woensdag 16 januari 2008

Bus

bus 90 Haarlem - Den Haag, halte Van Oldenbarneveltweg, Wassenaar, 8.38 uur

Er stapt een geblondeerde, typisch Wassenese dame in van een jaar of veertig. Bij haar rechteroor houdt ze een miniscuul telefoontje en in haar linkerhand draagt ze een bruine aktetas met krokodillenleermotief. Bij de chauffeur, die zij verder geen blik waardig gunt, verdiept als zij is in haar mobiel gesprek, tilt zij de tas hoog op om haar busabonnement te laten zien, die zij behendig tussen duim en wijsvinger heeft geklemd.
Haar snerpende stem snijdt door de autobus.
"Ja, Knip, met Bits hier. Ik stap nu de bus in... Zeg je?... Ja, ik reis altijd met openbaar... wacht even, hoor, m'n buskaart valt..."
Ze verdwijnt een moment uit zicht om met verwarde haren en rood hoofd weer overeind te komen. Haar oog zoekt plek in de volle bus en valt op de lege stoel naast mij. Ze kijkt me hoopvol aan.
"Vrij?"
Ik knik en trek mijn rugzak op de knieën. Terwijl ze plaatsneemt en mij met haar meer dan brede heupen tegen de wand plet, zet ze haar gesprek luidruchtig voort.
"Knip, ben je daar nog?... Nee, m'n kaart viel op de grond, m'n buskaart... Ja, maar even over zo meteen. Ik ben bang dat ik iets te laat kom. Negen uur haal ik echt niet meer...O?... Niet? Dus de ministerraad is pas om half tien?... Okee... Nee, want Wouter zei gisteren nog: tot negen uur. Trouwens, André had het daar ook over... O, dus J.P. heeft het veranderd? Als ie dat nou ook even tegen mij... Ja, ja, ja... en... ja.. Trouwens, over J.P. gesproken..."
Ze dempt haar stem en duikt met haar hoofd naar beneden. Medepassagiers halen opgelucht adem en verdiepen zich ongestoord in Spits en Metro. Alleen ik blijf noodgedwongen getuige en kijk stoïcijns door de beslagen ruit naar buiten.
"Weet je wat ik aan heb?" sist ze. "Nou, je weet toch dat J.P. me laatst dat comliment gaf over die bloemetjesjurk?... Ja, precies, met dat diepe decolleté... Bits, zei ie, wat heb je vandaag een bloemrijk japonnetje aan... Ja, weet je, en dan kan ie zo kijken van... Precies. Nou, en dan heb ik vandaag... "
Ik voel dat ze naar mij kijkt, maar ik wis de damp van de ramen en zie de bus de busbaan op rijden.
Nog zachter klinkt haar stem nu, fluisterend bijna.
"Ik heb vandaag diezelfde bloemetjesjapon, ha, ha, ha, aan, met daaronder m'n push-up-b.h. Met verbluffend effect, echt, ik stond net voor de spiegel en ik schrok er zelf van. Dus dat wordt lachen... Ja, of dat ie zegt: en Bits haalt nu de bolletjes. Typisch zo'n J.P. opmerking. Was er trouwens al een agenda? Via de mail? Wil je dan even... Okee, hartstikke goed, tot zo dan."
Ze klapt haar telefoontje dicht en zegt geen woord meer. Tot het Centraal Station bewerkt ze haar gezicht met kleurstof en kijkt daarbij vergenoegd in een klein spiegeltje.



2 opmerkingen:

Anoniem zei

Deze las ik zeer geamuseerd. Een vraag, waarschijnlijk een belangrijke voor jou: werkelijkheid of niet?

En, while we're at it wat houdt een schrijver van de werkelijkheid in stand als hij haar omzet in taal? Al wilde je dat het de werkelijkheid was, dan nog...

Bits. Ja-ja.

Anoniem zei

Hee leuk verhaal, zie t zo gebeuren
Marian