Ik stond er met klamme handen en verhit hoofd en de middag moest nog beginnen. Vijftien wiebelige kleuters waren aan mij toevertrouwd op de met veel bombarie aangekondigde ‘creatieve middag’ van de basisschool van mijn jongste spruit. Bij mijn oudste twee was ik telkens ternauwernood ontsnapt aan dergelijke schoolhoogtijdagen. Door een onhandig misverstand was de bladzijde van deze donderdag in mijn agenda maagdelijk onbeschreven gebleven. En mijn echtgenote ontdekte dat. ‘Een beetje betrokkenheid bij school en kind heeft nog geen vader kwaad gedaan,’ stelde zij streng. Zo meldde ik (dat wil zeggen mijn vrouw) mij aan.
Ruim voor schooltijd vond de briefing plaats door juf Anneloes van de Vlindergroep. Als enige vader moest ik het die middag rooien met een trio lieftallige moeders dat niet gehinderd werd – dat zag je zo – door enige onderwijskundige kennis. Ook juf Anneloes had het opgemerkt en dientengevolge richtte zij haar instructies met name aan de juiste verstaander, aan mij dus. Daar stond de lijm, ginds lagen de scharen, hier de kartonnen stroken, gunter het gekleurd papier. En o ja, dit was het voorbeeld: een fleurig beplakt wc-rolletje op stroken hetgeen een skiër moest voorstellen. En o ja twee, tegen de moeders ditmaal, de leiding van de middag lag in handen van de pappa van Annika, die met een kwart eeuw onderwijservaring organisatorisch, didactisch en pedagogisch zijn mannetje stond.
Ik maakte mij ter plekke iets breder om mijn zelfverzekerdheid te tonen, maar voornamelijk om de psychische druk die zo onaangekondigd op mijn schouders was geworpen te kunnen torsen.
Begrijp me goed, ik ben gek op kleuters, vind het net dartele veulens, maar zodra het er meer dan twee zijn om in het gareel te houden weet ik weer waarom ik nooit kleutermees ben geworden. Mijn indeling in groep 1/2 deze middag moest op een vergissing berusten. Ik hoorde bij de stoere vaders die met groep 8 een vogelhuisje timmerden, desnoods bij de bovenbouwers die een wintertaart bakten. Maar een wc-rolpoppetje op ski’s fröbelen? Met 4- en 5-jarigen?
Terwijl de kinderen binnenkrioelden en de onderwijsassistent-moeders het materiaal veilig stelden riep ik koortsachtig mijn kleuterkennis op. Belevingswereld was de eerste term die aan mijn geestesoog verscheen, ras gevolgd door hier-en-nu, egocentrisme en concreet materiaal. Ik keek om mij heen. Waar had juf Anneloes de ski’s neergezet, de skischoenen, de mutsen, de sjaals? Wacht, skiërs op Google, dat kon ik inzetten, maar waar was in hemelsnaam dat smartboard? Dan maar het activeren van voorkennis.
‘Oké mensen, wie van jullie heeft weleens geskied, op de lange latten gestaan in hetzij Oostenrijk of Zwitserland?’ 30 ogen keken mij nieuwsgierig aan. Het was voor het eerst helemaal stil. Dat had ik dan weer wel voor elkaar. ‘Gelanglauft dan?’ Hoopvol liet ik mijn blik door de klas gaan. Joepie, daar was een vinger. ‘Mijn opa is doodgegaan.‘
Gelukkig greep die leuke moeder van Josje op dat moment in. ‘Kijk, jongens, hier heb je een wc-rolletje en daar plak je zo dit papier omheen. Beetje lijm, niet te veel, niet te weinig. En dan wordt het straks net zo’n mooi poppetje als daar bij Annika’s pappa staat.
‘Leuk!’ riep een jochie en pakte zijn spullen. Veertien lotgenoten bevestigden zijn enthousiasme en het volgende uur knipten, lijmden en prikten ze met tongen uit de mond vijftien flitsende skiërs.
Na afloop, toen ik amechtig op de stoel van juf Anneloes van mijn welverdiende thee genoot, tikte Josje met haar kleverige lijmhandje op mijn broek. ‘Pappa van Annika, ik vind mijn eigen kabouter leuker dan die van jou.’
Nou en?
Pappa van Annika, opleidingsdocent
Geen opmerkingen:
Een reactie posten