SOLEIL

Je ziet het steeds vaker in de supermarkt: jonge kerels - twintigers, dertigers - die door hun partners om boodschappen zijn gestuurd. Eenmaal bij de plaatselijke grootgrutter aanbeland trekken zij vanaf schap 1 de mobiel voor overleg met het thuisfront. 'Ja schatje, met mij. Op het lijstje staat rode paprika, maar is gele ook goed?' Het zijn vragen gesteld uit onzekerheid, maar voor betreffende jongelingen zijn het existentiële aangelegenheden. 'Hallo, nog een keer met mij. Welke vanillevla bedoel je eigenlijk, want er zijn hier wel zes soorten. Die we altijd hebben? Zo'n geel pak? Met 0% vet?' Of: 'Hoi, weer met mij. Ik heb de advocaat gevonden, maar de advocado zie ik nergens.' Of: 'Hoi, nog wat. Er is nu een aanbieding van wc-papier: 32 rollen voor 2 euro. Zal ik die maar doen? Niet? Hoe bedoel je "schuurpapier"?' Ondanks alle vertragende ruggespraak raakt de boodschappenkar toch vol. En zonder aarzeling nemen veel onzekere mannen...

Je kunt Amsterdams een authentiek en zangerig accent vinden, op vrijdagmiddag om 5 uur - moe en de werkweek zat - klinkt het gewoon zeikerig. Zeker als het wordt uitgesproken door zo'n in reflecterend geel gehesen metro-oppasser die denkt dat hij je terecht moet wijzen. Toen ik de metrohal verliet, weigerde het poortje en gloeide het lampje niet groen, maar rood op. Geelhes zag het gebeuren en rook zijn kans op passagiertjepesten. 'Je pas deugt niet,' was zijn voorbarige conclusie in onvervalst hoofdstedelijks. Hij kauwde kauwgom met open mond. Er glom een gouden tand. Ik dacht: je deugt zelf niet, maar bracht dat net op tijd naar buiten als ' Je apparaat deugt niet' met exact dezelfde lijzig Amsterdamse tongval als waarmee hij mij had aangesproken. Zijn kauwen stokte en zijn ogen vernauwden zich tot spleetjes. 'Wat is dat?' vroeg hij dreigend. 'Wat is wat?' deed ik onnozel. 'Dat toontje. Neem me niet in de zeik, vriend.' ...