Het was lang geleden dat ik condooms had gekocht. Toch wist ik nog dat je de doosjes niet zomaar in het schap kon vinden, zoals tandpasta en zonnecrème. Je moest erom vragen aan het personeel bij de kassa, dat het gewenste artikel vervolgens discreet in een zakje deed. De winkeljuffrouw die ik trof – ik schatte haar op nauwelijks twintig – bleef driftig kauwgom kauwen, toen ik langs mijn neus weg mijn bestelling had geplaatst.
‘Is het voor gewoon?’ smakte ze.
De verwarring die haar vraag opleverde, knaagde flink aan de nonchalance die ik had voorgewend. Wat bedoelde zij in vredesnaam? Seks was nooit gewoon, althans niet voor mijn generatie. Seks was per definitie bijzonder. De intimiteit van gelie ...
‘Is het voor met een vrouw, bedoel ik, op de normale manier?’ Het uitblijven van mijn antwoord duurde haar te lang blijkbaar. Ze wachtte mijn reactie niet af. Uit de stellingkast achter haar haalde ze een drietal doosjes.
‘Voor gewoon hebben we twee soorten: de rode en de groene en de groene in gezinsverpakking. Voor als je dus heel vaak gewoon wilt. Mijn vriend zweert bij rood, dat voelt het lekkerst. Die groene heeft hij ook wel eens gehad, maar dat was voor mijn tijd.’
Ter versteviging van mijn evenwicht legde ik mijn klamme handen op de toonbank. Het was te verwachten dat het meisje nu haar kauwgom ballongroot zou opblazen, totdat het uiteenspatte en haar gehele gezicht zou bedekken.
Zuurstof kon mij redden. Ik nam een flinke teug en wees onderwijl naar het rode doosje. Het was onverstandig gebruikersadviezen te negeren. Ik kende haar vriend niet, maar de aanbevelingen van de verkoopster waren overtuigend genoeg.
Ze stopte het prijzige behoedpakketje – ter plekke verwierp ik het woord genotspakketje, de aankoop kostte me een deuk in mijn persoonlijkheid en een jaar van mijn leven – in het kiese zakje, zodat ik zonder gêne over straat kon, alsof ik zojuist een gel of shampoo had aangeschaft.
Dat mijn pinpas weigerde was te verwachten, dat het winkelmeisje het ding omstandig op haar linkerborst opwreef ter activering – waarom niet op de linkermouw? – werd mij teveel. Ik keerde mijn portefeuille om teneinde het gewenste bedrag dan maar cash te voldoen. Ik liet haar het telwerk verrichten en hield zowaar nog vijftig eurocent over die ik in het kauwgomballenapparaat stopte bij de uitgang.
‘Dag meneer, veel plezier,’ riep de verkoopster bemoedigend, toen ik de winkel uit liep en het mierzoet van de bal mijn mond vulde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten