Mind the gap

Een man en een vrouw stappen verhit in op station Kingsbridge - Piccadilly Line richting Cockfosters. Met teveel bagage en teveel gewicht van zichzelf. Ik schat ze zeker 65. Hij neemt zijn bril af en droogt het gezicht met de mouw van zijn overhemd. Zij vindt al struikelend een vrije plek en moet daarbij haar hutkoffer op wieltjes loslaten. Tegelijkertijd trekt de metro op. De onbeheerde koffer valt om tegen de andere twee en het domino-effect blijft niet uit. Met de man als laatste dominosteen. Gelukkig is er een paal. Daar slaat hij tegenaan, maar hij gaat wonder boven wonder niet languit. De vrouw roept nu door de trein - alsof iemand het wil weten - dat zij niet zo vaak met de metro gaan. Vandaar de verhitting. Vandaar de clumsiness. Ze blaast haar haar omhoog en wuift zichzelf koelte toe met het metrokaartje. Hij krijgt de koffers onder controle door erop te gaan zitten. In- en uitstappers op Greenpark, Piccadilly Circus en volgende stations struikelen erover en schampen schenen. Daar heeft de man geen boodschap aan. Het metroschema, het elektronisch mededelingenbord en de omroepster laten weten dat het volgende station Temple is. Visitors voor het British Museum moeten hier uitstappen. Als de trein stilstaat en de deuren open zijn geklapt schrikken man en vrouw op. Zij (in het algemeen): "Dit is toch niet Temple? Is dit echt Temple?" Hij (tegen haar): "It's Temple, sweetheart, hurry up." Net op tijd, nee, net te laat, want de koffers komen klem te zitten, rollen ze naar buiten. Verdwenen zijn ze. Vermoedelijk 'in the gap between the train and the platform'. Want die herhaalde mededeling hadden ze ook gemist.