Hongerige professionals

Dit verhaal is gebaseerd op ware gebeurtenissen.

Gevieren trok het meest professionele deel van basisschool ‘De Ketting’ per trein naar de scholing ‘Geletterde zesjarigen in groep 2 en dan?’ De stemming zat er vanaf station Leiden goed in, maar bereikte gaandeweg ongekende hoogten. ‘Weet je wat zo grappig is?’ lachte juf Roos uitgelaten bij Woerden, ‘dat wij allemaal klankzuivere namen hebben!’ Het was waar: Roos, Til, Riet en Greet voldeden zonder twijfel aan het principe ‘je schrijft het woord, zoals je het hoort’, hoewel Til eigenlijk Tilly heette en Greets mmkm-naam voor sommige kinderen problemen opleverde.
‘Ik hoop vandaag een hoop op te steken,’ jubelde Riet even voorbij Vleuten. Ze hadden zich goed voorbereid, de kleuterjuffen van ‘De Ketting’. Geletterdheid stond steevast hoog op de agenda van het bouwoverleg en in hun lokalen en activiteiten was de weerslag daarvan overduidelijk zichtbaar: ABC-muren, verteltafels en –theaters, recente prentenboeken, authentieke kinderschrijfsels op ooghoogte, de methode ‘Kinderklanken’ als prominent onderdeel van het curriculum. De vergaderingen waren vruchtbare bijeenkomsten gekenmerkt door wederzijdse bestuiving met ideeën en inspiratie. Het viertal vormde een denktank van deskundige professionals die de taalprestaties van de kleuters flink had opgestuwd. De collega’s van groep 3 profiteerden fluitend en constateerden een toenemende groep zon-kinderen.
‘Wat kunnen ze jullie op die cursus nou nog leren?’ had directeur Cora geopperd. Zij moest voorzichtig zijn met haar kritiek, want het kleuterkwartet opereerde en bloc en ze wilde ze niet tegen zich in het harnas jagen. Maar de € 1000 cursusgeld drukte flink op de scholingsbegroting. En natuurlijk moest zij blij zijn met zulke leergierige teamleden. Daar kon de bovenbouw een voorbeeld aan nemen.
Helaas moesten Roos, Til, Riet en Greet in de cursusruimte te Utrecht vaststellen dat de bijeenkomst teleurstelde. De zwalkende lijn van cursusleidster Foekelien en de samengeraapte cursusmap met veel oud nieuws leverde steeds luidruchtiger gezucht op bij de bijna twintig onderbouwvertegenwoordigers. De Ketting-collega’s keken elkaar met veelbetekenende blikken aan en het grote horloge van Greet trok meer aandacht dan de informatiearme powerpoint op het scherm.
Na anderhalf uur durfde Tilly het warrige verhaal van Foekelien te onderbreken. ‘Wanneer gaat het nu over geletterde zesjarigen in groep 2?’ ‘Dank voor dit handige bruggetje,’ glimlachte Foekelien. ‘Wij gaan nu in gemixte groepjes uiteen om ervaringen met elkaar te delen. Elk groepje ontvangt een postervel en een stift voor de plenaire uitwisseling na afloop van de groepsbesprekingen. Aan de slag!’
Ook de rest van de dag leverde zodoende niets nieuws op. Hoogtepunten vormden de bijdragen van Roos over haar bevindingen met het smartboard en die van Riet die haar zelfontwikkelde materialen demonstreerde. Beide collega’s ontvingen een daverend applaus dat abrupt werd afgebroken toen de cursusleidster ging staan. Ere wie ere toekomt, moet men hebben gedacht.
Foekelien had met haar bijeenkomst – cursus was een te groot woord – de hongerige professionals uit het veld niet kunnen voeden. Het evaluatieformulier maakte korte metten met wat was voorgeschoteld. De items ‘verhouding prijs-kwaliteit’ en ’constructieve bijdrage aan professionalisering’ werden unaniem beoordeeld met een 1.
Alleen de lunch kwam er met gemiddeld een 8 goed vanaf.

Deze column verscheen in Advies&Educatie van oktober 2009