zondag 31 augustus 2014

Sigaretten halen 98 - intermezzo

Ik kreeg een brief van mijn uitgeverij:

Beste Soleil,

Zoals u wellicht weet is dhr. Harco Harkema voorlopig op non-actief gesteld wegens omstandigheden die hier verder niet terzake doen. In zijn onvolledige administratie troffen wij de deadline aan van 1 augustus j.l. voor uw meest recente manuscript. Dit manuscript hebben wij noch digitaal, noch analoog aangetroffen op de computers c.q. burelen van dhr. Harkema. Kan het zijn dat u dit manuscript nog niet naar ons hebt opgestuurd? 
Wel troffen wij veelvuldig aantekeningen aan over wat dhr. Harkema aanduidde als 'Sigaretten halen'. Aangezien hij niet rookte, dachten wij hierin een connectie met u te zien.
Verder heeft onze financiële afdeling ontdekt dat er enige tijd geleden een voorschot aan u is overgemaakt van €4000. Was dit in verband met het opleveren van uw jongste manuscript? Wij horen het graag. Net als in het verleden willen wij u graag van dienst zijn bij het uitbrengen van uw boeken.

Rest mij nog u het allerbeste toe te wensen.

Met vriendelijke groet,

Arie B. van Ballengooien
directeur ad interim
De Wazige Wesp Uitgevers BV

Sigaretten halen 97

Tegenover anderen zou hij het altijd ontkennen als ze erover begonnen, maar commissaris Turlings voelde zich behoorlijk eenzaam sinds zijn scheiding van vier jaar geleden. Zijn toenmalige echtgenote had hem ingeruild voor een jongere vent. Toen ze het hem tussen neus en lippen opbiechtte, dacht hij dat ze een grapje maakte. Zijn Carla bij hem weg vanwege een man van 10 jaar jonger? Dat was te gek om waar te zijn. Het was gek en het was waar, op zekere dag zat hij alleen in zijn twee-onder-een-kap-woning. Natuurlijk had hij zichzelf in de arm geknepen, maar de pijn die dat opleverde kwam nog 's bovenop de ellende die hij toch al had.
Zijn werk was zijn redding geweest, dagen achter elkaar buffelen, lange dagen met veel overuren die allemaal ruimschoots werden uitbetaald. Toen zijn bankrekening uitpuilde, was hij op vakantie gegaan, voor het eerst helemaal alleen. Naar Griekenland. Nog meer dan thuis was hij daar getroffen door eenzaamheid. Het eerste contact dat hij kreeg, was met een Duitser, der Rudi. Dagen trokken ze samen op. Op den duur ook nachten. Tijdens die nachten had hij dingen van zichzelf ontdekt die hij nooit voor mogelijk had gehouden.


vrijdag 29 augustus 2014

Sigaretten halen 96

Dagobert Bijleveld had zich in tijden niet zo fijn gevoeld. Hij kon zich vergissen, maar het leek erop dat hij een maatje had gevonden. Een maatje voor het leven. Er borrelden vreemde gedachten op die tot voor kort een ver van zijn bed show waren geweest. Over kinderen bijvoorbeeld. Waarvan hij de vader was. En Elly de moeder. Over samen naar de ondergaande zon kijken onder het genot van een glas rosé. Over samen in bed. Over samen in bad. Er zou een wereld voor hem opengaan. Samen uit eten, samen naar de film. Samen oud worden. 
Hij keek opzij. Hij zag Elly's profiel. Die lippen, dat neusje, dat voorhoofd. De kinderen die zij zouden krijgen zouden knap zijn. Leuke, intelligente kinderen, met net zulk analytisch vermogen als hun ouders.
Cel 3 markeerde het begin van een nieuw tijdperk. Decennia van geluk zouden volgen. Tot de dood hen scheidde.


donderdag 28 augustus 2014

Sigaretten halen 95

Eigenlijk reed Bijleveld altijd, als ze samen op pad waren. Of Dagobert bedoelde ze natuurlijk. Waarom dat was? Ze had eigenlijk geen flauw idee. Macht der gewoonte. Hij hield meer van autorijden. Hij had altijd de sleutel bij de hand. Zij zat graag naast hem. Te kijken naar zijn grote stevige handen die stuurden. De handen waarmee hij haar vandaag eindelijk had vastgepakt. En hoe. Zou hun toenadering toekomstbestendig zijn? Zouden ze niet alleen partners in het werk, maar ook partners in het leven kunnen zijn? Het was een prachtige, maar ook verwarrende gedachte. Hoe anders zou haar leven eruit komen te zien. Ze was gesteld op haar rust en privacy. Ging ze die verworvenheden van het vrijgezellenbestaan nu zomaar opgeven? Ze keek weer naar de vingers die om het stuur gekromd waren. Sterke vingers. Nog voelden ze Dagoberts vingertoppen over haar naakte rug gaan. Kijk, hij keek naar haar. Hij lachte naar haar.
'Waar denk je aan, El?' Hij liet het stuur zomaar los en legde zijn hand op haar arm. Hij straalde warmte uit. Het was fijn.
Ze schudde het hoofd. 'Niets,' zei ze. 'Aan niets, Bijl.'


woensdag 27 augustus 2014

Sigaretten halen 94

247KL. Zus Bennekom staarde zonder begrip naar het briefje dat voor haar op tafel lag. 247KL. Een code. Dat was wat de man aan de telefoon had gezegd. Een code waarvan? Waarvoor? Wat moest ze ermee? Het was of alle energie uit haar gleed. Wat was ze moe opeens. Ze kon niet meer. Ze wilde niet eens. Het voelde alsof ze vast zat in drijfzand en niets ondernam om eruit te raken. Niet eens de motivatie bezat om tot een minieme ontsnappingspoging te komen. Al twee dagen lang was ze verzeild geraakt in dit moeras van onduidelijkheid, ondoorzichtigheid, vertroebeling en mist. Er moest toch ooit een moment aanbreken dat alles op zijn plaats zou vallen en zij niet langer in het duister zou tasten over Freds activiteiten, geheimzinnige telefoonboodschappen, ontvoeringen en bedreigingen? Met Fred aan haar zijde waren er momenten geweest dat ze had gedacht dat er een nieuw leven was aangebroken. Er waren vergezichten voorbijgekomen van verre reizen, mooie huizen en kinderwagens. Nog vcpaker bekropen haar twijfels. Helemaal toen inspecteur Elly Sprenkelbach Meijer haar vanmorgen had gewaarschuwd voor Fred. Ze had aan alle kanten gevoeld dat die vrouw het beste met haar voor had. Maar zou Fred dan echt niet deugen. Ze had hem net uitgekleed en toegedekt als een klein jongetje. Hij had haar nodig, ze zou voor hem zorgen, bij hem blijven door dik en door dun.
247KL. Wat moest ze ermee? Ze vouwde het papiertje tot een prop en stak het in haar mond. Toen kauwde ze en kauwde ze. Tot ze het papierpapje uiteindelijk met een vies gezicht doorslikte.


dinsdag 26 augustus 2014

Sigaretten halen 93


Met oplopende opwinding nam commissaris Turlings het filmpje tot zich dat wachtmeester Jacobi hem via de mail had voorgeschoteld. Als voormalig chef zedenzaken had hij in het verleden veel aanstootgevend beeldmateriaal tot zich moeten nemen. Toch was het zelfs voor deze routinier even slikken toen hij de beelden van cel 3 aan zich voorbij zag trekken. Hij prees zich gelukkig dat het geen full color film betrof. De kronkelende lijven van Sprenkelbach Meijer en Bijleveld waren in zwart-wit al vreselijk genoeg. Halverwege moest hij noodgedwongen zijn blik afwenden. Dit was toch de bloody limit. Met voldoening ondertekende hij de verzoeken tot schorsing. In hoofdletters had hij op beide formulieren de reden opgegeven: INSUBORDINATIE. Het was voor eerst in zijn lange carrière dat hij het woord moest gebruiken voor eigen ondergeschikten. Maar hij deed het graag. Deze lieden haalden de beroepseer omlaag, trokken het door het slijk. Hij vouwde de brieven dubbel, stopte ze in twee aparte enveloppen en keek met afgrijzen naar de laatste beelden op het scherm.
Bij de receptie gaf hij de brieven aan Jacobi. ‘Deze twee geef je vanmiddag nog af bij hoofdcommissaris De Bruin.  Met dat filmpje erbij op dvd. Begrepen?’
Jacobi knikte onderdanig en lachte samenzweerderig. ‘Nog één dingetje,’ zei hij handenwrijvend, ‘Taco Stutterheim kan vanavond pas na half twaalf komen. Of dat wat u betreft oké is?’

maandag 25 augustus 2014

Sigaretten halen 92

Fred Janssen was na zijn thuiskomst direct zijn bed ingedoken. Op aanraden van Zus Bennekom die weliswaar weinig ervaring had met mannen, maar Freds toestand inschatte als 'niet in orde'. 
'Jij kruipt onder de wol,' zei ze moederlijk,' terwijl ik mij buig over het eten. Ik ga iets klaarmaken waarvan je achterover zult slaan.' Dat was voor Fred op dat moment niet zo moeilijk om voor te stellen. Hij had al moeite zich overeind te houden toen hij de trap opliep. Het was maar goed dat zus hem ondersteunde bij het bereiken van zijn bed. Hij liet zich lijdzaam ontkleden en viel daarna languit op het bed. Op het moment dat Zus het dekbed over hem heen trok, leek hij al in diepe slaap.
Het was wat vroeg om al aan een diner te beginnen. Besluiteloos stond ze in de keuken. De zak met Chinees eten kon ze maar beter wegkieperen. Daar zou Fred niet van opknappen. Het moest iets gezonds worden, iets met groene groente. Sla, andijvie, sperziebonen. Ze mocht dan niet veel ervaring met mannen hebben, voor begrip van de uitdrukking 'de liefde van de man gaat door de maag' was weinig ervaring nodig. Zus opende de koelkast op zoek naar voorraden. Op hetzelfde moment ging de huistelefoon. Aarzelend nam ze op.
'Met het huis van Fred Janssen?'
Iemand schraapte zijn keel en zei: 'De code is 247KL.' Het was een zware mannenstem. Van een roker, dacht Zus nuchter.
'U zei?' zei ze.
'247... KL. Noteer het.' De hoorn werd op de haak gegooid.


zondag 24 augustus 2014

Sigaretten halen 91

'Je bent een eikel, Richard Brokken. Wie laat zich nou te grazen nemen door zo'n wijf.' De stem van Benny klonk nog hoger dan normaal. Schel eigenlijk en dat kwam niet ten goede aan Richards gemoedsrust. Driftig verwijderde hij zijn hoofdverband en trok daarmee de verse hoofdwond open. Een warme straal bloed stroomde over zijn wang, langs zijn kaak en hals het boordje van zijn overhemd in.
'Kijk uit voor de bekleding van de autostoel,' waarschuwde Benny geagiteerd. 'En wat nu, Richard,' vervolgde hij, 'met dat geklungel van jou raken we steeds verder van huis. We moeten Fred Janssen onder druk zetten.' 
Richard probeerde met het verband zijn gezicht schoon te poetsen. Met verbluffend resultaat. Het leek alsof hij geschminkt was voor een absurd theaterstuk waarin hij de rol had van ritueel slachter.
'In plaats daarvan,' mopperde Benny verder, 'hebben we nu, dankzij jou, de politie op onze hielen. We moeten snel handelen. En kijk nou uit met dat verband, verdorie. Flikker het uit het raam ofzo.'
Een argeloze fietser werd getroffen door plakkerig bandage dat vanuit een zwarte BMW door de straat waaide.


zaterdag 23 augustus 2014

Sigaretten halen 90


Voordat commissaris Turlings op het bureau arriveerde, vertrokken Dagobert Bijleveld en Elly Sprenkelbach Meijer met gezwinde spoed naar het huis van Fred Janssen. In het ziekenhuis was hij niet meer had een medewerker daar laten weten. 
Het leek een belangrijke aanwijzing die Dagobert en Elly na degelijk speurwerk boven water hadden gekregen. De Ford Fiësta die was ingezet bij de ramkraak op juwelier Tetteroo was enkele dagen daarvoor gekocht bij Autobedrijf Janssen.
'En wat zegt dat?' had Elly opgeworpen. 'Als ik van jou een mes koop waar ik vervolgens een moord mee pleeg, dan ben jij toch ook niet verantwoordelijk?'
Maar ze was het natuurlijk met Dagobert eens dat er opvallend veel pijlen op Fred Janssen waren gericht. Het werd tijd die man eens flink door te zagen. En nu zonder die bemoeizuchtige Zus Bennekom.
'Let 's go,' riep Elly energiek.
'We grijpen die Janssen bij zijn taas,' sprak Dagobert vastberaden.
'Gadverdamme,' zei Elly, 'jij liever dan ik.' Dagobert keek haar niet begrijpend aan.'Hoezo?'
'Ach, dat leg ik je nog wel eens uit,' lachte Elly. Ze kuste Dagobert spontaan op de wang.

vrijdag 22 augustus 2014

Sigaretten halen 89

'Wacht even, wacht even, wacht even!' Commissaris Turlings klonk behoorlijk overstuur. Dat nam niet weg dat wachtmeester Jacobi popelde om nog wat extra olie op het vuur te gooien.
'Dus als ik je goed begrijp, dan is Richard the Knife ontsnapt uit het Prinses Irene Hospitaal en zijn Bijleveld en Sprenkelbach Meijer alsof er geen vuiltje aan de lucht is, alsof ik ze niet van de zaak Martha Janssen heb afgehaald, alsof...'
'Ja,' onderbrak Jacobi temend, 'en dat is nog alles wat die twee betreft.'
'Hoezo!?' Turlings krijste nu, op het hysterische af.
'Ze hebben Taco Stutterheim naar huis gestuurd en...'
'Taco naar huis gestuurd! Zijn ze nou helemaal van de pot gepleurd.'
'En,' vervolgde Jacobi onverstoorbaar, 'dan vinden ze het ook nog nodig van bil te gaan in cel 3. Mocht u het niet willen geloven, daar heb ik dus beelden van.'
Dit keer bleef reactie uit aan de andere kant van de lijn.
'Commissaris? Bent u daar nog?'
'Ik ben zo bij je, Jacobi. Het mag dan weekend zijn, dit varkentje kom ik direct en hoogstpersoonlijk wassen. Leg de formulieren voor schorsing maar klaar.'
Jacobi trok het laatje met formulieren met een zekere graagte alvast open.
'En dan nog iets, Jacobi, bel Stutterheim en zeg 'm dat ie zich vanavond voor overleg moet melden bij mij thuis. 8 uur. Geen seconde later. Duidelijk?'


donderdag 21 augustus 2014

Sigaretten halen 88

Het duurde even eer agent Knapen een verpleegkundige had gevonden die gelegenheid had zich te buigen over de plasnood van Richard the Knife. Toen hij en de broeder arriveerden bij kamer Z0.14 stond de deur wagenwijd open. Dat voorspelde niet veel goeds. Agent Knapen voelde aan zijn water dat er iets flink mis was. Hij stormde de kamer in en zag het lege bed. De deken en het laken lagen op de grond. Aan de spijlen bungelde de lege handboeien. Iemand, misschien The Knife zelf wel, had ze weten los te krijgen. Hoe dat in een godsnaam mogelijk was daar kon Knapen geen zinnig antwoord op geven. Als een dolle begon hij de kamer te doorzoeken. Hij keek achter gordijnen, onder het bed, in de kast, achter het kamerscherm. Niets niemendal. 
'Nou,' zei de broeder die Knapens nerveuze zoeken rustig gadesloeg, 'ik hoor het wel als de patiënt weer terecht is.'
'Man,' foeterde Knapen in paniek, 'snap je dan niet dat het om een gevaarlijke crimineel gaat die hier spoorloos is verdwenen! Het laatste wat we kunnen gebruiken is jouw onverschilligheid. Kom op, erachteraan, hij kan niet ver zijn.' Agent Knapen rende de gang weer op waar hij bijna een patiënt in een rolstoel omver liep. De broeder kwam bedaard achter hem aan. 
'Ik rechts, jij links,' hoorde hij Knapen roepen.


woensdag 20 augustus 2014

Sigaretten halen 87

Toen Edwin Soepboer kamer Z0.14 verliet, liep hij de agent met de pet tegen het lijf. 
'Wat zijn wij aan het doen? U mag hier helemaal niet komen.' De agent deed een mislukte poging tot streng kijken. Dat zag er niet bijster snugger uit. 
'Ik wel,' zei Edwin. Hij wees met zijn duim naar binnen. 'Ik ben zijn advocaat.'
De agent dacht na. Opeens had hij het. Hij stak zijn vinger op.
'Een advocaat in pyjama, ja ja. U moet vroeger opstaan om mij in de maling te nemen.'
'Nog vroeger?' vroeg Edwin. 'U loopt toch ook rond met uw pet op?' Hij liep snel door in de wetenschap dat de agent kamer Z0.14 niet opnieuw onbewaakt achter kon laten. 'Komt u eens even terug,' hoorde hij roepen. Maar dat was een zwaktebod van iemand die besefte dat hij niet veel meer kon dan een beetje roepen. De agent met de pet moest zijn aandacht noodgedwongen verleggen naar de patiënt in Z0.14.
'Zuster,' riep die. De agent begaf zich in de kamer. Richard Brokken alias The Knife keek onrustig om zich heen. 'Zuster!' riep hij weer, iets nadrukkelijker deze keer, duidelijker gearticuleerd.
'Agent Knapen zult u bedoelen.' Agent Knapen lachte om zijn eigen grapje. Maar de zaak lag ernstiger, het was geen geschikt moment voor een lolletje.
The Knife leek Knapen niet op te merken. Op volle sterkte schreeuwde hij: 'Zuster, ik moet zeiken als een paard!' Het moest tot op de gang te horen zijn. Agent Knapen zag de paniek in de ogen van de crimineel. Hij moest handelen en snel. Hij rende de gang in om een zuster of desnoods een broeder te vinden.


dinsdag 19 augustus 2014

Sigaretten halen 86

Op weg naar het toilet - hij mocht het voorzichtig proberen van de zuster - ontdekte verslaggever Edwin Soepboer de agent voor de gesloten deur van kamer Z0.14. Nieuwsgierig als hij was, bleef hij op een afstandje hangen. Misschien kon hij een glimp opvangen van degene die daar binnen lag. Waarom had die persoon politiebewaking nodig? Mocht hij of zij de kamer niet uit of mochten anderen de kamer niet in? Edwins journalistenhart begon sneller te kloppen. Zijn intuïtie liet hem zelden in de steek, hier zou zomaar een verhaal in kunnen zitten.
Tijdens het plassen bedacht hij een list om die smeris weg te lokken. Dat moest niet moeilijk zijn. Toen hij de wc uitkwam stevende hij linea recta op de politieman af.
'Of u zich even bij de zusterpost wilt melden. Er houdt zich een verdacht persoon op in de gang haaks op deze.'
Het was een ambitieuze juut die zelfs zijn pet ophield als hij binnen was. Hij aarzelde geen moment en stoof in de aangewezen richting. Edwin opende direct de deur van kamer Z0.14. Hij herkende de man in het bed meteen ondanks zijn hoofdverband: Richard the Knife. Hij was met handboeien vastgemaakt aan het ziekenhuisbed.
'Zo, Richard,' sprak Edwin spottend, 'daar lig je dan. Boontje komt om zijn loontje. Ik gisteren, gij vandaag.'
Richard gaf geen sjoege. Zijn ogen waren dicht.


maandag 18 augustus 2014

Sigaretten halen 85

De boeken waren weg, de boeken bleven weg. Op de steun van wachtmeester Jacobi hoefden Bijleveld en Elly Sprenkelbach Meijer niet te rekenen. Die had zich opgesloten in zijn kantoortje om op de lokale radiozender een voetbalverslag te beluisteren.
'Laat maar, Daag, ze zijn foetsie en Jacobi weet er meer van. Alleen gaat ie ons daarover niets vertellen.' Bijleveld moest eraan wennen dat hij bij zijn voornaam werd genoemd. Toch klonk het heel vertrouwd uit Elly's mond.
'Zeg dat nog 's.' Hij was vlak voor haar gaan staan, zijn handen op haar ronde schouders.
'Wat?' Elly lachte verleidelijk. Hij verdronk in haar prachtige ogen.
'Noem mij nog eens bij mijn naam?'
'Daag,' zei ze. 'Dagobert. Dagobert Bijleveld.'
Hij moest slikken toen zijn volledige naam voor het eerst door de gang van het politiebureau klonk. Het kippenvel stond op zijn armen.
'Het ontroert je, hè?' fluisterde Elly. Ze stond dicht tegen hem aan. Ze geurde naar de zeep uit de doucheruimte van de politiepost. Opnieuw liet ze zijn naam klinken. En nog een keer. En nog een keer. Ze stopte pas toen de tranen over zijn wangen rolden. Die zij vervolgens wegkuste.


