Artignosc-sur-Verdon was een pittoresk eeuwenoud dorpje op een heuvel, zoals er honderden waren in de Provence. De weg ernaartoe was smal en stijl. Bart schakelde de Audi terug naar de tweede versnelling. De motor gierde luidruchtig. Ze passeerden een vervallen kerkje, pizzeria Nico en een pleintje met lommerrijke platanen waar oude vrouwen in schortjurken pruimen en abrikozen aan de man brachten. An stapte uit, kocht een kilo pruimen en vroeg de weg. Rue des Aires was niet ver. De eerstvolgende straat naar links. Die liep schuin naar beneden in de richting van de rivier. 'Pas difficile à trouver' voegden de pruimenvrouwtjes er volledigheidshalve aan toe.
Ze vonden Rue des Aires 35 inderdaad vrij eenvoudig. Op de muur bij het toegangshek prijkte een naam: Villa Marthanna. Het deed sjiek aan.
'Amai, Bartje, wat had ik u gezegd,' zei An triomfantelijk, 'hier zit een hoop geld.'
Waarom An zo geoccupeerd was met geld begreep Bart niet. Alsof ze in armoede leefde en nu een schat had aangeboord. Terwijl het haar toch aan niets ontbrak. Kijk haar zitten, dacht hij, met haar ringen, kettingen en armbanden, haar Oakley-zonnebril en designtas.
In de muur zat een bel met een intercom. Zonder aarzeling drukte An op de knop. Bart keek van een afstandje toe alsof hij er niet echt bij hoorde. Er gebeurde niets. Het bleef stil. In de verte blafte een hond. Nogmaals drukte An op de bel. Ondertussen bestudeerde ze het hek. Het was hoog, het had scherpe punten bovenaan, maar het was te doen om eroverheen te klimmen schatte ze in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten