De Kleine Kapitein en de verdwenen studiepunten

Bijdrage aan de diploma-uitreiking op 1 juli 2008 van de school of education van Hogeschool INHolland, locatie Den Haag, in de Koninklijke Schouwburg te Den Haag.

Ik lees u voor uit de INHolland-versie van De kleine kapitein, getiteld De kleine kapitein en de verdwenen studiepunten. Niet te verwarren met De kleine kapitein en de zes proeven van bekwaamheid of De kleine kapitein in Portfolioland.

Het hoofdstuk is getiteld: Op weg en hoe dat afliep

Ze heetten Rob of Wendy of Linda, Judith of Idelette of ........................
Tientallen kapiteintjes, meer meisjes dan jongens, maar allen met een grote kapiteinspet op het bolletje, de handen stevig aan de reling van de Nooitlek geklemd. Eentje blies de trompet - tetteretè - toen werd het lied ingezet.
O zee, o zee, o onderwijszee,
neem ons pabo-bootje mee,
het ligt hier zo eenzaam op het droge,
stuur toch een golf, maar graag een hele hoge.
De laatste woorden werden gesmoord door een oorverdovend lawaai. Een rol-golf rees op uit zee, zo hoog als een hogeschool en de Nooitlek met de schoorsteen van zes emmers op elkaar werd opgetild en meegedragen naar de woeste, wilde onderwijszee.
Het was wennen, dat kompasgerichte varen. De koers zwabberde en veel kleine kapiteintjes hingen spugend, maar reflecterend, over de reling, gezichten wit als krijt, groen als gras.
Het was nog maar het begin van de reis naar Het eiland van Kans en Kleur, waar zo mogelijk de rijkste, maar dan ook de allerrijkste leeromgeving op hen lag te wachten. Het was de Schat van Startbekwaam die daar lonkte, de kist met flonkerende, flikkerende, schitterende, blinkende buit, de toegang tot rijkdom, toekomst en geluk.
Maar niet de schat baarde zorgen, wel de route ernaartoe. Gevaren lagen op de loer als De Kolkstroom van BSA, de Zee-engte van Propedeuse, de Moorddadige Mui van Eigen Vaardigheid.
De Nooitlek dobberde echter door op halve kracht, op volle kracht en op dubbele kracht. Vooruit! Naar Barometerkinderenland, waar de kloof tussen Twee en Drie overbrugd moet, naar het Eiland van Samenwerking en Interactie waar men non-stop spreekt in authentieke leersituaties, tot tongen als droge lappen leer uit monden komen hangen. Door naar Woordenstad, op zoek naar de Woordenschat, die je slechts selecterend, voorbewerkend, semantiserend en zeven keer, ik herhaal zeven keer consoliderend tot je dient te nemen.
Sommige kapiteintjes lieten traantjes op volle zee. Ze dachten: ik ben verdwaald, hoe kom ik thuis? Ik heb dorst, hoe krijg ik drinken? Hoe overleef ik deze tocht, hoe overleef ik deze storm, hoe overleef ik Francine Oomen?
Lang duurde dergelijke dipjes niet. Want op de brug, boven de kajuit, stond altijd klaar, als een rots in de branding, als een paal boven water, als de vleesgeworden zekerheid: de SLB-er. Het embleem in cyclaamroze letters op de ronde, dan wel platte borst, de armen over elkaar, wijdbeens. Het leek of zijn schoenen aan het dek waren gespijkerd. Hij zei niets, hij stuurde alleen maar, de grote Heer, de grote Dame van Schrik en Vreze, de Norse Heerser uit het land van Waan en Wijs, ook wel bekend als INHolland.
Opeens, toen niemand het meer verwachtte, gloorde licht aan de horizon. De zeilen werden gehesen, de driekleur wapperde in top. De koers luidde noord-noordoost of zuid-zuidwest, immer gerade aus, straight forward, rien ne va plus.
Vanuit het kraaiennest klonk plotseling: “Diplomabaai in zicht!” Nog even de Eindportfolio-assessmentklifs omzeilen en dan... Veilige Haven!
Ja, Mensen Maken Reizen, kleine kapiteintjes worden groot. Het is feest in de IJsburcht. Tetteretè!