Na het bezoek
aan de bibliotheek voelde Fred Janssen zich alsof er iets van hem was
afgevallen. Een merkwaardige opluchting tintelde onder de oppervlakte van zijn
huid. Onderweg naar huis floot hij een liedje van Metallica en liet hij een
fietser voorgaan die eigenlijk had moeten wachten. Met het afrekenen van de
boeken leek het wel alsof hij ook afgerekend had met Martha’s afwezigheid. Daar
voelde hij zich niet schuldig over. Het deed hem denken aan de keren dat Martha er om wat voor reden dan ook niet was en hij het rijk voor zich alleen had.
Thuis ging hij met zijn schoenen aan languit op de bank liggen, een vrijpostigheid die
Martha nooit getolereerd zou hebben. Waar had hij
zin in? Wat ging hij doen? Hij pakte zijn telefoon en bestelde een pizza. Dat had Martha altijd te duur gevonden en te ongezond. De
tijd die hij moest wachten doodde hij met het selecteren van een stapeltje cd’s
die hij jaren niet meer gedraaid had, omdat Martha er hoofdpijn van kreeg. Megadeth,
Anthrax, Death Angel en natuurlijk Slayer. Hij kon zich niet heugen wanneer ‘Raining
blood!’ voor het laatst zo oorverdovend uit de boxen was geknald. Toch kon hij
het rinkelen van de huistelefoon nog horen. Hij nam op en regelde gelijkertijd met de
afstandbediening het volume van de cd-speler.
‘Met Fred.’ Met het wegsterven
van Slayer was het ineens erg stil in de kamer. Hij hoorde duidelijk wat de
vrouwenstem zei. ‘Met Martha.’
1 opmerking:
Heerlijk verhaal! Ga zo door!
Een reactie posten