - een bouwval in een achterbuurt - zich voorstelde met haar echte naam: Jeanne. Bij het noemen van die naam schoten er tranen in haar ogen wat ook Benny niet onberoerd liet. De omhelzing die volgde was zo'n authentiek moment waar elk leven er een paar van kent. Later, als Benny zijn ogen sloot en terugdacht aan dat intense tafereel in Marseillaanse setting, kon hij Michelles, nee, Jeannes zoete lichaamsgeur terugroepen in zijn neus. Nog voelde hij haar natte wang en proefde hij het zout van haar tranen.
Zijn moeder en Carl, de bijna 80-jarige Vlaming, konden het zo goed met elkaar vinden dat ze samen de stad verkenden, arm in arm wandelend, rondrijdend met de sightseeing-bus of taxi, maar bovenal gezellig keuvelend op bankjes en terrassen.
Alle tijd dus voor Benny en Jeanne om door de stad te slenteren. In de Rue de Rome deed Benny Jeanne een jurk van Christian Lacrunch cadeau en kocht zelf een pak van Colmenico Dolce Vita. Toen ze later uitgedost in hun nieuwe kleding hand in hand over straat liepen, hun oude kloffie in de verpakking van de chique winkelketen, zei Jeanne: 'Nu nog een altaar en een priester.'
In plaats daarvan waren ze sigaretten gaan halen. Gauloises.

zaterdag 8 november 2014

Sigaretten halen 167

Door uit de school te klappen over Theo's snode plannen gaf Michelle te kennen partij te kiezen. In feite was wat ze deed Benny waarschuwen voor Theo. Iets in haar vertelde dat Benny het hart op de goede plek had. Ze voelde zich niet afgewezen. Integendeel, door het gesprek met haar te voeren in plaats van seks met haar te hebben voelde Michelle Benny's respect. Even vroeg ze zich af of Benny misschien van de herenliefde was, maar die gedachte verwierp ze meteen als niet ter zake doende. Hij wilde praten, zij wilde praten, zelden had ze zich meer op haar gemak gevoeld bij een vreemde man. Die met de minuut minder vreemd werd. Ze dronken wijn en praatten over het leven dat in voor- en tegenspoed aan hen voorbijtrok.
Ze namen afscheid met een kus. Benny liet zijn handen strelend over haar armen gaan en zij duwde haar vingers door zijn haar.
Ze stond al in de deuropening toen Benny vroeg of ze de volgende dag met hem mee wilde. Hij zou met zijn moeder en de Belg een tripje maken naar Marseille. Hij voelde niet veel voor de rol van chauffeur op een bejaardenuitje.
'Ik kom uit Marseille,' antwoordde Michelle, 'ik zal je de stad laten zien.'

vrijdag 7 november 2014

Sigaretten halen 166

Of ze, in plaats van seks, misschien gewoon even wilde blijven praten. Met een drankje erbij uit de minibar.
Terwijl ze haar bovenstukje aantrok, had Michelle Benny hem verwonderd aangekeken. Mannen wilden altijd maar één ding en dat was niet 'gewoon even praten'. 
'Ik betaal natuurlijk gewoon,' verontschuldigde Benny zich.
'Theo betaalt,' zei Michelle. Ze was opgestaan en had plaatsgenomen op de chaise longue. Ze sloeg haar lange slanke benen over elkaar. De slipper aan haar linkervoet wiebelde losjes heen en weer.
'Dat is ook zo.' Waarom eigenlijk dacht Benny. Michelle leek zijn gedachten te kunnen lezen.
'Als Theo mij regelt, dan wil hij iets van je, meestal geld. Of heb jij iets anders voor hem in de aanbieding?'
'Regelt Theo je vaak?'
Michelle haalde haar schouders op. 'Wat is vaak? Een keer per week gemiddeld. Ik ben betaalbaar. Ik woon op een zolderkamertje van het hotel. Ik ben de hotelhoer. Ze bracht het als iets vanzelfsprekends. Alsof elk hotel naast huishoudelijk personeel en klusjesmannen prostituees in dienst had .
'Maar dat betekent dus dat Theo regelmatig gasten tegen het lijf loopt waar hij brood in ziet?' Benny was onthutst. Hoe flikte die vent dat?
'Ja, Theo is een echte gladjanus. En hij zet mij in als hij denkt dat zijn slachtoffers een zetje nodig hebben. Mannen kunnen maar een ding tegelijk. Als ze zich aan mij wijden, zijn ze niet meer alert op wat ze verder overkomt. Zo zwemmen ze in Theo's fuik.'

