Toen Edwin Soepboer kamer Z0.14 verliet, liep hij de agent met de pet tegen het lijf.
'Wat zijn wij aan het doen? U mag hier helemaal niet komen.' De agent deed een mislukte poging tot streng kijken. Dat zag er niet bijster snugger uit.
'Ik wel,' zei Edwin. Hij wees met zijn duim naar binnen. 'Ik ben zijn advocaat.'
De agent dacht na. Opeens had hij het. Hij stak zijn vinger op.
'Een advocaat in pyjama, ja ja. U moet vroeger opstaan om mij in de maling te nemen.'
'Nog vroeger?' vroeg Edwin. 'U loopt toch ook rond met uw pet op?' Hij liep snel door in de wetenschap dat de agent kamer Z0.14 niet opnieuw onbewaakt achter kon laten. 'Komt u eens even terug,' hoorde hij roepen. Maar dat was een zwaktebod van iemand die besefte dat hij niet veel meer kon dan een beetje roepen. De agent met de pet moest zijn aandacht noodgedwongen verleggen naar de patiënt in Z0.14.
'Zuster,' riep die. De agent begaf zich in de kamer. Richard Brokken alias The Knife keek onrustig om zich heen. 'Zuster!' riep hij weer, iets nadrukkelijker deze keer, duidelijker gearticuleerd.
'Agent Knapen zult u bedoelen.' Agent Knapen lachte om zijn eigen grapje. Maar de zaak lag ernstiger, het was geen geschikt moment voor een lolletje.
The Knife leek Knapen niet op te merken. Op volle sterkte schreeuwde hij: 'Zuster, ik moet zeiken als een paard!' Het moest tot op de gang te horen zijn. Agent Knapen zag de paniek in de ogen van de crimineel. Hij moest handelen en snel. Hij rende de gang in om een zuster of desnoods een broeder te vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten