Een vent op een scooter drong voor bij de pinautomaat. Op de stoep scheurde hij mij en een bejaarde dame met een rollator voorbij. Rakelings. Je weet inmiddels niet beter. Zeker 80% van de Nederlandse bevolking is verhufterd. Nog zittend op zijn pruttelende vehikel stopte hij zijn kaart in de gleuf. Driftig tikte hij de code in. Er ging iets mis, want hij vloekte hartgrondig. Hij trok zijn telefoon.
'Ja, met mij. Wat is nou verdomme dat nummer!' Hij keek de vrouw en mij dreigend aan, terwijl hij luisterde. Hij draaide zich weer naar het apparaat in de muur.
'5327,' hoorden we hem zeggen. 'Dus niet 5329. Zeg dan voortaan zeuven en niet zeven. Dan hoor je het verschil tenminste. Nee, d'r zijn hier geen mensen. Alleen een omaatje en een vent met een bril. Nou, hij doet 't. Is vijftig euro genoeg?'
Hij greep het biljet, keerde zijn scooter en spoot er luidruchtig vandoor, ons in de dampen achterlatend.
In de stilte die volgde, drong een bescheiden piepgeluid tot de vrouw en mij door. We zagen allebei wat er aan de hand was, keken elkaar aan en glimlachten breed. Half in de gleuf, een beetje scheef, een beetje glimmend, maar overduidelijk, hing een bankpas. Een nog warme bankpas.
'532 zeuven.' Haar stem klonk onvast, maar helder. 'Typt u het in?' Ze schoof de rollator opzij, zodat ik erbij kon. De nummers voelden vertrouwd toen mijn vingers over de toetsen gleden.
'Doet u maar tweehonderd, honderd voor u en honderd voor mij,' zei ze.
Bij het afscheid gaven we elkaar een hand. Partners in crime, Robin Hoods, samen tegen de verhuftering. Op weg naar huis flikkerde ik het pasje in de rozenbottelstruiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten