Eervol

Door A.L. Snijders persoonlijk op m'n bloesje geprikt, de eervolle vermelding voor het stuk hieronder, een gerycled verhaal dat in een oude versie ook al op dit weblog staat. Komt ie:

Meer niet

Het was vrijdagmorgen en wij zaten aan tafel. Het was nog geen voorjaar. Dat wil zeggen: er vlogen geen vogels rond op zoek naar takjes, de temperatuur was redelijk, de zon veroorzaakte lange schaduwen op het parket. Uit onze theekopjes sloeg damp, Syd Barrett klonk, meer niet. Dat moet je geloven. Wij spraken niet, wij nipten niet aan de kokendhete thee, wij ademden nauwelijks. We lachten niet en keken niet somber of verdrietig, we dachten nergens over na. We kwijlden niet. We proefden elkaars lippen niet, keken niet verwonderd, slepen geen punten aan potloden en, belangrijk, geeuwden niet. Er was rust, want wij bewogen niet, fluisterden niet. FLUISTERDEN zelfs niet. Bewogen niet? Goed, heel even, later, toen de thee minder heet was geworden schoof zij haar hand over haar borst. Dat had niets te betekenen, geloof me. Boven tafel gebeurde niets. Wij dronken niet van onze thee. Wij kauwden geen koekje en roerden niet in de thee. Suiker gebruikten wij niet. Ik kan niet verklaren waarom er aan haar volle onderlip een boterkoekkruimel hing. Wij hadden niet eens boterkoek in huis, dat zweer ik. Wij konden zo lang blijven zitten, wilden dat best doen - ik spreek niet alleen voor mijzelf, ook voor haar. Ik neem haar niets kwalijk. Zij mij trouwens ook niet. Zij knoopte haar blouse los, meer niet. Maar met het verstrijken van de uren werd het koeler en de thee koud. Ik had haar buik kunnen strelen, haar ogen dicht kunnen doen. Als ik wilde had ik op het glazuur van haar tanden kunnen tikken. Het leven biedt talloze kansen, meer kopjes thee en dreiging alom. Het is fijn te zitten, te denken ooit gelukkig te worden. Meer niet.