zondag 17 augustus 2014

Sigaretten halen 84

Wachtmeester Jacobi schoot meteen in de verdediging toen Elly Sprenkelbach Meijer hem naar de boeken vroeg. Hij wist niks van boeken en hij had wel wat beters te doen dan boeken naar het lab brengen.
'Je kent de protocollen, Elly, als jij stukken voor het lab hebt, dan vul je de labpapieren in en dan leg je het zooitje in de labkluis. Je kunt niet zomaar wat in mijn handen drukken en dan denken dat het goed komt. Ik ben geen boodschappenjongen.'
Bijleveld schudde zijn hoofd. Waarom deed die man zo ingewikkeld?
'Luister, Jacobi, we proberen een lastige zaak tot een goed einde te brengen en het helpt niet als jij zo tegenwerkt.'
Jacobi kreeg ogen als schoteltjes en een ongezond rode blos op de wangen.
'Nou moet jij 's goed luisteren Dágóbért. Als ik mij goed herinner zijn jij en Katrien Duck hier door de baas eigenhandig van de zaak Martha Janssen gehaald. Het enige waar jullie goed in zijn is vozen in de tijd van de baas. En daarna kom je bij mij zeiken als er iets weg is. Het sleuteltje van de handboeien, de boeken uit de Ford Fiësta. Wil je soms ook nog weten waar de sleutel van cel 3 is gebleven? Maar zo zijn we niet getrouwd!'
Bijleveld was door dit verbaal geweld even uit het veld geslagen, maar Elly zei heel scherp: 'Ford Fiësta, Jacobi? Hoe weet jij dat die boeken uit die Ford kwamen? Mij heb je daar niet over gehoord.'
De rode wangen van Jacobi kleurden zo mogelijk nog roder.


zaterdag 16 augustus 2014

Sigaretten halen 83

Nadat Taco Stutterheim naar huis was gestuurd en na het douchen hadden Elly Sprenkelbach Meijer en Bijleveld zich met hernieuwde energie gestort op het dossier Martha Janssen. Een taaie klus die slechts met behulp van hun scherpe geest gefileerd kon worden tot op het bot. Er waren nogal wat losse eindjes die aan elkaar geknoopt moesten worden. Veel aanwijzingen leken doodlopende wegen te zijn.
Wat te denken van de verkreukelde Ford Fiësta die was ingezet bij de ramkraak op juwelier Tetteroo. In de achterbak had Elly hetzelfde stapeltje boeken aangetroffen als Martha Janssen had geleend bij de bibliotheek. Hoe kon dat? Hadden deze boeken al in die auto gelegen tijdens de ramkraak? Wat was dat een onwaarschijnlijk toeval. Vormden ze een aanwijzing misschien? Vooralsnog tastten Bijleveld en Elly in het duister.
'Jij had ze bij je in de auto, weet je nog? Het lab had vastgesteld  dat er vingerafdrukken op stonden van zowel Martha als Fred Janssen. Wat heb je met die boeken gedaan toen we terug waren op het bureau?'
'Elly pijnigde haar hersenen. 'Ik was natuurlijk op zoek naar het sleuteltje van de handboeien om jou te bevrijden. Ik zal ze bij Jacobi hebben neergelegd. Slordig. Sorry.'
'En wat heb je dan gedaan met de boeken die je in de Ford Fiësta hebt gevonden?'
'Die heb ik meteen bij Jacobi afgeleverd. Dat weet ik zeker. Zodat hij ze naar het lab zou brengen.'
'Jacobi?'
'Jacobi.'
'Altijd weer Jacobi.'


vrijdag 15 augustus 2014

Sigaretten halen 82

Met zijn tweeën terugfietsen op één fiets had Zus Bennekom romantisch geleken. Ze had genoeg fietsende stelletjes gezien - de man trappend, de vrouw achterop met een arm om zijn middel geslagen - en dan gedacht dat zij dat ook wilde als ze ooit een geschikte kerel zou vinden. Dat leek nu eindelijk te zijn gebeurd. Maar van fietsen kon geen sprake zijn. Het werd een taxi. Fred was niet veel waard. De morfine was aardig uitgewerkt en nu speelde de pijn op. De ziekenhuisarts had hem alleen willen laten gaan, nadat hij schriftelijk had verklaard het Irene Hospitaal niet aansprakelijk te houden voor onvoorziene medische gevolgen. Op de foto's was weliswaar geen schade geconstateerd, maar Fred moest eigenlijk blijven ter observatie. Toen Zus opperde dat zij Fred in de gaten zou houden, had de arts haar een ronduit smalende blik toegeworpen. Alsof hij aan haar had kunnen zien dat ze niet uit de medische wereld kwam, maar uit die van de boeken. Op de achterbank van de taxi schoof ze tegen Fred aan. Hij probeerde te glimlachen, maar meer dan een grimas werd het niet. Het kan wel wat worden tussen ons, dacht Zus, maar dan moet Fred wel open kaart spelen over zijn problemen en over Martha Janssen, zijn spoorloos verdwenen vrouw.


donderdag 14 augustus 2014

Sigaretten halen 81

'Met Theo Bilderberg.'
'Edwin Soepboer hier.'
'Soepboer, eindelijk, waar zat je nou? Ik wil weten of je de deadline haalt.'
'Komt goed, Theo, reserveer maar een hele pagina. Ik was even buiten beeld, buiten westen om precies te zijn. Ziekenhuisopname, politiegedoe, kortom gezeik.'
'Niets ernstigs mag ik hopen?'
'Flinke hersenschudding. Confrontatie met de zware criminaliteit van het dorp. Maar 't komt goed. Spectaculaire foto's. Lekker ranzig. Durft De Roeptoeter dat aan?'
'Tja, nou ja, het ligt eraan hoe ranzig.'
'Wil je die primeur nou of niet? Ik kan ook meteen door naar de Telegraaf. Dus zeg het maar.'
'Nee, het is goed, Soepboer. Wanneer kom je over de brug? Kun je wel schrijven met een hersenschudding?'
'Ach, welja. Ik was vroeger oorlogscorrespondent, weet je nog. Wij schreven onze stukkies terwijl de kogels om je oren floten en de granaten insloegen. Dus wat zou zo'n hersenschuddinkje nou. Je gaat alleen maar scherper denken als de grijze massa even door elkaar is geshaket. Vanavond uiterlijk heb je mijn stuk en de foto's.'
'Okido dan.'
'Ja, okido.'


woensdag 13 augustus 2014

Sigaretten halen 80

In de schuur van Fred Janssen vond Zus Bennekom een damesfiets die beter reed dan de vouwfiets van de kringloop. Toen ze ermee naar het Prinses Irene Hospitaal fietste, was ze zich er terdege van bewust dat dit het karretje moest zijn van Martha Janssen. Misschien kwam het door de ontspanning die het fietsen bood, maar voor het eerst dacht ze dieper na over wat haar de afgelopen dagen was overkomen. Ze was smoor op een man die ze amper kende, voor wie de politie haar waarschuwde en door wie ze in omstandigheden terecht was gekomen die absoluut onvoorzien waren geweest. Verhoren door politie-inspecteurs, bedreigingen met messen, ontvoeringen, ongelukken. Wat een schril contrast met haar bestaan van kort daarvoor, toen het op alfabet zetten van boeken het doel van haar leven had geleken. Ze had geleefd in een wereld van boeken, in een universum van verzonnen verhalen. Daar kwamen ook ontvoeringen en bedreigingen in voor, moorden zelfs. Maar ook de liefde kwam voorbij, zowel de platonische als de fysieke. Het lijkt wel, dacht Zus, terwijl de wind in haar rug blies, alsof ik terecht ben gekomen in een van die verhalen. Hoe zou het aflopen?


dinsdag 12 augustus 2014

Sigaretten halen 79

Taco's binnenkomst in cel 3 met het dienblad koffie verliep ongemakkelijk. De celdeur was zo dik dat op zijn aanhoudend kloppen niet was gereageerd. Dat hij het luikje had kunnen openschuiven om naar binnen te kijken was niet bij hem opgekomen. En toen hij met veel moeite de dikke deur open had getrokken werd hij aan een werkelijkheid blootgesteld die hij niet had voorzien. Maar toen Elly en Dagobert (!) Bijleveld de ergste confrontaties hadden kunnen verhullen onder een laken en deken trad er alsnog een naar omstandigheden ontspannen sfeer in. Niet dat Taco zich op zijn gemak voelde, maar hij had in elk geval iets bij zich waar de inspecteurs trek in hadden.
'Kom even tussen ons in zitten, Taco,' sprak Elly moederlijk. 'Inspecteur Bijleveld en ik hebben het idee dat je niet helemaal lekker in je vel zit. Je zit klem tussen ons en commissaris Turlings en dat maakt jouw positie als stagiair er niet eenvoudiger op. Klopt het wat ik zeg?'
Het waren woorden die doel troffen. In plaats van antwoord te geven begon Taco heftig te snikken. Deze vrouw begreep hem. Als vanzelf liet hij zijn hoofd tegen haar schouder vallen. Elly liet een hand door zijn haar gaan. 'Jongen toch.'


maandag 11 augustus 2014

Sigaretten halen 78

Niet alles is te verklaren in het leven. Sommige dingen overkomen je gewoon. Neem nu wat zich tussen Bijleveld en Elly Sprenkelbach Meijer afspeelde in cel 3. Het moest er eens van komen. Het was de loop van de natuur, een hormonenstorm, noem het lust. Juist in de onpersoonlijke kilte van cel 3 kon de liefde uitgroeien tot buitensporige proporties. Plat lichamelijk enerzijds, diep mentaal anderzijds. Misschien was er simpelweg iets teveel Martha Janssen in hun levens geslopen en moest er uiteindelijk een keer afgereageerd worden. Anderen waren misschien veel gaan eten of drinken, of hadden zich verloren in bikram yoga of bootcamp. De afleiding die Elly en Bijleveld zochten was hun gezamenlijke afzondering van de wereld. Een intense en naakte omhelzing op een plek waar anderen kwamen om te boeten. Cel 3. In de opmaat naar het glorieuze eindpunt vroeg Elly Bijleveld naar zijn voornaam. De omstandigheden leenden zich niet voor aanhoudende weerstand van Bijleveld. Het was een emotioneel moment toen hij doorsloeg. 'Dagobert,' fluisterde hij, 'mijn naam is Dagobert.'


zondag 10 augustus 2014

Sigaretten halen 77

Op afstand had Taco Stutterheim de clou van de lol bij de receptie niet helemaal begrepen - Emmanuelle? natuurfilm? - maar dat de spot met Sprenkelbach Meijer en Bijleveld werd gedreven was duidelijk. Het leek hem niet verstandig partij te kiezen in dezen. Een stagiair kon beter iedereen te vriend houden. Die moest zich op de vlakte houden. Geen partij kiezen. Slijmen naar links, likken naar rechts.
Hij merkte wachtmeester Jacobi pas op, toen die al in de deuropening stond. In zijn handen een dienblad met twee dampende mokken en in zijn kielzog twee giechelende agenten.
'Zeg Stutterheim, Sprenkelbach Meijer en Dagob... eh Bijleveld zijn zo druk met elkaar aan het werk geweest dat ze wel een bakje koffie kunnen gebruiken.'
Het was blijkbaar erg grappig wat hij zei, want de politiemannen lagen krom van het lachen. Opnieuw ontging Taco de grap.
'Ik kan niet weg bij de receptie, dus zou jij even...' Hij bewoog het dienblad in Taco's richting. 'Cel 3. In het cellencomplex, links achterin.'
Taco voelde dat hij op zijn hoede moest zijn. Zeker toen een van de agenten proestend uitbracht dat hij wel eerst even moest kloppen.


zaterdag 9 augustus 2014

Sigaretten halen 76

Taco Stutterheim baalde. In plaats van lekker te hockeyen met zijn team - een belangrijke thuiswedstrijd - zat hij op een bedompt kantoor dossiers door te nemen van Richard Brokken, alias Richard the Knife. Hij had zijn colbertje uit- en zijn stropdas afgedaan. Afgezien van wachtmeester Jacobi en de inspecteurs Bijleveld en Sprenkelbach Meijer was er niemand op de politiepost. Wel kwamen er af en toe agenten langs die surveillancedienst reden. Ze dronken koffie bij Jacobi. Het was een dolle boel bij de receptie. Ouwe jongens krentenbrood. Sterke verhalen en moppentapperij. Roddel en achterklap. Een sfeertje waar Taco zich als groentje en buitenstaander liever verre van hield. Voordat je het wist namen ze je in de maling. Hij kon dan wel uitverkoren zijn door de baas, het voetvolk had daar weinig boodschap aan.
Jacobi's luide stem drong ook Taco's werkplek binnen. Of hij wilde of niet, hij moest ernaar luisteren. En zo boeiend was het criminele leven van The Knife nu ook weer niet.
'Ik ben even naar het keukentje, kom ik terug, is de sleutel van cel 3 verdwenen,' tetterde Jacobi tegen de agenten. 'Nu kan ik met mijn monitors natuurlijk in alle cellen kijken en moet je nou 's zien wie zich daar verschanst hebben. Elly SM en Bijleveld. Drie keer raden wat die daar van plan zijn. Ik heb hier straks pure Emmanuelle op mijn beeldscherm.'
'Helaas zwart-wit,' stelde een van de agenten droog. 
'Doen ze nog iets met handboeien?' vroeg de ander. Er werd hard gelachen.
Toen werd het, op wat gemompel na, opmerkelijk stil. 
'Halleluja!' Het was Jacobi die de stilte verbrak. 'Sorry dat ik het zeg, je hebt natuurfilms en je hebt natuurfilms, maar dit is een natuurfilm! En wat zij niet weten is dat al die filmbeelden geregistreerd worden door ene Jacobi.'
'Hoorden jullie dat nou ook,' zei een van de agenten, 'hijgde zij nou Dagobert?'



vrijdag 8 augustus 2014

Sigaretten halen 75

Elly Sprenkelbach Meijer had Zus Bennekom terneergeslagen achtergelaten in het bed van Fred Janssen. 'Neem mijn waarschuwing te harte, Zus,' had Elly gezegd, 'een relatie beginnen met Fred Janssen is onverstandig. Hij houdt zich bezig met verdachte zaakjes en we verdenken hem van betrokkenheid bij de vermissing van zijn vrouw. Liefde maakt blind, dus we snappen dat jij voor hem in de bres wilt springen, maar it's the wrong guy at the wrong time in the wrong place.'
Die woorden hadden Zus spontaan in tranen doen uitbarsten. Fred een wrong guy? Dat wilde ze niet geloven. Toegegeven, veel ervaring met mannen had ze niet, maar met Fred had het meteen fijn gevoeld. Nog zag ze hem binnenkomen in de bibliotheek, weer gleed het schaamrood over haar kaken als ze terugdacht aan de boete die ze hem had laten betalen. Hoe fantastisch had hij haar in zijn auto getild na de aanrijding, hoe discreet had hij haar bloesje dichtgehouden toen die Richard met zijn mes tekeer was gegaan.
Vanuit de badkamer klonk het geluid van haar mobiele telefoon. Ze gleed het bed uit en snelde naar de badkamer. Het is Fred, dacht ze verheugd.
'Met Zus.'
'Ah, daar ben je eindelijk. Met Elsje ter Veld.' De locatiedirecteur van de bibliotheek, dat was de laatste waar Zus op zat te wachten. Dat rampzalige functioneringsgesprek met dat mens leek al een maand geleden. 
'Zeg, je ging er gisteren wel heel snel vandoor tijdens het gesprek. Ik weet niet wat ik daarvan moet denken. Je had ook gewoon moeten werken en voor vandaag sta je ook op de rol. Hoe zit dat?'
Het leek alsof het water dat Zus al tot de lippen stond even een meter dieper werd. Voordat ze het zelf besefte, riep ze: 'Ach wijf, zak in de stront.' Vervolgens wierp ze haar telefoon in het ligbad dat nog steeds vol stond met koud water.


donderdag 7 augustus 2014

Sigaretten halen 74

Terwijl Taco Stutterheim keurig in het pak naar het politiebureau fietste, herhaalde hij de opdracht die commissaris Turlings hem had meegegeven: ga naar het ziekenhuis en bezoek daar drie patiënten, te weten Edwin Soepboer, Richard Brokken en Fred Janssen. Stel ze alle drie de volgende vragen: waarom lig je hier, wat was daar de aanleiding toe en hoe had je het kunnen voorkomen? Tenminste, ongeveer zoiets stond Taco nog bij. Eerst moest hij langs het bureau voor een tijdelijk politie-id. Dat kon wachtmeester Jacobi voor hem in orde maken, aldus Turlings. In een goed half uur kon hij in het Prinses Irene-hospitaal zijn. Misschien iets later. Hij moest zich niet in het zweet fietsen. Dat zou een weinig professionele indruk maken op het ziekenhuispersoneel en de ondervraagden.
'Een tijdelijk politie-id?' vroeg Jacobi, 'die kan ik niet zomaar aanmaken. Daar heb ik toestemming voor nodig van commissaris Turlings.'
'Maar die heb ik. Meneer Turlings heeft juist gezegd dat u dat kon regelen.'
Wachtmeester Jacobi knikte. 'Ja, ja, Turlings heeft makkelijk praten op zaterdagochtend als-ie ligt uit te slapen. En ik mag het weer opknappen. En waar heb je het eigenlijk voor nodig?'
Geduldig legde Taco zijn missie uit. Hij kreeg het warm in zijn kostuum. Zo'n stropdas voelde als een wurggreep. Hij had niet door dat achter hem Elly Sprenkelbach Meijer en Bijleveld waren binnengekomen. 
'O nee,' riep Elly, 'jij gaat nergens heen. Wat een knurft, die Turlings, om je die opdracht te geven.'


woensdag 6 augustus 2014

Sigaretten halen 73

Elly Sprenkelbach Meijer had Bijleveld weggestuurd. Zij kon het verhoor met Zus Bennekom beter alleen doen. Vrouwen onder elkaar. Bovendien gaf dat Bijleveld de gelegenheid het huis van Fred Janssen aan een nader sporenonderzoek te onderwerpen. Weliswaar zonder huiszoekingsbevel, maar een kniesoor die daar op lette.
Zus vertelde haar verhaal, slaperig en afwezig, maar samenhangend genoeg voor Elly om er chocola van te kunnen maken. Het was een vreemde setting: de inspecteur in een rotan slaapkamerstoel en de ondervraagde in andermans bed onder het dekbed met een kussen in haar rug.
'En heb je enig idee waarom die twee jou meenamen?' wilde Elly weten.
'Nou niet precies, nee. Ze willen iets van Fred, ik zou niet weten wat.' Zus trok het dekbed discreet iets hoger. 'Misschien gold dat wat Fred heeft of weet als losgeld voor mij. Geen idee.' Ze ging wat rechter op zitten en wreef in haar ogen. 'En u weet zeker dat het goed gaat met Fred? Dat hij niets mankeert?'
Beneden keek Bijleveld in het adressenboekje dat hij vond naast de vaste telefoon. Bij de M vond hij 'Martha' met daarachter een 06-nummer. Bijleveld kon het niet laten. Hij toetste het nummer in op zijn eigen mobieltje. Toen drukte hij op bellen.
Er werd vrijwel direct opgenomen. Een zware mannenstem zei:'Hallo?'


dinsdag 5 augustus 2014

Sigaretten halen 72

Vader en moeder Stutterheim glunderden van trots. Natuurlijk waren ze wel ongerust geweest toen Taco de nacht was weggebleven, maar nu ze hoorden dat hij al die tijd met commissaris Turlings had gewerkt aan bepaalde geheime kwesties, waren ze blij en dankbaar dat de commissaris hun zoon zo persoonlijk begeleidde.
'Als ik Turlings volgende maand ontmoet bij de maandelijkse Rotary-lunch, zal ik hem namens ons bedanken voor zijn inspanningen voor jou. Heeft die man het al zo druk, steekt-ie ook nog zoveel tijd in jou.'
'Hij vraagt toch niet teveel van je?' wilde moeder Stutterheim voor de zekerheid toch nog weten. Taco schudde afwezig zijn hoofd.
'Natuurlijk niet, moeder,' sprak vader geruststellend. 'Onze jongen wordt ingewijd in nieuwe werelden en gaat een gouden toekomst tegemoet.' Hij sloeg een arm om Taco's schouder ter bemoediging.
Hetzelfde had Turlings gedaan toen ze na diverse biertjes in de sauna op zijn zolder waren beland. Het was er warm, maar Turlings hijgerige gemompel in zijn oor had Taco toch kippenvel bezorgd. 'We moeten een beetje nader kennismaken, Taco. Je wilt toch een voldoende voor je stage, niet? Nou, als jij mij een beetje terwille bent, ben ik het jou ook.' Taco had Turlings bierwalm geroken. En daarna was het warmer en warmer geworden.
'En nu naar de hockey?' vroeg Taco's vader. 'Loop je daar straks tussen de jongens die het moeten doen met een baantje bij Albert Hein of in de horeca. Terwijl jij al sprongen in je carrière hebt gemaakt. Het hele team heeft het nakijken.'
Taco schudde zijn hoofd. 'Nee, ik kleed me even om. Zo naar het bureau. Een ontvoering vannacht. Ik ben ingezet.'
'Jongen toch,' sprak moeder Stutterheim bezorgd.
'Moeder, onze knul heeft zijn toekomst bij de hermandad. Van een keertje hockey meer of minder is nog niemand doodgegaan.' Vader Stutterheim keek Taco na die de trap opging.


maandag 4 augustus 2014

Sigaretten halen 71

Het was nog geen half negen toen wachtmeester Jacobi commissaris Turlings belde.
'Wat moet je, Jacobi, het is zaterdagochtend. Kan dit niet wachten tot maandag?' Turlings schoof rechtop in het tweepersoonsbed.
Jacobi liet zich niet uit het veld slaan. Hij kende de oude brombeer. Alles was hem teveel, zeker buiten de kantooruren, maar als hij niet op de hoogte werd gesteld was het ook weer niet goed.
'Afgelopen avond en nacht waren er opmerkelijke ziekenhuisopnames. Ze lijken iets met elkaar te maken te hebben. De zaak Martha Janssen.'
'Wat! Alweer die zaak!'
'Het gaat om Edwin Soepboer van de Roeptoeter. Neergeslagen bij Autobedrijf Janssen. Om Fred Janssen zelf, eenzijdig ongeval met een auto. En om Richard Brokken, neergemept met een Mariabeeld bij de kringloopwinkel. Die laatste lijkt betrokken te zijn bij een gevalletje ontvoering.' Hij liet een stilte vallen om Turlings de gelegenheid te geven de hoeveelheid informatie te laten verwerken.
'Ontvoering? Dit dorp gaat nog 'ns aan criminaliteit ten onder. Wie is er dan ontvoerd?'
'Zus Bennekom. Schijnt het nieuwe liefje te zijn van Fred Janssen. Bijleveld en Sprenkelbach Meijer hebben de zaak onder controle.'
'Verdomme, weer dat kleffe duo. Ik had toch gezegd dat... Ach, laat maar. Bedankt voor het bellen, Jacobi.'
Turlings legde de telefoon met een klap op het nachtkastje. Hij gaf een por opzij.
'Hé, Stutterheim, werk aan de winkel!'


zondag 3 augustus 2014

Sigaretten halen 70

Bijleveld en Elly Sprenkelbach Meijer belden aan bij het huis van Fred Janssen. Er werd niet opengedaan.
'Dat kan twee dingen betekenen,' stelde Elly berekenend vast, 'óf die vrouw is hier niet, óf ze is er wel, maar doet om wat voor reden dan ook niet open.'
'Ze slaapt misschien,' opperde Bijleveld.
'Ik doe een achterommetje,' zei Elly, 'blijf jij hier.' Met behulp van een creditcard en een haarspeld was Elly in een mum van tijd binnen. Het was er stil op het zoemen van een bromvlieg na die zich onophoudelijk te pletter vloog tegen het raam. Tweemaal riep Elly luid 'hallo', daarna liet ze Bijleveld binnen. Zwijgend inspecteerden ze de begane grond. Bijleveld ontdekte de plastic zak met onaangeroerd Chinees eten op het aanrecht. Hij voelde eraan. Koud.
Op de trap naar boven, op tree drie en dertien, lagen twee badslippers maat 43. Elly sloop erlangs naar boven op de voet gevolgd door Bijleveld. Op de vloer van de overloop lag een herenochtendjas. Bijleveld duwde de badkamerdeur open en deed het licht aan. Op een kruk lag een handdoek, aan de haakjes hingen dameskleren. Voordat hij er erg in had voelde hij met zijn vingertoppen aan de bh. Het voegde niets toe aan het onderzoek. Het was pure herinnering aan wat er die nacht tussen hem en Elly niet had plaatsgevonden. Het bad was tot de rand toe gevuld met water. Koud.
'Bijl,' fluisterde Elly verderop. Ze wenkte bij de geopende slaapkamer. 'Is dat die vrouw?' Bijleveld keek langs Elly de kamer in. Languit op het dekbed, op haar buik, was Zus Bennekom in diepe slaap.



Sigaretten halen 69

Meteen nadat Maria met een doffe klap op Richards schedel was beland verliet Zus Bennekom het pand. Waar ze was, wist ze niet, dus sloeg ze een willekeurige richting in. Snel ging het niet op Freds badslippers. Stel dat ze een uur moest lopen, zou dat lukken op die dingen? En waar moest ze heen? Direct naar de politie, terug naar Freds huis? Daar lagen in elk geval haar kleren en trouwens ook de sleutels van haar eigen woning. Ze keek achterom naar de kringloopwinkel. Stonden daar ook tweedehands fietsen? Mocht ze er een voor even lenen? En zou die Richard nog buiten westen zijn? Of was-ie gewoon dood?
Nog geen vijf minuten later reed ze op een vouwfietsje met zachte banden de straat uit. Het ging niet snel, maar nog altijd vlugger dan te voet. De panden van Freds ochtendjas wapperden frivool omhoog in de wind. Het kon Zus niets schelen. Ze had eigenhandig een ontvoering tot een goed einde gebracht. Wie deed dat haar na?


zaterdag 2 augustus 2014

Sigaretten halen 68

De surveillancewagen en de ziekenauto lieten niet lang op zich wachten. Elly en Bijleveld zagen hoe Richard the Knife in de ambulance geschoven werd.
Nader onderzoek in het pand had weinig opgeleverd. Mogelijk bood het kantoortje van BensToko.com aanknopingspunten. De deur stond open, er stonden twee gebruikte koffiebekertjes en er lag een vergeelde Telegraaf.
'Kijk,' zei Elly, 'een kluis, met, ja hoor, een matras en een emmer om op te plassen. Een typische setting voor een ontvoering.'
'Zou die Zus Bennekom Richard te slim af zijn geweest?'
'Zo moeilijk is dat niet, Bijl, Richard is de snuggerste niet.'
'Jij hebt die vrouw niet gezien. Tenger gevalletje. En Richard draagt niet voor niets die bijnaam.'
'Waar zouden we die vrouw moeten zoeken?'
'Ik heb een ideetje, El. Kom, we gaan.'


Sigaretten halen 67

'Werk aan de winkel, El.' Bijleveld had de grote lamp van de slaapkamer aangedaan en stond in zijn onderbroek voor de openstaande kledingkast. Een moment dat van Elly Sprenkelbach Meijer wel wat langer had mogen duren. Bijlevelds achterkantje mocht er zijn. Maar als de plicht riep, riep de plicht. Vijf minuten later deed Bijleveld de briefing in de keuken, terwijl het Senseo-apparaat pruttelde. 
'Fred Janssen belde. Ligt in het ziekenhuis. Ongeluk. Zus Bennekom moet in het pand van de kringloopwinkel zitten. Ontvoering. Daar gaan we direct op af. Eens?' Bijleveld zette koffie voor Elly neer en nam een slok uit zijn eigen kop. 
'Stellen we het bureau op de hoogte?'
'Naderhand.'
Ze reden met hoge snelheid in Bijlevelds auto. Elly zocht in haar telefoon het adres van de kringloopwinkel. Ze parkeerden aan de zijkant van het pand.
'Er brandt licht,' constateerde Bijleveld. 'Is er een achterom?'
'Er is altijd een achterom,' stelde Elly. Dat klopte. Er was niet alleen een achterom, er was zelfs een achterdeur die open was. Open stond.
'Wapen?' vroeg Bijleveld.
'Wapen,' bevestigde Elly. 'Jij dekt.'
Terwijl Bijleveld zijn wapen richtte op het gangpad tussen twee stellingen, rende Elly naar voren. Tot ze struikelde.
'Wat?' riep Bijleveld.
'Een vent languit op de grond.'
In twee sprongen was Bijleveld bij Elly en bij de kerel die half in het rek lag met een flinke wond op zijn kruin.
'Die kennen we, El.'
'Ik zie het, Bijl, Richard the Knife. Wat doet die hier?'


Sigaretten halen 66

Angstig, schrikachtig, benauwd. Dat waren karaktereigenschappen die Zus Bennekom kenmerkten. In de penibele situatie waarin ze nu verkeerde, steeg ze echter boven haar traditionele ik uit. Ze herkende zichzelf nauwelijks toen ze opstond, zich breed maakte en Richard op hoge toon van repliek diende.
'Dus jij wou naast een poging tot doodslag en een ontvoering nu ook een verkrachting op je kerfstok bijschrijven. Hier ga ik niet in mee. Over my dead body.'
Haar tirade leek indruk te maken op Richard. Hij keek Zus verbluft aan en bleef besluiteloos staan. Zus rook haar kans om door te stoten. 'Ik moet bovendien een grote boodschap en dat gaat niet gebeuren op die emmer. Ik eis een normaal toilet!'
'Toilet? Je bedoelt de wc?' Richard dacht na. 'Die is beneden bij de kringloopwinkel.' Hij liep zonder commentaar voor Zus uit. Ze gingen een trap af en een deur door. Vervolgens liepen ze tussen de rekken tweedehands rommel door.
'Kijk dan, Richard, wat een gave Mariabeeldjes. Wie doet dat nou weg.' Richard had zich omgedraaid. Zijn gezicht verraadde onzekerheid. Hij had al ruimschoots de afspraak geschonden over de bewaking van die vrouw. Benny had benadrukt dat de kluis dicht moest blijven. En nu stond hij met dat mens rommel van de kringloop te bekijken. Alsof hij met zijn moeder op de markt was.
'En hier, Richard, kijk 'ns wat een messen.' Zus wees naar de onderste plank. In het schemerdonker moest hij bukken om te zien wat ze bedoelde.
Het Mariabeeld dat Zus bij de benen pakte, was zwaarder dan ze dacht. De zwaartekracht liet het plompverloren neerdalen op de kale kruin van Richard. Met donderend geraas viel hij tussen de pulletjes, vaasjes, beeldjes en andere prullaria. De stilte erna was adembenemend.


Sigaretten halen 65

Het was een paradoxaal gevoel, maar ondanks de angstaanjagende omstandigheden had Zus het idee dat haar leven was gaan bruisen. In een dag tijd was haar saaie bibliothecaressenbestaan veranderd in het dynamische leven van een hoofdpersonage uit een literaire thriller. Waarin doden en gewonden vielen, maar waarin het goede het kwade overwon. Althans in de meeste boeken die zij las, ging dat zo. Straks zou Fred Janssen haar bevrijden uit deze benauwde ruimte met dat stinkende matras. Was het een kluis waarin ze zat? Ze droeg Freds ochtendjas en zijn badslippers, het enige wat Benny haar had toegestaan om aan te trekken. Als het aan Richard had gelegen was ze meegegaan zoals hij haar onder het bed vandaan had getrokken. Het was een ranzig mannetje, voor geen cent te vertrouwen.
Er werd aan de buitenkant van de kluisdeur gemorreld. Langzaam zwaaide hij open. Daar stond die engerd met zijn ingebakken valse grijns.
'Zo,' zei hij, 'Benny is 'm gepeerd. Hebben we het rijk alleen, jij en ik. Gezellig. Doe om te beginnen die ochtendjas 's uit.'


Sigaretten halen 64

Op het moment dat Zus Bennekom de badkraan dichtdraaide, hoorde ze beneden een deur opengaan. Was Fred zo snel alweer terug van de Chinees? Het antwoord volgde direct, ze hoorde twee vreemde mannenstemmen, waarvan er een nogal hoog klonk. Zus' eerste reflex was: ik moet mij verstoppen. Het was te laat voor haar kleren. Zo vlug als ze kon, rende ze Freds slaapkamer in. Ze wilde de deur op slot doen, maar een sleutel ontbrak. Wanhopig probeerde ze een ladenkast voor de deur te schuiven die geen centimeter meegaf. Toen ze voetstappen op de trap hoorde, sloeg de paniek pas echt toe. Ze dook naar de grond en kroop onder het bed. Op hetzelfde moment vloog de slaapkamerdeur open.
'Niets.' Het was de stem van die messentrekker. Ze zag zijn broekspijpen met hoog water, zijn witte sokken en de sportschoenen van een onbekend merk. Tussen die benen zag ze zijn compagnon omhoogkomen. Zijn hoofd ter hoogte van de vloer. Zijn glimlach was breed.
'Onder het bed, Rich, weet je dat nou nog niet, angsthazen zitten onder het bed.'
De hand van Richard sloot zich als een klem om Zus' enkel. In één haal trok hij haar tevoorschijn.
'Hatsekidee, Ben,' gnuifde Richard, 'vang ik zomaar een bloot reetje.'