Huid

Willem en Berend Avezaath hadden iets met huid. Zoals de gebroeders Anker iets met advocatuur hadden en Willy en René van der Kerkhof met brillen. Met dat verschil dat Willem huid totaal anders benaderde dan Berend. Waar voor dokter Berend Avezaath de genezing van zieke huid centraal stond, ging het bij Willem Avezaath om het versieren van 's lichaams grootste orgaan. Zijn stiel was bodypainter/tattoozetter, dat van zijn broer dermatoloog.
Met Willem kreeg ik al te maken in zijn beginjaren. Ik zou naar een gekostumeerd bal en Willem kon bodypainten. Zei hij. Hij had twee smaken: de Hulk of de smurf, toentertijd populaire tv-helden. Dat had voornamelijk te maken met de kleuren die hij in huis had. Groen en blauw. Waarvan dat groen eigenlijk naar bruin neigde. Ik koos dus voor smurf. Ik had zelf een bijpassend wit mutsje. Overigens wilde Willem zich snel doorontwikkelen als bodypainter, op lange termijn om beroemd en rijk te worden, op korte termijn om vrouwenborsten te beschilderen. Met zijn penselen zou hij op de intiemste plekken komen. Mij had hij gewoon met een verfroller gedaan. Met buitenbeits op terpentinebasis. Na het feestje zag ik nog weken blauw.
Jaren later stond ik weer bij hem op de stoep. Nu voor een tatoeage. Mijn relatie was inmiddels zo duurzaam en bestendig dat ik besloten had dat de naam van mijn vriendin op mijn linker bovenarm mocht. Bij wijze van Sinterklaascadeau. Ik had geen zin in weer lingerie of sextoys. Met het puntje van zijn tong tussen zijn tanden bracht Willem 'Maria' aan. De a's als hartjes, heel gaaf, hoewel het leek alsof er 'Morio' stond. Maar ik droeg toch voornamelijk lange mouwen.
Omdat mijn verkering met Maria toch van kortere duur bleek dan verwacht, belandde ik nog geen twee jaar later weer bij Willem Avezaath. Of hij iets met die oude tatoeage kon. Weghalen was niet nodig, maar kon het misschien een beetje aangepast? De dame met wie ik inmiddels het bed deelde, heette Marieke, qua naam een geluk bij een ongeluk. Het was voor Willem een fluitje van een cent 'Maria' om te zetten in 'Marieke'. Er waren kniesoren die de tattoo lazen als 'Morioke', maar Marieke leek er heel content mee.
Ze was er trouwens bij toen Willem mij het etiket met haar naam gaf. Het leek mij een goed plan haar te laten zien hoeveel ik voor haar over had. Dat bleek een stom idee. Want al tijdens het tatoeëren hadden Marieke en Willem de grootste lol met elkaar. Of hij haar niet eens mocht bodypainten. Hij had een goede kwast.
En zo kwam het dat ik bij zijn broer Berend Avezaath belandde. Of hij als dermatoloog ook tatoeages verwijderde. Dat deed hij, zeker die van zijn broer, die zulke vreselijke dingen deed met huid. Ik moest maar een afspraak maken met de assistente.
Dat deed ik. Ze was blond, knap en intelligent. Diezelfde avond gingen we samen uit. Ze had een babyzachte huid en heette Margriet. Die naam bracht me aan het twijfelen. Moest ik Berend hebben voor een start met een nieuwe vrouw en een streep door het verleden. Of moest ik Willem verder laten knutselen.