Is er leven na HMS?

foto Aad Nieuwland

'Hielden wij hier vroeger van?' zegt Ageeth bij een nummer dat we ons echt niet kunnen herinneren. Het is natuurlijk al lang geleden dat we HMS Highschoolband voor het laatst hadden zien optreden. Het moet zijn geweest in de jaren '80 op een van de reünies van het Pieter Groen College. En nu we de 50 zijn gepasseerd kan niet alles uit het verleden terug worden gebracht tot een helder hier en nu. Zelfs Jantje Wyb, HMS-gitarist van het eerste uur, gooit de verhalen van vroeger door elkaar. Dat er bij het examenfeest van '79 buiten zou zijn opgetreden. Nou, dat was toch echt '77, Jan. Oké, '78 dan. We waren 15, 16, 17 en konden, ook in Katwijk, nog ongestoord bier drinken. Nu bedenk ik bij glas twee tot mijn schrik dat ik autosleutels in mijn broekzak heb, ik ben de Bob. Bij de optredens 35 jaar terug was dat een fietssleuteltje. Na afloop reed je met tutende oren, onverantwoord beneveld en in je natgedanste T-shirt de kou in.

'Ik kan me niet heugen dat jij vroeger danste,' zegt Ageeth als we bij 'Just come dancing' de dansvloer betreden. Ik beweeg mij - aanvankelijk houterig, maar al snel soepeler - op de pompende basklanken van Gijs de Blub die echt geen steek veranderd is. Mijn lichaam glijdt zonder aarzeling in ritmes van decennia geleden, mijn lippen mimen teksten mee waarvan ik niet wist dat ze nog in mijn geheugen zaten. Om mij heen dansen leeftijdgenoten alsof hun leven ervan afhangt. Ik snap dat, want hoe vaak krijgen wij nog de kans te swingen op de klanken van HMS: de gitaarklanken van Jan en IJsbrand, de bas van Gijsbert en de trommels van Gijs? Een optreden van HMS is toch als een optreden van Bob Dylan: elke keer kan de laatste zijn. En gelukkig speelt HMS dan 'Shelter from the storm', lokale Dylan-kwaliteit in een lekker uptempo.
'Missen we vanavond nog mensen?' vraag ik Ageeth. Want dit is natuurlijk niet alleen de reünie van HMS, dit is ook de reünie van het publiek van HMS. Fleur heb ik gezien, Whittle, Löning, Giesen, Dubbelaar (2x), Haselhoff, Bleijswijk. Die zegt dat ik vroeger zo'n snelle jongen was. Zou ze weten dat ik nu steunzolen draag en bij volleyballen niet meer tot de besten behoor? Ik drink mijn Spa en zet mijn beslagen bril af om nog eens rond te kijken. Wie missen we?
HMS zet JJ Cale's 'Cocaine' in. Hou dan je benen maar eens stil. De kantine van het Pieter Groen verschijnt aan mijn geestesoog, ik zie Fabery-de Jonge, Bogaards, De Kogel, Bol, Dieleman, Van Kuilenburg, schoolkrant Simplicissimus en feestvereniging Abio Genesis. Als dan ook nog Neil Young's 'You are like a hurricane' volgt, bereikt het optreden extatische proporties. Ik heb tranen in mijn ogen als de gitaarklanken wegsterven, ik zie mensen slikken en hoopvol wachten op meer. Dat niet komt. Begrijpelijk, de mannen hebben alles gegeven: fysiek, muzikaal, mentaal. Er zijn grenzen. Die zijn bereikt. Bezweet en uitgeput vallen de bandleden elkaar in de armen, het publiek blijft klappen en juichen.
Of ik nooit in een bandje had willen spelen, vraagt Ageeth. Wat een vraag na zo'n optreden. Wie niet? Ik had Neil Young willen zijn, John Lennon, Eric Clapton, IJsbrand van Rijn desnoods. Dus ja, ik had in een bandje willen spelen, maar een gitaar vasthouden was al lastig laat staan de snaren aanslaan.
Het is over, het concert voorbij. We hebben de cd nog, simpelweg getiteld HMS Highschoolband, en de plaatjes op Facebook. Maar daarachter, daarna, gaapt een groot donker gat. Is er leven na HMS? Ik overdenk de kwestie onder het genot van nog maar een Spa.

Luister naar Just Come Dancing: