De stopnaald

Zij stopte sokken bij de lamp die schaars verlichtte. Hoewel haar oude lijf steeds vaker het onderspit moest delven in de strijd tegen de ouderdom, waren haar ogen nog wonderbaarlijk goed. Ook al was de draad door het oog van de naald krijgen geen sinecure, het lukte uiteindelijk toch altijd. Ze keek op, de duistere kamer in. Het moest al tegen achten lopen. Het was tijd voor een kopje thee. Ze kwam met moeite uit de diepe stoel.

Of het toen gebeurd was of pas nadat zij weer plaatsnam met kop en schotel kon zij zich niet herinneren. Er was geen pijn geweest, zelfs geen gevoel dat ze niet thuis kon brengen. Het enige wat haar had beziggehouden was de plotseling onvindbare stopnaald. De sok met het gat in de hiel lag over de stoelleuning, het stopgaren naast haar bovenbeen. Maar waar die naald gebleven was, bleef een raadsel. Ze voelde tussen de randen van de zitting, ze tuurde het tapijt af rond de stoel. Ze gleed op haar knieën op de grond om onder de stoel te kijken, waar wel een euro lag, maar geen naald. Ze liep zelfs terug naar de keuken om op het aanrecht te kijken. Tamelijk onzinnig, dacht ze, maar je wist maar nooit. Ze trof er slechts het theezakje aan dat had gedrupt op het aanrecht.

Terug in de kamer zette ze de televisie aan. Wat het beeldscherm bood, boeide haar niet. De verdwenen stopnaald maalde door haar hoofd. Ze dronk de thee pas toen het koud was geworden. Nog voor negenen zette ze de thermostaat laag en deed alle lampen uit. Met het verdwijnen van de stopnaald was de dag gesmoord in nutteloosheid. Het was nog wel vroeg, maar als ze ging liggen zou ze meteen in slaap vallen. Zoeken putte uit.

De volgende ochtend, het was nog donker, werd ze wakker van een pijnscheut in haar kuit. Toen ze haar onderbeen optrok om het te inspecteren leek het laken mee te komen. Alsof het aan het been zat vastgehaakt. Ze knipte het lampje aan op haar nachtkastje. Naast het glas water vond ze haar leesbril. Ze sloeg het laken weg en las haar kuit. Op de oude huid die om de spier spande, zat een druppel bloed. Midden in het rood stak een merkwaardig zwart puntje naar buiten. Toen ze het zag, wist ze wat het was. Ze klemde het puntje tussen duim- en wijsvingernagel. Kracht zetten was nauwelijks nodig.