Eigenlijk reed Bijleveld altijd, als ze samen op pad waren. Of Dagobert bedoelde ze natuurlijk. Waarom dat was? Ze had eigenlijk geen flauw idee. Macht der gewoonte. Hij hield meer van autorijden. Hij had altijd de sleutel bij de hand. Zij zat graag naast hem. Te kijken naar zijn grote stevige handen die stuurden. De handen waarmee hij haar vandaag eindelijk had vastgepakt. En hoe. Zou hun toenadering toekomstbestendig zijn? Zouden ze niet alleen partners in het werk, maar ook partners in het leven kunnen zijn? Het was een prachtige, maar ook verwarrende gedachte. Hoe anders zou haar leven eruit komen te zien. Ze was gesteld op haar rust en privacy. Ging ze die verworvenheden van het vrijgezellenbestaan nu zomaar opgeven? Ze keek weer naar de vingers die om het stuur gekromd waren. Sterke vingers. Nog voelden ze Dagoberts vingertoppen over haar naakte rug gaan. Kijk, hij keek naar haar. Hij lachte naar haar.
'Waar denk je aan, El?' Hij liet het stuur zomaar los en legde zijn hand op haar arm. Hij straalde warmte uit. Het was fijn.
Ze schudde het hoofd. 'Niets,' zei ze. 'Aan niets, Bijl.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten