donderdag 2 februari 2012

Kukident

Op 18 augustus 2012 is het dertig jaar geleden dat ik mijn eerste schreden zette op het onderwijspad. Onwillig, want ongemotiveerd, nog steeds niet los van die havo-mentaliteit en nog veel te jong, drukte ik mijn collega's de hand. Ik wist dat ze oud waren, maar dit bejaardentehuis deed mij de moed in de schoenen zinken. Door de deur van de personeelskamer kon elk moment een strakgeüniformeerd verpleegkundige  binnenstappen die medicijnen kwam delen. Zetpillen. Om precies te zijn peperzetpillen. Die waren dringend noodzakelijk om weer enig leven in die ingekakte bende te krijgen. Of hadden ze mij ingehuurd voor wat leven in de brouwerij? Bij de juf van de vierde klas (de prehistorische equivalent van groep 6) begonnen de sappen in elk geval te stromen bij de aanblik van zo'n lekker kereltje als ik was. Veel gewend was ze niet met een poedel als partner, maar voor een zeventigjarige toch een wonder der natuur. Als ze lachte, en naar mij deed ze dat vanaf het begin veelvuldig, klapten de delen van haar kunstgebit vrolijk op elkaar. Kukident, dacht ik dan. Zo komen mensen aan bijnamen.

1 opmerking:

Anoniem zei

Wel gezellig dat groen, maar niet een beetje te vroeg de zomer in je hoofd, nog voor de tocht der tochten?
Leendert