SOLEIL

Laatst ontving ik een e-mail van drs. P. uit N., toch niet de eerste de beste op taalgebied. Hij stelde mij de vraag: ”Vindt je het evident dat dergelijke gremia de precedentwerking van voornoemde pre-ambule verdisconteerd accorderen?” Ik was geschokt. Iemand maakt werk van een voor mij onbeantwoordbare vraag, maar ondergraaft zijn exhibitionistische taaldikdoenerij met een koe van een fout. Het antwoord heb ik laten zitten, ik schreef slechts: “Beste Paul, ‘vindt’ moet ‘vind’ zijn, want er staat ‘je’ achter. Groeten, Peter.” Gaarne had ik even willen zien hoe zijn gelaat verkleurde, toen hij mijn bericht gewaar werd. Ik verwachtte een nederige verklaring terug, maar in zijn reactie stond: “ Nu niet pietluttig doen. Graag z.s.m. inhoudelijk reageren!” Ik voelde mij enigszins in de hoek gezet en vond gelukkig troost bij mijn 8-jarige dochter. In het kader van de kinderboekenweek over poëzie was zij doende met een ode aan haar moeder. “Weet je wie er naar de slager gaat en het vlees in d...

Wanneer ik juist geïnformeerd ben, zal minister Plasterk zichzelf binnenkort op de hoogte stellen van de landelijke taaltoets voor pabo-studenten. Daartoe zal hij plaatsnemen achter een computer in lokaal 1.43 van onze hogeschool, de plek waar normaal gesproken onze eerstejaars aan de taaltand worden gevoeld. Ben benieuwd of onze onderwijsvoorman iets zal meekrijgen van de ondraaglijke spanning waarmee de toetsafnamen gepaard gaan. En of zijn uitslag reden zal zijn tot een opgeluchte schaterlach of een onbedaarlijk snikken. Ten tijde van de toets ontbreken de tissues nooit in lokaal 1.43. Wie de taaltoets niet haalt, beleeft niet alleen een persoonlijke afgang. De media hebben er namelijk een handje van de pabo-student regelmatig uit te roepen tot het domme gansje van HBO-land. Het is makkelijk scoren, dat voeden van de collectieve verontwaardiging, want wie wil zijn kind nu in de klas van een juf of mees die niet kan spellen? De waarde die men hecht aan de taalvaardigheid van de leerk...

De toetsen zwijgen, Rick Wright is dood. Ooit schreef ik: "In 1975 ben ik als dertienjarige pas toe aan Ummagumma, zes jaar na dato. Mijn inhaalrace is begonnen, ik raak begeesterd door het orgeltje van Rick Wright, mijn orgeltje van yesterday. Het zijn magische klanken die hij voortbrengt, die je laten ophouden waar je mee bezig bent, de ruimte om je heen laat vervagen, je met open ogen een andere wereld tonen. Je wankelt, grijpt je vast aan de tafel, een stoel, de schemerlamp. De schemerlamp gaat om, jij ook, de bel gaat en de telefoon, er wordt op het raam gebonsd. Je gorgelt mee met de stroom, er is geen weg terug, hartkloppingen dienen zich aan, ijs smelt, jij smelt en geheimen uit de ruimte worden onthuld als de vliegende schotel is geland." Richard Wright, toetsenist Pink Floyd, 1947-2008

Lunteren – Tijdens de identiteitstweedaagse voor bijna afgestudeerde leerkrachten in Lunteren is vastgesteld dat zeker één student beschikte over een valse identiteit. Hoewel hij beweerde van protestants-christelijke huize te zijn, konden oplettende docenten aantonen dat hij aanhanger was van het Stoutenburgs natuurgeloof. Op zijn studentenkaart trof men verder de naam Claartje van Leiden aan, hoewel hij zich Klaas liet noemen en herensokken droeg. Klaas is met onmiddellijke ingang van de Oegstgeestse opleiding verwijderd. De aangeslagen bijna-meester gaf aan nu bestuurskunde te gaan studeren om zich daarna als zelfstandig postbode te vestigen in Amersfoort. Lunteren – Kamphuiseigenaar J. van El uit L. heeft gisteren de kamphuiseigenaaraward 2008 ontvangen uit handen van docent Van Dee. Van Dee roemde El’s stipt- en rechtlijnigheid: “Ja is ja bij Van El en nee nee. Kom daar maar ‘ns om in de Randstad anno 2008,” aldus de prijsuitreiker. Twijfelachtig leek of de gelouwerde Van El de pri...

Hey meneer Duivebode, Van Willemein uit 1c heb ik gehoord dat u de leraar ben die hier overgaat. Na aanleiding van de taaltoets die ik en me klasgenoten maken moeten wil ik aan u een paar vragen vragen. Wil u de antwoorden zo snel mogelijk, want de toets is al gauw. is hij echt multippel gok. Me eerste vraag gaat over het oefenboekje de taaltoets te lijf. Dat moet ergens op het intranet staan maar waar???????? Ik wordt gek van dat net. Waarom moet alles zo nodig digitaal. moet je dat boekje helenmaal doen of is het niet erg als je het niet af krijgt. 1 van de taal onderwerpen gaat over formuleren wat word hiermee bedoelt. Gaat het soms over formulieren want het is me al vaker opgevallen dat de modulehandlijdingen ritselen van de fouten. Een klasgenootje zij dat het ging over contemtaminasie's of zo iets. Wat is dat, omdat ik er nog nooit over gehoord hebt. Wij vinden het raar dat we deze dingen moeten weten, want ik wil later voor kleuters. Ik kan wel goed met kleuters praten en ik...

In de vakantie kwam ik mijn bakker tegen voor een van zijn winkels en hij begroette mij met zijn gebruikelijke ‘Ha mees, alles goed?’ Hij is een oud-leerling van lang geleden en in tegenstelling tot mijn verwachtingen van deze knul in groep 7 heeft hij goed geboerd. Hij managed negen bakkerswinkels in de regio en dat blijkbaar met succes gezien zijn BMW ter waarde van een slordige ton. Surfend op het Internet stuit ik wel eens op zo’n bolide en vraag me dan meteen af wie een dergelijk kreng kan betalen. Nou, Dikkie van M. dus en ik vermoed dat ik met mijn dagelijkse viergranenaankoop een behoorlijke bijdrage heb gedoneerd. ‘Vakantie zeker? Ja, het zal eens niet. Wat een bestaan zeg, leraar!’ Ik gaf hem mijn besmuikte meestersglimlach en dacht aan de immense stapel correctie die thuis op mij wachtte en mijn persoonlijk ontwikkelingsplan dat ik nog moest uitwerken voor het beoordelingsgesprek met mijn directeur direct na de vakantie. Zou Dikkie, tegenwoordig Dirk, ooit een POP hebben ges...

Bijdrage aan de diploma-uitreiking op 1 juli 2008 van de school of education van Hogeschool INHolland, locatie Den Haag, in de Koninklijke Schouwburg te Den Haag. Ik lees u voor uit de INHolland-versie van De kleine kapitein, getiteld De kleine kapitein en de verdwenen studiepunten . Niet te verwarren met De kleine kapitein en de zes proeven van bekwaamheid of De kleine kapitein in Portfolioland. Het hoofdstuk is getiteld: Op weg en hoe dat afliep Ze heetten Rob of Wendy of Linda, Judith of Idelette of ........................ Tientallen kapiteintjes, meer meisjes dan jongens, maar allen met een grote kapiteinspet op het bolletje, de handen stevig aan de reling van de Nooitlek geklemd. Eentje blies de trompet - tetteretè - toen werd het lied ingezet. O zee, o zee, o onderwijszee, neem ons pabo-bootje mee, het ligt hier zo eenzaam op het droge, stuur toch een golf, maar graag een hele hoge. De laatste woorden werden gesmoord door een oorverdovend lawaai. Een rol-golf rees op uit zee, z...

Uiteraard, zodra je richting podium gaat, zodra je het trapje beklimt, treft je darmkrampveroorzakende nervositeit. Dan zit je nog niet eens in de spotlights achter de witgedekte tafel met de quasi nonchalant neergelegde hogeschoolpennen. Je loopt er alleen maar naartoe over de plankenvloer in de voetsporen van de toneelvedetten. Zit je rok wel goed van achteren? Ze kijken met honderden tegelijk, besef dat goed. Je kunt je nu geen asymmetrie of kreuk permitteren. De rechterhand corrigeert zo onopvallend mogelijk. Het oorverdovende applaus houdt langdurig aan. Je hart neemt het ritme aan van handen die elkaar tegenkomen. Het bloed bruist. Je passeert de man die je toe zal spreken. Zijn knipoog, ongetwijfeld geruststellend bedoeld, beantwoord je met je charmantste glimlach. Dat is de buitenkant die je kolkende binnenste weet te maskeren. Nog wel, dit moet niet veel langer duren. Je valt neer op de stoel, zit zowaar rechtop, haalt een hand door het verwarde haar. Eigenlijk had je met je h...

De overheid beschrijven als hindermacht, het had een neologisme van Koot en Bie kunnen zijn. Niet dit illustere duo, maar SGP-voorzitter Van der Vlies nam het woord in de mond tijdens het debat over het parlementair onderzoek naar onderwijsvernieuwingen. Wat een juiste typering van de overheid! In plaats van garant te staan voor deugdelijk onderwijs ontpopten de autoriteiten zich de afgelopen decennia als drammers en doordrukkers. Natuurlijk, we leven in een democratie, we hebben onze leiders zelf gekozen. Je zou die hele pan met onderwijsinnovatiesoep zo op het bordje van alle onderwijsmensen kunnen kieperen. Met de managers als eersten aan tafel en duizenden collega’s als brave meelopers in hun kielzog, lepel in de hand. Maar dat beeld is niet volgens de waarheid. De beschuldigende vingers horen te wijzen naar het ministerie van onderwijs dat zich ontwikkelde tot een systeem binnen het systeem, een autocratie in de democratie, het politbureau van de lage landen. Overvloedig waren de ...

Enige tijd geleden ontmoette ik een mooie, maar kwetsbare vrouw. Ze was niet ongeschonden, verre van dat, maar dat maakte haar juist zo aantrekkelijk. Ze had een schram op haar wang en een schaafwond op haar knie. Haar hand zat in het verband, dus sneed ik haar brood. We pasten bij elkaar, want ook ik had mijn butsen en deuken. Ze was zo zorgzaam! Toen ik mijn voet verstuikte, schoot zij de bal in het doel en na mijn slagaderlijke bloeding dweilde zij het zeil. Natuurlijk lagen we regelmatig tegenover elkaar in stabiele zijligging en gaven ons over aan passionele mond-op-mond-beademing. Ze was zo verrukkelijk met haar vette watten. Ik had haar willen zwachtelen van top tot teen, maar mijn beide armen staken in een mitella. Op dat soort momenten kwamen we icepacks tekort om zwellingen te stuiten en gaven we ons volledig over aan defibrilatie. Misschien was het deze overload aan ijszakken die onze relatie na enige tijd deed bekoelen. Het wilde niet meer. Wat ik ook deed -haar het vinge...

Met een knoop in mijn maag lees ik in de krant dat de wereld afbrokkelt. Financieel, klimatologisch, moreel, cultureel. Elke dag een stukje, gestaag, maar onmerkbaar, als een smeltende gletscher, als de krijtrotsen bij Dover. Ik kijk op en zie de klok. De seconden tikken weg. Ook dat nog. Zelfs de tijd erodeert. De kaasschaaf van het eindeloos verstrijken. De aangevreten tand des tijds rot weg. Rest mij apathisch wachten? Ik sla de krant ritselend dicht. Mijn besluit staat vast. Ik ga een ritje maken met de auto. Tank vol, plankgas. Dat zal opluchten.

Geachte mevrouw Cramer, excellentie, Ofschoon correspondentie met een minister niet tot mijn dagelijkse routines behoort en ik mijzelf niet reken tot het type dat voor ieder wissewasje in de pen klimt, kan ik in dit geval niet anders. Ik moet mijn hart luchten, het gaat niet om onnozelheden. Ik was een fatsoenlijk burger, administrateur van beroep, liefhebbend echtgenoot en zorgzaam vader. Ik bewandelde het pad dat God voor mij had uitgezet. Als ouderling van mijn kerk werkte ik met toewijding in de wijngaard van de Heer. Graag vertoefde ik in de nabijheid van mijn Wonderbare Leidsman. Ik zocht Hem op in Heilige Schrift en gebed. Ik ervoer Zijn aanwezigheid alom en altoos. Ik was een gelukkig man, benijdenswaardig zelfs. Toch liep mijn Godsverbondenheid door eigen toedoen een flinke knauw op tijdens het onbezonnen moment dat ik mijn hand overspeelde en mij bemoeide met de macht van Hem die het al bestiert. In het licht van die almacht is zelfs uw functie maar betrekkelijk. Vandaar mijn...

Die morgen, honderddrieëndertig dagen nadat mij de dood was aangezegd door een harteloze arts die van het leven nog veel te leren had, kwam de zon zo stralend op, dat ik de neiging niet kon weerstaan mijn lichaam aan haar bloot te stellen. Met enige moeite schoof ik onder het dekbed uit, liet mijn magere benen uit het ledikant bungelen en duwde mij met de ellebogen overeind. De adem gierde en het hart bonkte, toen ik mij, vastgrijpend aan de vensterbank, oprichtte. Daar stond ik, oog in oog met mijn afgetakelde evenbeeld in de manshoge spiegel, het doorgroefde gelaat als de voorafspiegeling van de laatste groeve die op mij wachtte. Nog eenmaal zou ik mij koesteren in het zonlicht. Een gift van God, die naar mij knipoogde door een wolkje voor de zon te schuiven. Mijn knokige vingers plukten knopen uit de ruime knoopsgaten. Het flanellen pyjamajasje gleed zonder moeite van mijn schouders. De slobberbroek, aanvankelijk nog omhooggehouden door het heupbeen, gaf toe aan de zwaartekracht. Me...

