Het voelde tegelijkertijd raar en goed. Daar liepen ze door een onbekend dorpje in de Voerstreek, ver van huis, twee verse stellen, een koppel nieuwe paren. Fred en Zus wandelden innig gearmd op het trottoir, Elly en Dagobert slenterden achter elkaar op de straat. Dagoberts ogen waren onafgebroken gericht op Elly's dansende paardenstaart. Hij kon niet wachten tot het moment dat zij het elastiek uit haar blonde haren zou trekken en haar manen wulps uit zou schudden. Hij zag het al voor zich in zijn fantasie, hoe indrukwekkend zou het dan niet zijn in het echt.
Vooralsnog had Elly geen belangstelling voor hem. Ze was in gesprek met het andere stel, ze spraken over wat ze van plan waren en waar ze naartoe gingen.
'Naar Zuid-Frankrijk? O ja, wij ook. Waar precies?' wilde Elly weten.
'O, dat weten we nog niet.' Zus en Fred keken elkaar veelbetekenend aan. Die twee gingen echt niet aan hun neus, politieneuzen, hangen wat ze van plan waren, dacht Dagobert. Ze zagen er wel uit als een onschuldig verliefd stelletje, maar wie weet welke snode plannen ze hadden gesmeed. Die Zus was nog tot daaraantoe, een naïef en dommig grietje, zo'n vrouwtje dat valt voor verkeerde mannen. Maar die Fred hield dingen achter. Die leefde in geheimen. Geheimen die niet te ontfutselen waren.
Ze wandelden verder, de onverlichte weg liep omhoog het bos in. Het was al bijna donker. Hoe ver gaan we nog door, dacht Dagobert.
'Elly,' zei hij, 'hoever gaan we nog door? We hebben Taco ook nog bij ons.'
Elly draaide zich om. Zelfs Zus en Fred hielden even in.
'Je hebt gelijk, Daag.' Elly glimlachte. En toen, vanuit het niets, zonder verdere aankondiging trok ze in een vloeiende beweging het elastiek uit haar haar en schudde wulps met haar lokken. In de schemering was het nauwelijks te zien, maar Dagobert zag het alsof Elly in de spotlights stond. Het komt te vroeg, dacht hij, het komt veel te vroeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten