Met een knoop in mijn maag lees ik in de krant dat de wereld afbrokkelt. Financieel, klimatologisch, moreel, cultureel. Elke dag een stukje, gestaag, maar onmerkbaar, als een smeltende gletscher, als de krijtrotsen bij Dover.
Ik kijk op en zie de klok. De seconden tikken weg. Ook dat nog. Zelfs de tijd erodeert. De kaasschaaf van het eindeloos verstrijken. De aangevreten tand des tijds rot weg. Rest mij apathisch wachten?
Ik sla de krant ritselend dicht. Mijn besluit staat vast. Ik ga een ritje maken met de auto. Tank vol, plankgas. Dat zal opluchten.
Ik kijk op en zie de klok. De seconden tikken weg. Ook dat nog. Zelfs de tijd erodeert. De kaasschaaf van het eindeloos verstrijken. De aangevreten tand des tijds rot weg. Rest mij apathisch wachten?
Ik sla de krant ritselend dicht. Mijn besluit staat vast. Ik ga een ritje maken met de auto. Tank vol, plankgas. Dat zal opluchten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten