Marseille was een prachtige en heerlijke stad. Maar het fijnst vond Benny het samenzijn met Michelle die, toen ze bij het huis kwamen waar zij was opgegroeid - een bouwval in een achterbuurt - zich voorstelde met haar echte naam: Jeanne. Bij het noemen van die naam schoten er tranen in haar ogen wat ook Benny niet onberoerd liet. De omhelzing die volgde was zo'n authentiek moment waar elk leven er een paar van kent. Later, als Benny zijn ogen sloot en terugdacht aan dat intense tafereel in Marseillaanse setting, kon hij Michelles, nee, Jeannes zoete lichaamsgeur terugroepen in zijn neus. Nog voelde hij haar natte wang en proefde hij het zout van haar tranen.
Zijn moeder en Carl, de bijna 80-jarige Vlaming, konden het zo goed met elkaar vinden dat ze samen de stad verkenden, arm in arm wandelend, rondrijdend met de sightseeing-bus of taxi, maar bovenal gezellig keuvelend op bankjes en terrassen.
Alle tijd dus voor Benny en Jeanne om door de stad te slenteren. In de Rue de Rome deed Benny Jeanne een jurk van Christian Lacrunch cadeau en kocht zelf een pak van Colmenico Dolce Vita. Toen ze later uitgedost in hun nieuwe kleding hand in hand over straat liepen, hun oude kloffie in de verpakking van de chique winkelketen, zei Jeanne: 'Nu nog een altaar en een priester.'
In plaats daarvan waren ze sigaretten gaan halen. Gauloises.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten