Ledigheid

Ik mag graag klussen. Not. Maar het is bij tijd en wijle onvermijdelbaar. Stel je koopt een nieuw huis. I did. Dan dient klussen zich aan als de oprit van een snelweg: je moet doorrijden en snel ook en er is geen weg terug. Waar een wil is, is een weg, maar in dit geval, in mijn geval, is er veel onwil, maar nog steeds geen weg terug. De lampen moeten hangen, zeker nu de donkere tijden naderen, de wc-rolhouders dienen geplaatst, zeker bij regelmatig toiletbezoek, en dat is er. Maar lampen en wc-rolhouders zijn tot daar aan toe. Wat ook moet zijn de heftige klussen: gordijnrails op 3.80 m hoogte, schilderijophangsystemen op 4.00 m hoogte - je wilde splitlevel, dan zal je splitlevel krijgen ook - de trappenhuizen gestructuurverfd, kamers maken op zolder, rekken zetten als tuinafscheiding... En dat alles in de vrije tijd. Die ik graag in ledigheid doorbreng. Want ik ben aartslui. Geef me een bank en ik weet er raad mee: ik ga languit. Ogen stijf dicht. Want doe ik ze open, dan zie ik het plafond. Dat zich weliswaar op 4.00 m hoogte uitstrekt, maar waar de elektriciteitsdraden uitdagend wuiven op de plek waar eigenlijk een lamp zou moeten hangen. Hoe gaan we daar in godesnaam bij komen zonder gevaar voor eigen leven? Even niet aan denken maar.
Hieronder het valse beeld van de projectontwikkelaar: tevreden mensen in een klusvrije straat genietend van altijd mooi zomerweer.