In sneltreinvaart heb ik dus 'De waarheid over de zaak Harry Quebert' gelezen. Zo'n pakket papier van 634 pagina's waar een boekvandemaand-sticker op geplakt is. De boekverkopers die eenmaal per maand aanschuiven bij DWDD hadden het de hemel in geprezen als 'slaapstelertje'. Een pageturner, toegegeven, maar het had wel 200 bladzijden dunner gekund. En ik werd op het einde een beetje draaierig van alle plotwendingen. 'Harry Quebert' is een detective in het kwadraat met krakkemikkige dialogen. Het basisprincipe van dat genre - je denkt dat A het gedaan heeft, maar natuurlijk is het B, maar om dat voorspelbare patroon te doorbreken wordt de lezer op het linkerbeen gezet, maar dat had eigenlijk het rechterbeen moeten zijn, je komt dan op verdachte C, maar die deed slechts dingen in opdracht van D, die samenspande met E, zodat A toch weer de meest waarschijnlijke dader blijkt, maar, maar, maar, ben je daar nog lezer, uiteindelijk is F de enige echte schurk, die oogde zo onschuldig, maar aan je water voelende had je hem nooit vertrouwd - wordt in deze pil uitgemolken tot en met. En die dialogen - je neemt ze vanwege de spannende verhaallijn voor lief - zijn sleets en weinig origineel. En jammer van zo'n plotdriven pil, als de plot dan komt, dan wil je een huiveringwekkend kippenvelmoment. Dat bleef uit, helaas. En ik had tot over enen zitten lezen. Wat restte was slaap, veel slaap.
1 opmerking:
Wel een heel mooi kaftje. Daar zou ik willen wezen.
Een reactie posten