SOLEIL

Op de Dag van de Literatuur trad Kees van Kooten op. Zijn boekenweekgeschenk kwam ter sprake, maar ook zijn stokpaardje digideugtniet. Zo schrijft hij zijn verhaaltjes eerst met potlood, daarna met pen en uiteindelijk tikt hij het in de laptop. Dat woord klinkt uit zijn mond net zo onwennig als een ongelovige een bijbeltekst horen citeren. Ook heeft hij een mobiel van zestien jaar oud waarover hij, om niet helemaal voor achterlijk te worden versleten, af en toe een iPhone-veegbeweging maakt. Zijn hang naar het verleden deel ik. Niet omdat alles vroeger beter was, maar omdat de stappen die de mensheid voorwaarts zet niet altijd verbeteringen zijn. Zo was ik afgelopen zaterdag getuige van het volgende. Ik reed door mijn dorp op de fiets, dik aangekleed - sjaal om, wanten aan - want zoals we weten kan maart zijn staart roeren. Ik verheugde mij op een warme chocolademelk thuis, mogelijk met slagroom. Niet ver van mijn huis moest ik in de remmen. Dwars over een woonerf op mijn route vormd...

Vandaag rijdt de chagrijn de bus. Eigenlijk zou hij je bij de bushalte willen laten staan. Hij remt op het laatste ogenblik, opent de deur op een kier, groet niet en trekt alweer op als jij pas halverwege het inchecken bent. Onevenwichtig tracht je een leeg bankje te bereiken. Je belandt bijna bij een vrouw op schoot en stoot je hoofd tegen het bagagerek. Op het moment dat je wilt gaan zitten geeft de chagrijn extra gas. Je lip slaat pijnlijk op de stoelleuning. Je vloekt en schreeuwt verwensingen naar voren. Speeksel en bloed vliegen met de lelijke woorden mee. Dit ben je zelf niet meer, dit is het beest dat de chagrijn in je wakker heeft geroepen. Hij remt, stopt zelfs de bus en kijkt je dreigend zwijgend aan via de spiegel. De sfeer is ijzig, de spanning loopt op. Bekenden kenden je tot dat moment als aardig, vredelievend, in voor compromissen, meegaand, lief. Nu ben je in staat de chagrijn door de gaten van zijn stuur te rossen. Dan verschijnt je moeder aan je geestesoog. Zij roept...