Sorry, lang slungelig pubermeisje, ik had niet moeten zeggen wat ik zei. Ik zag je onlangs lopen, nog altijd lang, licht gebogen achter een kinderwagen. Meer vrouw dan meisje, maar met hetzelfde smalle gezicht als toen en nog steeds blond. Je was half zo jong als nu en onder invloed van door je bijna-vrouwenlijf stormende hormonen. Een darm van een kind. Ik legde je het lijdend voorwerp uit en als dank haalde jij het bloed onder mijn nagels vandaan. Achterin zat je, bij het raam waardoor je telkens verlangend naar buiten keek. Het lijdend voorwerp, wat moest je ermee?Het onderwerp, ja, dat was nog tot daar aan toe geweest, op voorwaarde dat jij dat zelf was, middelpunt van de belangstelling, egocentrisch, schijt aan de rest, met name de leraar.
Er was een druppel, ik weet niet meer wat, die me zeggen liet wat ik zei. Je reageerde als door een wesp gestoken. 'Ik ben geen stom stuk vreten!' Je was oprecht beledigd. Ik wist direct dat ik fout zat, een pedagogische misser van de eerste orde. Maar excuses aanbieden ten overstaan van 30 leerlingen, 60 spottende ogen, ging mij te ver. Aan het eind van de les stampte je het lokaal uit. We hebben het nooit meer uit kunnen praten, ik bedoel, er is nooit meer een gelegenheid geweest om te zeggen dat het me speet.
De herinnering was eerlijk gezegd diep weggezakt, ver weg gestopt in de krochten van mijn geheugen. Misschien dat jij mijn misstap allang vergeten bent. Ik hoop het maar. Ik hoop ook,16 jaar later, nu jij moeder bent, dat jouw kind docenten treft met meer opvoedkundige capaciteiten dan ik had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten