Ineens diende zich daar die mogelijkheid aan mezelf te verheffen boven het plebs. In de daluren mocht ik – typische tweedeklasser – ter compensatie van de winterse ellende op het spoor in december eersteklas reizen in januari. Wat een feest! De voorpret begon thuis al. Na een door opwinding doorwaakte nacht – morgen zou het gebeuren! – nam ik een uitgebreide douche, schoor me glad en hees me voor de gelegenheid in het pak. Jammer dat de bussen van het streekvervoer geen klassenindeling kennen. Nu moest ik helaas plaatsnemen tussen het grauw waartoe ikzelf op andere dagen ook behoorde.
Ik stond op perron 5. De trein naar Amsterdam kon binnen enkele ogenblikken aankomen. ‘Dames en heren,’ schalde een vrouwenstem door de vertrekhal, ‘wegens een versperring bij Schiphol zal de trein naar Amsterdam worden omgeleid. Excuses voor het ongemak.’ Ongemak, welk ongemak? Ik kon het mens wel omhelzen. Wat een buitenkans, nog langer in de eersteklas!
Een groots moment was toen de deuren openklapten. Zoals gebruikelijk drongen de tweedeklassers dreigend op, bij voorbaat hyper bij de gedachte een half uur opgehokt te treinen. Daar stonden ze in hun Zeemankleding op hun afgetrapte Bristolschoenen en hun tasjes van de Wibra. Waar zij links gingen, ging ik rechts, de trap af, de glazen klapdeur door. Daar stonden de fauteuils, breeduit, rijendik, met fluweel gestoffeerd. Voordat ik plaatsnam liet ik even mijn hand over de zitting glijden. Sensationeel! Toen nam ik plaats. Wat zeg ik? Ik vleide mijn achterwerk in de luxezetel. Zelden waren mijn billen zo eersteklas in de watten gelegd.
Ik heb nooit eerder zo comfortabel gereisd. Zelfs de conducteur gedroeg zich anders in de eersteklas. Hij knipte fluitend mijn OV-kaart en knipoogde toen hij doorliep. Op weg naar de hooligans in klasse twee.
Van die vertraging kwam helaas weinig terecht. Ik heb nooit geweten dat eersteklas compartimenten ruim vijf minuten eerder arriveren op de plaats van bestemming dan die van de tweedeklas. Zo kwam het dat ik al lang en breed het station had verlaten toen de tweedeklas aankwam om het gewone volk uit te braken.
Ik stond op perron 5. De trein naar Amsterdam kon binnen enkele ogenblikken aankomen. ‘Dames en heren,’ schalde een vrouwenstem door de vertrekhal, ‘wegens een versperring bij Schiphol zal de trein naar Amsterdam worden omgeleid. Excuses voor het ongemak.’ Ongemak, welk ongemak? Ik kon het mens wel omhelzen. Wat een buitenkans, nog langer in de eersteklas!
Een groots moment was toen de deuren openklapten. Zoals gebruikelijk drongen de tweedeklassers dreigend op, bij voorbaat hyper bij de gedachte een half uur opgehokt te treinen. Daar stonden ze in hun Zeemankleding op hun afgetrapte Bristolschoenen en hun tasjes van de Wibra. Waar zij links gingen, ging ik rechts, de trap af, de glazen klapdeur door. Daar stonden de fauteuils, breeduit, rijendik, met fluweel gestoffeerd. Voordat ik plaatsnam liet ik even mijn hand over de zitting glijden. Sensationeel! Toen nam ik plaats. Wat zeg ik? Ik vleide mijn achterwerk in de luxezetel. Zelden waren mijn billen zo eersteklas in de watten gelegd.
Ik heb nooit eerder zo comfortabel gereisd. Zelfs de conducteur gedroeg zich anders in de eersteklas. Hij knipte fluitend mijn OV-kaart en knipoogde toen hij doorliep. Op weg naar de hooligans in klasse twee.
Van die vertraging kwam helaas weinig terecht. Ik heb nooit geweten dat eersteklas compartimenten ruim vijf minuten eerder arriveren op de plaats van bestemming dan die van de tweedeklas. Zo kwam het dat ik al lang en breed het station had verlaten toen de tweedeklas aankwam om het gewone volk uit te braken.
1 opmerking:
Schitterende ontknoping! Daarom zie ik dus altijd zo weinig driedelig grijs als ik de trein verlaat.
Leendert
Een reactie posten