Spamfilter (het verhaal dat slechts nominatie bleef)

In een eerste opwelling wil ik de Luxaflex dichttrekken, maar ik besef dat ik me daarmee zeker zal verraden. Want dat is de vraag: heeft zij mij al zien zitten? Zo nee, dan mag ik me niet meer verroeren tot zij klaar is. Zo ja, dan maakt het sowieso niet uit wat ik doe. Dan kan ik hoogstens suggereren dat wat op mijn monitor te zien is veel interessanter schijnt, dan al wat zich daarbuiten afspeelt. Om precies te zijn in de tuin van de buren. Nauwkeuriger: onder de buitendouche. In casu: mijn hoogblonde buurvrouw Adora.
Maar eerlijk gezegd, het pleit is al beslecht. Het starre beeldscherm dat een platte tekst vertoont zonder plaatjes maakt geen schijn van kans. Ik lees: de man dacht koortsachtig na. Het staat er niet, maar het is zeker van toepassing, hoewel de warmte die zich van mij meester maakt geen verhoging is.
Ik keer mijn hoofd iets opzij, onmerkbaar, en draai mijn ogen zover mogelijk naar links. Het voelt verre van comfortabel, maar ze verschijnt in beeld. De bevestiging van wat ik al wist, is huiveringwekkend. Niet het feit dat zij daar in evakostuum onder de waterstraal staat, schokt me, maar het lachende gezicht, de zonder twijfel op mij gerichte ogen en haar wuivende rechterarm voelen als klappen met de vlakke hand in het gezicht.
Ze heeft mijn aandacht nu, ik houd het niet meer. Alsof het van buitenaf bestuurd wordt, voel ik mijn hoofd richting zonwering buigen. Ik kijk nu ongegeneerd naar beneden. Als vanzelf komt mijn hand omhoog en zwaai ik. Aarzelend aanvankelijk, maar al snel steeds driftiger, met twee handen uiteindelijk. Adora geeft een spetterende show en ik ben dankbaar publiek dat zich zonder scrupules laat meevoeren.
Het dichtdraaien van de buitendouchekraan zet ook bij mij de knop weer om. Het is mijn linkerhand die de rechter vastgrijpt en in toom moet houden. Heb ik gezwaaid? Heb ik daadwerkelijk enthousiast en met overtuiging zitten wuiven naar mijn ontklede, badende buurvrouw? Die zichzelf nu onderhanden neemt met net zo’n gratis oranje badlaken van het energiebedrijf als ik vorige week ontvangen heb?
Natuurlijk, ik ben een zwaaier, een groeter, een wuiver, ik zeg iedereen gedag, geef knikjes en steek mijn hand op. Ik sta bekend als vriendelijk, spontaan en hartelijk. Maar ze dragen kleren, de mensen die ik begroet, ze hebben altijd iets aan. Ik zoek ze niet op onder de douche om hallo te zeggen, kijk niet om een hoekje als ze in bad liggen.
Als een jaloers kind dat aandacht ontbeert, laat mijn computer horen dat er e-mail binnenkomt. Soms is het fijn als banale zaken je tot de orde roepen. Er kunnen nog zoveel naakte vrouwen onder mijn raam staan, de mail dient gelezen te worden. Ik klik het bericht open en lees de tekst. Spam waarschuwt mijn computer. En dan: Make your tool a gigantic one. Order Viagra now!
Heel sterk is daar opeens dat verlangen naar mijn lang vervlogen kindertijd waarin het leven zo onschuldig en onbezoedeld leek. Had ik mijn moeder nog maar. Die had resoluut de lamellen van de Luxaflex dichtgeklapt. Zij was mijn spamfilter in levenden lijve.
De tuin van de buren is leeg. De tegels zijn nat, de douchekop druppelt na, een spoor van vochtige voetstappen loopt naar de achterdeur. Dan klinkt mijn voordeurbel.