Maxima maximaal

U gaat dit niet geloven. Ik zat in de trein naar Amsterdam en wie stapte in op station Heemstede-Aerdenhout? Maxima! Dé Maxima? hoor ik u denken. Kom op, hoeveel Maxima's kent u? En zou ik aan 'zomaar een Maxima' een stukje op mijn blog wijden? Alsof ik niets beters te doen heb. Maxima ja. Ze was het helemaal, maximaal, inclusief haar incognitobril en de blauwe Omar Munie-tas aan haar arm.

Waarom Maxima instapte op station Heemstede-Aerdenhout? Daar vraagt u mij wat. Leiden Centraal had meer voor de hand gelegen. Of station Voorschoten, want dat is vanaf haar huis op fietsafstand. Maar sowieso, wat moet Maxima in een trein? En zo vroeg in de morgen? En tweedeklas? Want dat vergeet ik nog te vertellen, ze kwam zonder te verblikken of verblozen mijn compartiment binnen en hield stil naast de stoel waar ik nonchalant mijn rugzak had gedumpt. 'Is deze plaats vrij?' vroeg ze, met haar Argentijnse accent. Ik had nee willen zeggen, bij wijze van grap, maar realiseerde me op tijd dat niet iedereen mijn gevoel voor humor deelt. Ik trok dus mijn tas op schoot en zag haar plaatsnemen. Elegant, zoals alleen een prinses dat kan. Te laat merkte ik De Spits op waarop haar koninklijke derrière zich onwetend ritselend vlijde. Misschien maar beter zo, een krantje tussen haar haute couture jas en de smoezelige treinstoel.

Wat heb je tegen haar gezegd, wilt u weten. Dat is dus het gekke. Duizend vragen schoten door mijn hoofd, maar ik stelde er niet een. Het had niets met zenuwen of angst te maken, het waren er gewoon te veel. Bovendien zaten we naast en niet tegenover elkaar. Dat maakt het voeren van een gesprek met een wildvreemde - zij niet voor mij, maar ik wel voor haar - er niet eenvoudiger op. Ik schraapte wel een aantal keer mijn keel bij wijze van aanstalten, maar verder dan dat kwam het niet. Pas op het allerlaatste moment, toen Maxima overeind kwam bij station Sloterdijk, verhief ik mijn stem. 'Maxima,' riep ik, 'kent u het boek "De Aartsvader"?' Zo gauw ik kon, trok ik een exemplaar tevoorschijn uit mijn tas. Niet snel genoeg. Maxima was al verdwenen. Ik ving nog net een glimp op van haar vorstelijke achterkantje.

Nu zijn er onder u die zeggen 'ja, ja, Maxima naast jou in de trein, dat zal wel'. Ik concludeer dan, dat u gerekend moet worden tot de argwanenden. Er zullen er ook zijn die zeggen 'nou, waarom niet, SOLEIL is altijd betrouwbaar, dus waarom nu niet?' Ik zou u dan willen scharen onder de goedgelovigen. Blijft over de groep van besluitelozen, zij die het nooit weten. 'Misschien is het waar,' denken zij, 'maar misschien ook niet.'

Meer weten over de vraag die SOLEIL niet stelde aan Maxima? Klik hier.

Aangeven of u argwanend, goedgelovig dan wel besluiteloos bent? Zie de enquête bovenin de rechterbalk.

NB: Bovenstaand stuk maakt deel uit van een onderzoek naar titels waarmee lezers naar een weblog gelokt kunnen worden. Gelooft u dit, volg dan de link naar de Universiteit van Harderwijk (UvH).