Zo kwamen wij afgelopen donderdag en vrijdag als vakgroep bijeen. Expertmeeting heet dat binnen ons concern; wij doen graag wat dik. Hangend aan tafels in carréopstelling verwarmden wij het kille hart aan de lauwe straling van de beamer die ongelimiteerd powerpoints op de witte wand projecteerde. Aanvankelijk keken we geboeid, maar na verloop van tijd werden wij overmenst door tergende gaap. Zo liet zij van Rotterdam frequent het achterste van haar tong zien en konden we elkaars vullingen tellen. Tijd dus voor koffie en petit-fours, thee en koekjes in cellofaan, water en pepermunt ter verfrissing van mondgeur die, hoe verstandig er ook gesproken werd, aan bederf onderhevig was. Zo oreerden wij uur na uur, over visie, over toetsen, over ict, over visie op toetsen, over ict en visie, over toetsen van visie, over... verdraaid, diende zich daar reeds de lunch aan? Moesten wij ons richting zaal Dali begeven of wachtten de kaiserbroodjes, rond en bruin, in zaal Gaudi? Lunchen bleek hoe dan o...

bus 90 Haarlem - Den Haag, halte Van Oldenbarneveltweg, Wassenaar, 8.38 uur Er stapt een geblondeerde, typisch Wassenese dame in van een jaar of veertig. Bij haar rechteroor houdt ze een miniscuul telefoontje en in haar linkerhand draagt ze een bruine aktetas met krokodillenleermotief. Bij de chauffeur, die zij verder geen blik waardig gunt, verdiept als zij is in haar mobiel gesprek, tilt zij de tas hoog op om haar busabonnement te laten zien, die zij behendig tussen duim en wijsvinger heeft geklemd. Haar snerpende stem snijdt door de autobus. "Ja, Knip, met Bits hier. Ik stap nu de bus in... Zeg je?... Ja, ik reis altijd met openbaar... wacht even, hoor, m'n buskaart valt..." Ze verdwijnt een moment uit zicht om met verwarde haren en rood hoofd weer overeind te komen. Haar oog zoekt plek in de volle bus en valt op de lege stoel naast mij. Ze kijkt me hoopvol aan. "Vrij?" Ik knik en trek mijn rugzak op de knieën. Terwijl ze plaatsneemt en mij met haar meer dan...

De volgende woorden waren bijna gewist: murw nurks fat beu fiks nukkig fronsen stuurs brodig zwezerik belhamel muf stremsel hor bluf kluns smullen spichtig vuig stennis frapant besmuikt Dank aan de heldhaftige woordbeschermer van wie wij naam en adres slechts bij uitzondering zullen noemen: Harry-Frits van Woerkom, Dennenlaan 45a, Brasschaat. Krek.

Vandaag, 6 januari 2008, heeft Nicolaas van Duijvenboden de prachtige leeftijd van 83 bereikt. Het nu volgend verhaal, genre palenverhaal, schreef hij in zijn jonge jaren. Palenverhalen door N. van Duijvenboden (N.B. De in dit verhaal voorkomende namen van personen zijn niet authentiek, doch geheel ontsproten aan de fantasie van de schrijver.) Ze staan er al sinds mensenheugenis. O ja, u kent ze vast wel, de kilometerpalen langs de Hollandse kust. Als ouwe verweerde zeelui staan ze aan de voet van de duinen. Ze trotseren de woeste westerstormen en het snijdende stuifzand met een gelaten gemak. Ze ademen een zekere weemoed, peinzend over gebeurtenissen uit reeds lang vervlogen jaren. Kleine, ogenschijnlijk onbelangrijke gebeurtenissen vaak, welke niettemin nog jarenlang in het geheugen blijven voortleven. Paal 90 Oud. Zeer oud zelfs, maar nog kras, kaarsrecht en met een geheugen om nooit meer te vergeten. Vooral de mensen uit het enkele kilometers verderop gelegen dorp hebben zijn bijzo...

Mensen vragen mij wel eens: "Bart, hoe komt het toch dat je zo slank blijft, ondanks je leeftijd en ondanks je vrouw die zo overheerlijk kokkerelt en daarbij de echte boter niet links laat liggen?" Als ik dan antwoord: "Neem mij niet kwalijk, maar mijn naam is geen Bart", dan haakt men af. Meteen, massaal en zonder gêne. En dat vind ik dan zo ..., tja ... Kijk, mijn geheim is: geen oliebollen met Oud en Nieuw. Geen hap. Geen appelflappen, geen beignets, niets. En ik blijf zo dun als een dingetje. Maar mij Bart noemen, sorry.