Niet alles is te verklaren in het leven. Sommige dingen overkomen je gewoon. Neem nu wat zich tussen Bijleveld en Elly Sprenkelbach Meijer afspeelde in cel 3. Het moest er eens van komen. Het was de loop van de natuur, een hormonenstorm, noem het lust. Juist in de onpersoonlijke kilte van cel 3 kon de liefde uitgroeien tot buitensporige proporties. Plat lichamelijk enerzijds, diep mentaal anderzijds. Misschien was er simpelweg iets teveel Martha Janssen in hun levens geslopen en moest er uiteindelijk een keer afgereageerd worden. Anderen waren misschien veel gaan eten of drinken, of hadden zich verloren in bikram yoga of bootcamp. De afleiding die Elly en Bijleveld zochten was hun gezamenlijke afzondering van de wereld. Een intense en naakte omhelzing op een plek waar anderen kwamen om te boeten. Cel 3. In de opmaat naar het glorieuze eindpunt vroeg Elly Bijleveld naar zijn voornaam. De omstandigheden leenden zich niet voor aanhoudende weerstand van Bijleveld. Het was een emotioneel moment toen hij doorsloeg. 'Dagobert,' fluisterde hij, 'mijn naam is Dagobert.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten