Voldoening

Je bent pas verhuisd en zodoende zoekende naar nieuwe snelle routes naar het werk. Google maps is handig, maar brengt niet echt uitkomst over de weerbarstige werkelijkheid van opgebroken fietspaden, verkeerslichten, onhandige rotondes waar snelverkeer voor mag en wegen vol drempels die je de rug kosten. De routes dienen proefondervindelijk gevonden te worden en dat gaat niet altijd van een leien dakje.
Zo belandde ik tijdens mijn eerste poging in Oegstgeest in plaats van Leiden en daar kon ik mijn route niet vervolgen vanwege een afgesloten brug. Natuurlijk kwam ik uiteindelijk wel waar ik wezen moest, maar de 40 minuten die me dat kostte, gaf me het gevoel toerist te zijn in eigen streek 's morgens om kwart over zeven op een reguliere werkdag. Er was één voordeel: die tijd kon ik aanzienlijk verbeteren.
Inmiddels, na diverse pogingen, rijd ik de vlotste route. Die start in een onnatuurlijke noordoostelijke richting, maar leidt dankzij bochten en rotondes gaandeweg naar het zuidoostelijk gelegen station Leiden Centraal in 25 minuten.
De terugweg gaat zo mogelijk nog sneller. Dan mag ik mezelf meer in het zweet rijden. Thuis doen ze niet zo moeilijk over een T-shirt met natte rug, bovendien liggen er plenty droge in de kast. De retourtocht levert ook medefietsers op, zonder uitzondering mannen op stoere fietsen met tientallen versnellingen die je stoïcijns voorbijrijden schijnbaar zonder enige inspanning te leveren. Zodra ze mij passeren ga ik natuurlijk in hun wiel. Ze houden mij uit de wind. Vaak gluren ze even achterom, want ze houden niet van parasieten in hun kielzog. Vervolgens wordt er nog een tandje bijgezet en moet ik afhaken. Dat overkwam mij maandag. De man voor mij, een tengere vijftiger in een ruitjesoverhemd, wist mij af te schudden ter hoogte van de Flora in Rijnsburg. Ik dacht: bekijk het lekker. Om me na een zware werkdag het snot voor ogen te rijden, nou nee. In de verte zag ik hem de Brouwerstaat induiken. Zelf nam ik de route door het oude dorp, rechttoe, rechtaan. Tien minuten later was ik bij de rotonde die toegang biedt tot Katwijk Noord. Wie schetst mijn verbazing toen ik linksaf wilde slaan en vlak daarvoor voor de tweede maal gepasseerd werd door stumpende ruitjesbloes. Met zijn dwaze Brouwerstraat-route. En met net zo'n natte rug als ik. Jee, wat een voldoening. Ontspannen fluitend nam ik de laatste 200 meter. Iets van Bach meen ik. Of Dylan. Daar wil ik van af wezen.