Meer niet

Het was vrijdagmorgen en wij zaten aan tafel. Het was nog net geen voorjaar. Dat wil zeggen: er vlogen geen vogels rond op zoek naar bouwmateriaal, temperaturen waren redelijk, de zon veroorzaakte lange schaduwen op het parket en de tuinstoelen stonden achter het luik op zolder.
Damp sloeg uit onze theekopjes, Syd Barrett klonk, meer niet. Dat moet je geloven. Wij spraken niet, wij nipten niet aan de kokendhete thee, wij ademden nauwelijks. We lachten niet en keken niet somber, treurig of verdrietig, we dachten nergens over na. We kwijlden niet. We proefden elkaars lippen niet, keken niet verwonderd, slepen geen punten aan willekeurige potloden en, belangrijk, geeuwden niet.
Er was rust, want wij bewogen niet, fluisterden niet, nee, fluisterden zelfs niet. Bewogen niet? Goed, heel even, later, toen de thee een graad minder heet was geworden schoof zij haar hand over haar borst. Dat had niets te betekenen, dat moet je geloven.
Boven de tafel gebeurde niets.
Wij dronken niet van onze thee. Toch was die daarvoor bedoeld. Wij aten geen koekje en roerden niet in de thee, want wij gebruikten geen suiker. Ik kan niet verklaren waarom er een speculaaskruimel onder haar volle lippen zat. Wij hadden niet eens speculaas in huis. dat zweer ik.
Wij konden zo lang blijven zitten, zouden dat best willen doen, ik spreek niet alleen voor mijzelf, ook voor haar. Ik neem haar niets kwalijk. Zij mij trouwens ook niet. Zij knoopte haar blouse los, meer niet.