donderdag 6 november 2014

Sigaretten halen 165

Benny kon zijn ogen niet geloven. 
Na een verfrissende douche en een hazenslaapje op het riante bed was hij op zoek gegaan naar het hotelterras om te eten. Dat was hier uitstekend wist hij nog van de vorige keer.
Toen hij het restaurant doorkruiste, zag hij haar staan achter de bar. Ze droogde een wijnglas af met een theedoek. Er was geen twijfel mogelijk, ze was het echt. Hetzelfde gezicht, het geblondeerde haar, de pronte borsten.
'Michelle? Belle Michelle?'
Ze stopte direct met waar ze mee bezig was, betrapt leek het wel. Haar blik toonde de mengeling van schrik en nieuwsgierigheid.
'Benny,' zei Benny en wees op zichzelf. Een nogal overbodige handeling.
'Benny?' vroeg de vrouw. Ook zij wees naar hem. Met de hand waarmee ze het glas vasthield. Haar knappe gezicht kreeg de vorm van een vraagteken. De theedoek viel op de grond, haar mond viel open. Blinkend witte tanden leken de schemerachtige gelagkamer te verlichten. Benny rook de geur van tandpasta.
'Benny,' zei Michelle. Zo noemde ze zich al jaren niet meer. Het was gewoon Jeanne Marie. Zo was ze 35 jaar geleden gedoopt.

woensdag 5 november 2014

Sigaretten halen 164

Natuurlijk kon Benny iets met het autoverhuurcontract van Anna Zeven. Grappige naam trouwens, alsof er zes Anna's aan vooraf waren gegaan. Hij had Anna - toen nog luisterend naar de naam Tilly of Til - lang geleden ontmoet. Ze had een onuitwisbare indruk op hem gemaakt. Ze was knap, grappig, intelligent - duidelijk enkele maatjes te groot voor hem. Normaal gesproken had hij niet zoveel op met vrouwen, maar Tilly was anders, ze steeg mijlenver boven andere vrouwen uit. Je kon niet niets met haar hebben. Dat was vanzelfsprekend niet wederzijds. Hij stelde echt niets voor toen. Een kruimeldief van begin twintig. De losersmentaliteit droop er aan alle kanten vanaf. Tilly koos voor mannen die ertoe deden. Benny herinnerde zich een de rechtenstudent met wie ze toen omging. Die begon een advocatenkantoor in Den Haag. Reed op zijn vijfentwintigste in een Porsche met Tilly naast zich. In die tijd wist Benny niet dat Tilly ook een tweelingzus had die er exact hetzelfde uitzag. Martha.

dinsdag 4 november 2014

Sigaretten halen 163

'Monsieur?' De eigenaar van het hotel gaf geen blijk van herkenning. Het was dan ook zeker tien jaar geleden dat Benny hier met zijn moeder bij dezelfde receptie had gestaan. De hotellobby kwam overeen met Benny's herinneringen en zelfs de man die hem ontving, herkende hij als de hotelbaas. Niet eens zozeer vanwege zijn onberispelijke uiterlijk - strak in pak, haar glad achterover gekamd, verzorgd gebit, net als toen - maar meer door zijn kruiperige manier van doen dat voor beleefd diende door te gaan. Zijn lispelende stem, zijn voortdurend tegen elkaar wrijvende handen, de knikkende hoofdbeweginkjes, de formele glimlach. Waarom deed hij zo, vroeg Benny zich af. Wist hij niet dat hij zo deed? Of zo op anderen overkwam? Benny had allang besloten hier te overnachten. Een zakelijke benadering, vriendelijk maar doeltreffend, had volstaan. 
Nadat hij was ingecheckt informeerde Benny naar Theo Dubbelburg. 
'Ah, Theo!' Le patron dikte zijn glimlach nog wat verder aan. Theo had de nacht doorgebracht met een ronduit adembenemende blondine, knipoog, knipoog. Daar was hij ook mee vertrokken, nieuwe knipoog. Die kon Theo maar beter niet meer laten gaan, dubbelzinnig lachje. 
'Maar waar zijn ze heen gegaan?' vroeg Benny in zijn beste Frans.
De hotelbaas haalde zijn schouders op. Hij keek er sip bij als een tweederangs mimespeler. Maar wacht eens, bedacht hij zich, op de kamer was wel het huurcontract van madams auto gevonden. Misschien kon meneer daar iets mee?

maandag 3 november 2014

Sigaretten halen 162

Het werd al schemerachtig toen Benny zijn zwarte BMW het parkeerterrein van hotel Le Patiô in Saint-Cyr-sur-Mer op reed. Hij had de route zonder twijfels gereden, alsof hij kind aan huis was in deze streek. Een Tom-Tom had hij niet en als het even kon, wilde hij dat zo houden. Hij verdwaalde liever of reed liever om dan dat hij over wegen werd gedirigeerd door een ingeblikte stem. Hij bepaalde zelf wel wanneer hij links- dan wel rechtsaf ging. Er stonden overal borden, hij kon lezen, dus waarom zo'n gadget. Hij was geen vrouw.
Theo Dubbelburg had niets meer van zich laten horen. Onbetrouwbaar figuur. Dus waar moest hij heen? De enige plek in Zuid-Frankrijk die hij een beetje kende, ook al dateerde zijn informatie van een decennium geleden, was hotel Le Patiô in Saint-Cyr-sur-Mer. Na een dag lang voetstaps rijden verlangde hij naar een bad, een bed en lekker eten.
Misschien wisten ze in het hotel waar Theo naartoe was gegaan.

zondag 2 november 2014

Sigaretten halen 161


Richards geluk was dat de ambulance niet ver weg kon zijn. Zijn pech dat hij bij het invoegen op de A31 een aanrijding veroorzaakte met een Nederlandse vrachtwagen die snijbloemen vervoerde naar het regionale distributiecentrum in Langres. De duw die de truck de Volvo gaf, deed de personenauto kantelen. Met veel geraas schoof hij op zijn rechterzijkant meters over de vluchtstrook tot de vangrail hem tot stilstand bracht. De bestuurder hing in de riemen als een verslagen bokser in de touwen. Hij was bij zijn volle bewustzijn. Voelde hoe zijn pet naar beneden viel. Hoe zijn misselijkheid tot een climax kwam in de zure vloed die met kracht door zijn slokdarm omhoog werd gestuwd. Hij hoorde sirenes en zag een vrachtwagen die op zijn kant leek te liggen. Toen deed iemand het licht uit.

zaterdag 1 november 2014

Sigaretten halen 160


Op het moment dat Richard door de glazen schuifdeuren het hotel verliet, reed er net met hoge snelheid een ambulance voor. Hij wist voor wie ze kwamen. De broeders die uit de ziekenauto sprongen hadden er daarentegen geen flauw idee van dat de man met de pet die ze passeerden de patiënt was voor wie ze kwamen. Zelfs zijn zwalkende loopje ontging ze, maar ze hadden het dan ook druk met het uitladen van de brancard.
Ongestoord bereikte Richard de parkeerplaats. Nadat hij bij vier auto's zonder resultaat aan het portier had gevoeld, had hij succes bij een oude grijze Volvo met een Belgische kentekenplaat.. Hij stapte in, morrelde wat aan de bedrading onder het dashboard, startte en reed weg. Verschillende stralen bloed liepen onder zijn pet vandaan de bevlekte boord van zijn overhemd in. Hij was misselijk als een kat.
Op kamer 313 vonden de ambulancebroeders Claire le Blanc, medewerkster van het hotel. Ze was flauwgevallen, nadat Richard met zijn mes in één haal haar uniformbloes had open gesneden.