Winterijs

Op de Dag van de Literatuur trad Kees van Kooten op. Zijn boekenweekgeschenk kwam ter sprake, maar ook zijn stokpaardje digideugtniet. Zo schrijft hij zijn verhaaltjes eerst met potlood, daarna met pen en uiteindelijk tikt hij het in de laptop. Dat woord klinkt uit zijn mond net zo onwennig als een ongelovige een bijbeltekst horen citeren. Ook heeft hij een mobiel van zestien jaar oud waarover hij, om niet helemaal voor achterlijk te worden versleten, af en toe een iPhone-veegbeweging maakt.
Zijn hang naar het verleden deel ik. Niet omdat alles vroeger beter was, maar omdat de stappen die de mensheid voorwaarts zet niet altijd verbeteringen zijn. Zo was ik afgelopen zaterdag getuige van het volgende. Ik reed door mijn dorp op de fiets, dik aangekleed - sjaal om, wanten aan - want zoals we weten kan maart zijn staart roeren. Ik verheugde mij op een warme chocolademelk thuis, mogelijk met slagroom. Niet ver van mijn huis moest ik in de remmen. Dwars over een woonerf op mijn route vormden volwassenen en kinderen een rij voor een bestelwagen met het opschrift 'De IJsco-koning'. Vanuit het opengeklapte raam reikte de koning himself horentjes aan met fleurig geschepte bollen. Moeders en vaders namen de bestelling op bij hun kroost. 'En jij, Jantje, banaan en aardbei? Pistache? Ik denk niet dat dat erbij zit. Mango dan maar? Citroen? Doe jij nou maar gewoon vanille, in boerenjongens zitten rozijnen en alcohol. Wil je liever een kartonnen bakje?'
Wie niet beter wist, zou hier een zomerse dag vermoeden. Mensen in T-shirt, korte broek en op slippers die haast maakten met ijs dat langs de handen lekt, terwijl de mussen van het dak rollen. Maar nee, dit was vooruitgang. IJs wanneer je maar wilt, zomer of winter. Dan moest je ermee naar binnen snellen om het naast de roodgloeiende radiator te laten smelten.
Vroeger in de Duinstraat had je zo'n kruideniertje waar je ijsjes op een stokje kon kopen voor 15 cent. Dat moest je wel snel opeten, want het kwam al papperig uit het vriezertje dat hakkend en puffend de zomerse hitte probeerde te weerstaan. Dat waren nog eens tijden. Met telefoons met draaischrijf en typemachines die belden als je het einde van de regel had bereikt. Ping!
Hé, maar wacht 'ns. Verkocht Van Kooten vroeger geen winterijs? Nee, dat was De Bie.



http://m.youtube.com/watch?v=PGyl2BYYSE8&feature=plpphttp://m.youtube.com/watch?v=PGyl2BYYSE8&feature=plpp

Gun de chagrijn vrede

Vandaag rijdt de chagrijn de bus. Eigenlijk zou hij je bij de bushalte willen laten staan. Hij remt op het laatste ogenblik, opent de deur op een kier, groet niet en trekt alweer op als jij pas halverwege het inchecken bent. Onevenwichtig tracht je een leeg bankje te bereiken. Je belandt bijna bij een vrouw op schoot en stoot je hoofd tegen het bagagerek. Op het moment dat je wilt gaan zitten geeft de chagrijn extra gas. Je lip slaat pijnlijk op de stoelleuning. Je vloekt en schreeuwt verwensingen naar voren. Speeksel en bloed vliegen met de lelijke woorden mee. Dit ben je zelf niet meer, dit is het beest dat de chagrijn in je wakker heeft geroepen. Hij remt, stopt zelfs de bus en kijkt je dreigend zwijgend aan via de spiegel. De sfeer is ijzig, de spanning loopt op. Bekenden kenden je tot dat moment als aardig, vredelievend, in voor compromissen, meegaand, lief. Nu ben je in staat de chagrijn door de gaten van zijn stuur te rossen. Dan verschijnt je moeder aan je geestesoog. Zij roept jou die oude vertrouwde raad toe: tel eerst tot 10, voordat je domme dingen doet. Dus daar zit je, een hand tegen je bloedende lip, met gesloten ogen te tellen. 1,2,3,4,5,6,7,8,9,10. En echt, het helpt. Voor de zekerheid doe je er het alfabet achteraan. Noem je ook de provinciehoofdsteden even op en koppelt ze aan de juiste provincie. Daarna volgen de Waddeneilanden, te beginnen bij Texel. Je laat het niet bij de Nederlandse, ook de Duitse en Deense komen voorbij. Fanø is de laatste. Je bent nu zo gekalmeerd dat je de chagrijn bij het uitchecken een knipoog geeft en een fijne dag toewenst. Want vrede, echte vrede, waarlijke vrede, gun je ook de chagrijn.