Ik ging uit eten met Tanja Tangerine, mijn uitgever, ergens in het centrum van Amsterdam, in de buurt van het Spui. Daar waar het zogenaamd allemaal gebeurt in de schrijverswereld. Verfletste romantiek natuurlijk waarin alleen de uitgeverswereld nog gelooft. Het is een naïef subcultuurtje hoor, die lui die daar de interessantigheid zelve uithangen.
Voor mij was die buurt alleen maar praktisch. Ik logeerde in het NH-hotel in de Spuistraat in een luxe kamer die de uitgeverij betaalde. Ik had geprotesteerd dat ze me steeds voor elk wissewasje uit de provincie op wilden laten draven om te praten over een boek dat ik moest afleveren op een onmogelijke deadline die zij gesteld hadden. Zou zogenaamd in overleg tot stand zijn gekomen. Ik had helemaal geen boek. Ik schreef alleen nog maar voor mijn blog. Een niemendalletje getiteld 'Sigaretten halen'. Elke dag een stukkie. Maar door dat gereis naar die hoofdstad schoot het schrijven er mooi bij in. Maar goed, ik wil niet klagerig doen. Ik was al blij dat ik niet meer te maken had met die zak van een Harco Harkema. Tanja Tangerine had twee grote voordelen en die zaten aan de voorkant en daar ging ik tijdens het etentje naar zitten kijken. Niet dat haar gezicht het aanzien niet waard was, maar ik had me nu eenmaal voorgenomen mijn hoofd een beetje naar beneden te richten. Ik merkte dat ze zenuwachtig werd van mijn niet aankijken. Ze was al vier keer naar het toilet geweest. Het was mij bekend dat vrouwen veel moeten plassen, maar Tanja Tangerine spande de kroon.
'Zo,' zei ze, toen ze weer terugkwam.
'Hoe?' vroeg ik. Ik dronk met dorstige teugen mijn wijnglas leeg en schonk mezelf bij.
'Nu moeten we het toch nog eens even hebben over de vooruitbetaling en de deadline,' zei Tanja gedecideerd.
Ik stopte mijn mond vol met sla en knikte. Met volle mond zei ik, nauwelijks verstaanbaar: 'Daar wil ik het graag over hebben. Niet nu. Zo meteen op mijn kamer.'
Ze keek alsof ze me niet verstaan had. Maar dat had ze wel. Dat had ze echt wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten