SOLEIL

Ze noemen mij mopperkont. Dat ben ik ook -soms- maar wat wil je? Ze kunnen verdorie mijn achternaam niets eens spellen. Of erger nog, ze verbasteren 'm met die ergerlijke voorde-variant. Onzorgvuldig! Kijk uit je doppen, zou ik zeggen. Hoe moeilijk kan het zijn! En dan nog iets: waarom heeft deze intercity nu weer géén wifi! Dan weer wel, dan weer niet, geen peil op te trekken. NS, maak je keuze. Voor wél natuurlijk! En laat die zijden sok van een conducteur zijn waffel dicht houden met z'n 'we arriveren acht minuten te laat op station Haarlem vanwege een rood sein'. Rijden met die handel. Op groen die seinen. Zorg nou 's dat je op tijd bent. Daar word je voor betaald. Enig idee hoe duur zo'n jaarabonnement is? Dan wens ik als betrouwbaar consument wel waar voor m'n geld. En wifi, en op tijd, en niet zo zeiken door die intercom. En waarom heeft een iPad niet eens een fatsoenlijk tekstverwerkingsprogramma met een flinke delete-knop? Steeds dat gebemoei met sp...

Als hij 's ochtends opstaat, begint het al, het leven in de seconde. Wekker, trap, ontbijttafel, broodje, theetje, krant. Met het oog op de klok, in afgemeten momenten, tjak tjak tjak. Zo rustig als het hart in de nacht klopt, ondanks de heftigste dromen, zo snel lopen de slagen op als de nieuwe dag start. Het is geen haast, het is aaneensluitende opeenvolging en opeenvolgende aaneensluiting. Compact het leven leiden, ingedikt voorwaarts, wonen in de seconde. Zo begon het bestaan, verwekt in een mum - zo zal het eindigen, met de laatste snik. Ontbijttijd kort, aankleedtijd inclusief schoenen korter, treuzelloos naar de bus. Van bed naar bus in 37 minuten en 6 seconden. Bus arriveert in 1 minuut. Timing! Mogelijke vertragingen: interessant artikel in ochtendkrant, hete thee, nóg een boterham met hagelslag, passende kleding bij elkaar zoeken, tube tandpasta leeg, snee door te fanatiek scheren, geen pleisters in de buurt, één sok kwijt, veter breekt, sleutel onvindbaar, al onderweg n...

Ik moet bekennen: dat valt nog helemaal niet mee zo'n schrijfmarathon. Voordat ik het weet ben ik een week verder. Kan nu wel zonder gesjoemel melden dat het écht 12 oktober is. De verjaardag van mijn broer. 12 oktober is ook de dag dat de herfstvakantie begint. Voor anderen dan. Ik ben ook wel toe aan een paar daagjes vrij. Ik ben gewoon moe. En waar leidt dat toe: prutswerk. Neem nu dit stukje. Waar gaat het in hemelsnaam over! Als dit het gevolg is van een schrijfmarathon, dan kap ik ermee. Ben benieuwd of dit broddelwerk de blog haalt.

Bekentenis: het is vandaag 3 oktober. Ik heb vooruitgewerkt en daarmee vals gespeeld. Alsof ik meedoe aan de marathon en kilometer 32 t/m 37 oversla, omdat ik die thuis al rond de tafel had gerend. Op 3 oktober kun je niet schrijven over 5 oktober. Tenzij je in de toekomst kunt kijken. Dat kan ik (nog) niet. Ik volg momenteel wel de cursus daartoe en het lukt mij na een les of drie toch al een waarheidsgetrouwe voorspelling te doen van drie kwartier vooruit. Vals gespeeld dus. Ik moet gestraft worden. Geen diskwalificatie aub. Wat te denken van een dag geen taart eten. Lekker makkelijk, hoor ik rancuneuze lezers denken. Ehm, zonder schoenen en sokken naar het werk. Ja, goed, doe ik. Schoenen en sokken passen nog net in mijn tas. Het perron voelt lekker koel aan mijn voetzolen.

Hij had geen dieren. Goed, er zwom een goudvis in een kom op een kastje, maar dat was eigenlijk niet meer dan een attribuutje in de inrichting. Die je weliswaar eten moest geven en verschonen en die zonder toedoen van batterijen of accu's rondzwom, maar voor de rest net zo onopvallend als de telefoon of de stoelpoot. Hoewel de vergelijking met de telefoon compleet mank ging. Wat een lawaai maakte dat ding als hij ging in de geplavuisde splitlevel van zijn nieuwe huis. De goudvis deed hooguit blub. Als hij het vissenvoer op kwam halen aan de oppervlakte. Blub was eigenlijk hap. Wie weet hoelang de vis nog te leven had? Die vraag stellen was onnozel. Hij vroeg zich toch ook niet af wanneer de telefoon het zou begeven?

Op 3 oktober stond hij weer vroeg op. De bus was voor de helft gevuld. Dat hield ongetwijfeld verband met de viering van Leidens Ontzet. Hij was benieuwd of er die avond hutspot op tafel zou komen. Voor zijn gevoel luidden wortelen en uien de winter in. Zoals raapsteeltjes het voorjaar aankondigden. In de krant had hij onlangs gelezen dat de Zuidlaardermarkt op 15 oktober voor veel Zuidlaarders betekent dat de kachel voor het eerst aan mag. Koukleumers zouden zuchten van verlichting slaken als het eenmaal zover was. In zijn huis kon de kachel niet aan. De energieneutrale woning had een constante temperatuur van om en nabij de 21 graden. Niet aan, maar ook niet uit dus. Hij vroeg zich af of die constantheid een gunstige invloed had op zijn gestel. Hij hoopte het maar. Meer dan hopen kon hij niet doen. Hopen dan maar in plaats van de kachel uit of aan te zetten. Hij stapte uit de bus en liep langs het onbegonnen feest in Leiden. Weldra zou het aanvangen. Kermisherrie en ander feestged...

Het begon al goed, een dag te laat begon hij met de schrijfmarathon, 2 oktober in plaats van de voorgeschreven 1 oktober. Hij nam zichzelf voor dan ook 1 november als einddatum in te stellen en niet 31 oktober, zoals eigenlijk hoorde. 2 oktober begon overigens goed. Nadat hij zich geschoren had - gladder dan ooit - nam hij plaats in het openbaar vervoer: eerst bus 33, vervolgens in de trein naar Amsterdam Centraal van 7:27. Die miste hij de laatste tijd steeds - geen nood, tien minuten later kwam er weer een - maar nu was de trein een minuut of vijf te laat. Daar hoorde je reizigers eigenlijk zelden over: vertragingen die goed uit komen. In bus en trein las hij "De man zonder ziekte" van Arnon Grunberg. Een mooi boek dat hij in Leiden al bijna uit had. En nog voor station Heemstede-Aerdenhout daadwerkelijk uit had. Zijn vrouw zou die avond zeggen: 'Heb je 'm heus al uit? Ik reserveer 'm voor de herfstvakantie.' En zo geschiedde.