Susan Boyle huilt

Beste Lou,

Hierbij vraag ik je toestemming voor het gebruiken van je hit 'Perfect Day' bij mijn afscheid. Ik ga het niet zelf zingen, maar slechts laten horen van een cd.

Muzikale groetjes,

Soleil

Beste Soleil,

Ik heb erover nagedacht en sta het toe op voorwaarde dat je mij per direct het bedrag aan royalties overmaakt op bankrekening 23153278 van Lehman Brothers Bank Ltd te New York. Veel plezier op je afscheidsfeest. Wat ga je eigenlijk voor nieuwe uitdaging aan? Een Walk on the Wild Side? :)

Lou

Susan Boyle huilt omdat Lou Reed haar verbiedt 'Perfect Day' te zingen


Niet zo'n perfecte dag gisteren voor Susan Boyle. Op weg naar de televisiestudio, waar ze in 'America's Got Talent' haar versie van Lou Reeds 'Perfect Day' zou zingen, kreeg ze te horen dat meneer Reed geen fan is van haar. Bijgevolg verbood hij haar zijn hit uit 1972 te zingen. (bron: http://www.hln.be/)

Geef me de ruimte!

Met welk dier ze hun tutor wilden vergelijken was de vraag aan de studenten en het spontane, eensluidende antwoord was: een luipaard. En het klopte, ik herkende mezelf, nu ja, voor wat de snelheid betrof waarmee ik door het hogeschoolgebouw stoof, voortdurend in haast, steeds in hoog tempo, lange passen, alsof er iets af te maken viel – nee, nu niet aan het roofdieraspect van de cheetah denken – hoewel in onderwijsland natuurlijk nooit iets af is. Ook toen al had ik een gruwelijke hekel aan mensen die mij voor de voeten liepen. Kwam ik aangestoven – een denkbeeldige antilope achterna – ging mij pardoes iemand in het vaarwater zitten. Sprong ik de trap op – drie treden tegelijk – moest er zo nodig iemand langs dezelfde kant omlaag.

Nu was de hogeschool nog een oase van rust vergeleken met stationshallen, in het bijzonder die van Amsterdam CS. Daar wordt pas echt voor de voeten gelopen. Hinderlijk, ergerlijk, irritant. Het begint al in de trein bij het uitstappen. Hinderaars stellen zich breeduit op bij de deur, rijendik, liefst met uitgeklapte vouwfietsen en immense koffers. Dan begint het schuifelen naar de roltrap die kraakt onder het gewicht van honderden reizigers. Die groep lijkt bevolkt door notoire langzaamlopers: ouden van dagen, moeders met kleine kinderen, mensen met overgewicht, buitenlanders die twijfelen over de route naar buiten - sommigen draaien om! – strompelaars, kreupelen, slomeriken, tuttenbollen, schoorvoeters, voetjevoorvoetje-figuren, treuzelaars, dombo’s, dralers, talmers, traineurs. Om stapelgek van te worden.

Wat moet ík met mijn luipaardinstinct? Ik duw, trap op hielen, maak me breed, elleboog en knie me erdoorheen. In mijn hoofd schreeuw ik: geef me de ruimte! En wat er ook gebeurt, ik kijk nooit om.



Nederlandse vrouw ontwaakt met Vlaams accent

Katwijk - Vanmorgen bij het ontwaken draaide ik mij nieuwsgierig van mijn rechter- op mijn linkerzij om te zien of ook mijn vrouw de ogen had geopend om de nieuwe dag te aanvaarden. Dat was zo, zij knipperde uitgeslapen. En hoewel het buiten somberde, omdat regen dreigde, was haar morgenglimlach stralender dan ooit. Ze zei: "Allez, mijn menneke, mijn lief, bereidt gij mij een ontbijtje met een zacht eitje?" Dat had ze vaker gevraagd, maar nog nooit zo Vlaams. Ik daalde af naar de keuken, kookte het ei, zette thee, smeerde het geroosterde brood. Zo'n dag zou het dus worden.

Britse vrouw wordt wakker met Frans accent (http://www.raarmaarwaar.nl/)



In Groot-Brittannië is een grootmoeder van 49 die even ging rusten omdat ze last had van migraine wakker geworden met een Frans accent. Naar verluidt zou ze lijden aan het zeldzame 'Buitenlands Accent Sydnroom'. Niet alleen haar uitspraak is veranderd. Kay Russell vertelt in de Britse krant The Daily Mail dat ze ook een stuk van haar identiteit verloren is. Vrienden zouden haar niet meer herkennen en haar gezichtsuitdrukkingen zijn veranderd. Ook haar job is ze door haar spraakgebrek kwijtgeraakt. Russel leed al meer dan twintig jaar aan een zware vorm van migraine. Hierdoor raakten haar benen af en toe verlamd. Ze had ook al vaker moeite met spreken. Het syndroom, dat veroorzaakt wordt door een hersenbeschadiging, zou maar heel af en toe voorkomen. Wereldwijd zouden er naar schatting 60 mensen aan lijden.

Afscheid

Het afscheid viel uiteindelijk mee. Voordien, thuis, had hij nog even geoefend in handen schudden en zoenen in de lucht. In de spiegel had hij zichzelf aangekeken met die wenkbrauwfrons die spijt suggereren moest. ‘Bedankt voor de fijne samenwerking, jammer dat onze wegen zich scheiden,’ luidde zijn voorgenomen afscheidsfrase. Hoewel zijn frons het gedeelte na de komma overbodig maakte. ‘Bedankt voor de goede samenwerking.’ Dan een ferme handdruk. Eventueel zijn linkerhand naar de rechterbovenarm van de afscheidnemer. Of: ‘Bedankt.’ Kort, krachtig. Afhankelijk van het geslacht aangevuld met ‘kerel’ of ‘meid’.

Het was niet druk geweest. Eén collega zwaaide van een afstand en riep: ‘Moet de trein halen.’ Een ander nam zonder op- of omkijken de draaideur, geheel in stijl met zijn eenkennig karakter. Uiteindelijk had hij het glas geheven met Van Maledijd en Spruitlucht, zij bier, hij wijn. ‘Kerel, daar ga je,’ had Van Maledijd – met bierschuimsnor - plechtig gezegd. Of de woorden tot hem gericht waren of tot het glas bier, dat Van Maledijd in één teug achteroversloeg, bleef onduidelijk. Het waren hoe dan ook ontroerende woorden waarop de zijne naadloos aansloten. Jammer dat Spruitlucht en Van Maledijd hem tijdens zijn speech de rug toekeerden om zich op de overvloedige hapjes te storten. Vervelend ook dat halverwege de rede zijn mobiel afging. Hij werd zelden gebeld, waarom op dat moment wel? Toen hij de telefoon wilde uitzetten zag hij de naam van de manager op het schermpje prijken. ‘Zeg Vandee, kerel, kom er net achter dat ik op je receptie hoor te zijn. Zit ik hier met een dubbelboeking, sta ik hier op het ministerie oog in oog met de topambtenaar. Dus. Lullig, maar je voelt hem aankomen, niet? Ik bel later nog. Die cadeaubon hou je tegoed. Drink er maar een namens mij. Groeten aan je vrouw.’ Hij had geen vrouw. Dat wilde hij nog zeggen, maar de verbinding was al verbroken. Van Maledijd en Spruitlucht kaanden bitterballen en zopen hun vierde flesje leeg. Maar er was genoeg. En het was, in zekere zin, ouderwets gezellig. Hij zou dat nog gaan missen in zijn nieuwe baan.