Sinds vanmorgen heb ik een strafblad. Het was bij Albert H, het rode zwaailicht bij de zelfscankassa sprong aan toen ik mijn bonuspas bekend maakte. Uit de luidsprekers klonk dreigend dat er een medewerker onderweg was. Dat kon even gaan duren, het politiebureau was zeker tien minuten rijden, met sirene misschien vijf.
Een blozend AH-meisje van nauwelijks twintig nam de zaken waar. Of ik even mee wilde komen. Ze wees mij resoluut de weg. Ik kwam in aanmerking voor algehele visitatie. De vorige keer dat ik boodschappen had gedaan was er namelijk iets misgegaan. Ik herinnerde me dat gênante moment. Ik was vergeten twee speltbroden te scannen. Herstel, twee stevige broden, dat was nu juist het punt. Ik vroeg de brodenman namelijk of hij nog speltbroden had. Die had hij niet en in het verwarrende keuzemoment dat volgde, legde ik toen maar twee stevige broden in de kar. Zonder die te scannen. Het lijkt me iets wat de beste kan overkomen.
'Trekt u alles maar uit,' zei het meisje. Dat leek mij wat ver gaan, maar ik had weinig ervaring met dit soort situaties. Aarzelend deed ik mijn sjaal af en mijn jas los. Ik had behoefte aan koelte. 'Alles?' vroeg ik voor de zekerheid. 'Ja,' zei ze, 'ik ga alles scannen. Als u even meehelpt gaat het sneller.' Ik haalde opgelucht adem en ontspande.
'Jullie weten wel veel van de klant, hè?' probeerde ik de situatie te normaliseren. 'Een beetje Big Brother is het wel.' Het meisje scande lustig door. Ze keek op haar apparaatje en knikte. 'Ja, heel handig, hoor. Zo weten we dat u gek bent op hagelslag en sinds kort regelmatig havermout eet. En af en toe broden probeert te jatten.'
Ik voelde me verslagen. Met tranen in de ogen hoorde ik hoe boodschappiep na boodschappiep de rest van mijn leven tekenden. Een strafblad bij AH, ik, wie had dat ooit kunnen denken.
'En nu nooit meer doen, hè.' Ze was uitgescand. Ze klonk streng, dat was haar rol. Maar in de manier waarop ze mijn wang aantikte, zat compassie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten