Zo'n saaie les over eenheden, tientallen en honderdtallen was natuurlijk wel een uitdaging voor de creatieve meester. Ik liet stencils uitdelen met honderdvelden, stroken en blokjes. En scharen. 'Hè?' riepen de kinderen verrast, 'gaan we knutselen?' 'Ja hoor,' zei ik, 'rekenen en knutselen kunnen best samengaan.' Het 'joepie' was niet van de lucht. Totdat achter mij de deur van het lokaal werd geopend. Wie er binnenkwam kon ik niet zien, maar de kinderen trokken wit weg en legden ijlings hun schaar neer. Enkelen sloegen als in reflex de armen over elkaar.
'Meneer Van Duijvenboden, wat zijn we aan het doen?' Het was het hoofd der school. Hij tikte met het mondstuk van zijn pijp tegen een geplastificeerde kaart in zijn hand. 'Volgens het rooster moet er nu gerekend worden. Maar ik zie scharen en papier in plaats van boeken, schriften en pennen.' Hij liet een onheilspellende stilte vallen en keek me vanachter zijn dikke brillenglazen en zware montuur dreigend aan. Zijn gelaatskleur was tussen paars en rood.
Het duurde enkele seconden eer ik mijn tong terugvond. Toen zei ik: 'In plaats van náár zelfstandig rekenen doen wij een keertje fíjn sámen rekenen. Veel leuker, hè jongens?' De klas ontspande, scharen werden weer opgepakt. Van D bleef bedremmeld staan, zijn pijp ondersteboven tussen de tanden geklemd. Toen draaide hij zich om en verliet het lokaal. 'Ik zie u om twaalf uur in mijn kamer,' dacht ik nog te verstaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten