zondag 15 september 2013

Roger


Vorige week vond de hernieuwde ontmoeting plaats met Roger. Ik ken hem al sinds mijn twaalfde, maar ik heb hem slechts drie keer in het echt meegemaakt. En wat is echt? Hij bevindt zich meestal minimaal een metertje of 100 van mij vandaan. Als ik hem echt wil zien, zijn markante kop wil bekijken - hij heeft iets weg van Richard Gere, maar dan de oude verlopen versie - dan bestudeer ik hem in de manshoge projecties die geen vlekje verhullen. 69 jaar is hij inmiddels, maar hij timmert aan de weg als een vent van 29, in het kielzog van die andere bejaarden als Mick Jagger, Bob Dylan, Neil Young, Lennard Cohen, Paul McCartney.
Er komt een tijd dat Roger stil zal zijn, dat zijn zang en gitaar zullen zijn verstomd. Dan bezoek ik zijn benaderbare graf dat ik aan kan raken. Daar hoor je slechts vogels kwinkeleren. Daar staan geen immense videoschermen en geluidsinstallaties. Hoewel, met Roger weet je het nooit. Misschien dat er een muurtje staat rondom zijn gedenksteen, half ineengestort, want dat hoort zo. Misschien zweeft er een ballon boven het kerkhof in de vorm van een varken of een kwaadaardige schoolmeester. Misschien kun je op de grafzerk een knopje indrukken waarna er 'Hey, teacher, leave us kids alone' over de begraafplaats schalt. Maar liever die kwelende vogeltjes. En zacht tokkelende gitaren. En zang van poëtische teksten. Kaliber Keats en Shelley. Grantchester Meadows. Grantchester Meadows

Geen opmerkingen: