247KL. Zus Bennekom staarde zonder begrip naar het briefje dat voor haar op tafel lag. 247KL. Een code. Dat was wat de man aan de telefoon had gezegd. Een code waarvan? Waarvoor? Wat moest ze ermee? Het was of alle energie uit haar gleed. Wat was ze moe opeens. Ze kon niet meer. Ze wilde niet eens. Het voelde alsof ze vast zat in drijfzand en niets ondernam om eruit te raken. Niet eens de motivatie bezat om tot een minieme ontsnappingspoging te komen. Al twee dagen lang was ze verzeild geraakt in dit moeras van onduidelijkheid, ondoorzichtigheid, vertroebeling en mist. Er moest toch ooit een moment aanbreken dat alles op zijn plaats zou vallen en zij niet langer in het duister zou tasten over Freds activiteiten, geheimzinnige telefoonboodschappen, ontvoeringen en bedreigingen? Met Fred aan haar zijde waren er momenten geweest dat ze had gedacht dat er een nieuw leven was aangebroken. Er waren vergezichten voorbijgekomen van verre reizen, mooie huizen en kinderwagens. Nog vcpaker bekropen haar twijfels. Helemaal toen inspecteur Elly Sprenkelbach Meijer haar vanmorgen had gewaarschuwd voor Fred. Ze had aan alle kanten gevoeld dat die vrouw het beste met haar voor had. Maar zou Fred dan echt niet deugen. Ze had hem net uitgekleed en toegedekt als een klein jongetje. Hij had haar nodig, ze zou voor hem zorgen, bij hem blijven door dik en door dun.
247KL. Wat moest ze ermee? Ze vouwde het papiertje tot een prop en stak het in haar mond. Toen kauwde ze en kauwde ze. Tot ze het papierpapje uiteindelijk met een vies gezicht doorslikte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten