Ter voorbereiding op de kinderboekenweek organiseerden mijn collega’s en ik voor onze eerstejaars een kinderboekendag. Wij hielden een voorleesbattle, hadden een schrijfster over de vloer en keken naar ‘Sjakie en de chocoladefabriek’. De dag wilden wij openen met de animatiefilm ‘D, een film over schrijven’ van Harrie Geelen. Een bekroonde film, waarin schrijvers vertellen over schrijven. Heel leuk.
Nu bleek de film bij de mediatheek zoek. Nou zoek, weg. Weggegooid door overijverige bibliotheekmedewerkers die van hogerhand te horen kregen dat videobanden anno 2009 niet meer konden. Teveel pre-digitaal tijdperk, meneer. U dient als docent met uw tijd mee te gaan. Prima. Of zij mij dan de DVD-versie konden leveren. Helaas, dat bleek geen optie. Dan graag het kinderboekenweekpakket en de genomineerde griffels en penselen? Die konden we de pabo-studenten in geen geval onthouden. De medewerkster schudde meewarig het hoofd. De student die met die analoge materialen echt zonodig iets zou willen doen moest zij doorverwijzen naar de openbare bieb.
Trouwens voor het gemak waren ook alvast een paar analoge onderwijsbladen uit de collectie geschrapt. Scheelde ruimte en geld, want het was crisis, nietwaar. Moderne studenten kennen het begrip vakblad amper, laat staan dat ze dat hier aan een tafeltje zouden gaan lezen. Dat is zo jaren zeventig.
Onwillekeurig gingen mijn gedachten uit naar de lezers van Advies & Educatie. Zij ontvingen het blad in de brievenbus en gingen het dan, ongelooflijk, gezeten op de bank tot zich nemen. Dit moest dezelfde generatie zijn die nog werkte met stencils, het woord floppy regelmatig bezigde en zelf dia’s inraamde.
Enige tijd geleden ontvingen wij, opleidingsdocenten van de pabo, een onherroepelijk bericht van onze ICT-servicedesk. Binnen afzienbare tijd zouden alle tv’s en overheadprojectoren verwijderd worden. Een moderne hogeschool werkt immers niet met achterhaalde apparatuur en achterlijke leermiddelen. Onze videobanden zijn inmiddels gedigitaliseerd en onze sheets weggegooid.
Talloze collega’s starten bij aanvang van het college de computer op en bidden dat de beamer werkt, het netwerk niet plat ligt, het geluid functioneert of de cd-rom in beeld verschijnt. Want de digitale wereld kent ook zo zijn beperkingen en gaat regelmatig op de loop met lesinhouden. De servicedesk is soms net te veel desk en net te weinig service.
Of onze colleges er met alle computerrompslomp beter op geworden zijn, durf ik te betwijfelen. Meest kwalijke in de digitale ontwikkelingen is in elk geval de aantasting van de autonomie van de docent. Waar is de tijd gebleven dat assisterende diensten daadwerkelijk dienden ter ondersteuning. Toevallig heb ik verstand van goed lesgeven en ik maak zelf wel uit hoe ik dat doe en met welke materialen. Potjandoppie!
Deze column verscheen in Advies & Educatie van november 2009.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten