De boeken waren weg, de boeken bleven weg. Op de steun van wachtmeester Jacobi hoefden Bijleveld en Elly Sprenkelbach Meijer niet te rekenen. Die had zich opgesloten in zijn kantoortje om op de lokale radiozender een voetbalverslag te beluisteren.
'Laat maar, Daag, ze zijn foetsie en Jacobi weet er meer van. Alleen gaat ie ons daarover niets vertellen.' Bijleveld moest eraan wennen dat hij bij zijn voornaam werd genoemd. Toch klonk het heel vertrouwd uit Elly's mond.
'Zeg dat nog 's.' Hij was vlak voor haar gaan staan, zijn handen op haar ronde schouders.
'Wat?' Elly lachte verleidelijk. Hij verdronk in haar prachtige ogen.
'Noem mij nog eens bij mijn naam?'
'Daag,' zei ze. 'Dagobert. Dagobert Bijleveld.'
Hij moest slikken toen zijn volledige naam voor het eerst door de gang van het politiebureau klonk. Het kippenvel stond op zijn armen.
'Het ontroert je, hè?' fluisterde Elly. Ze stond dicht tegen hem aan. Ze geurde naar de zeep uit de doucheruimte van de politiepost. Opnieuw liet ze zijn naam klinken. En nog een keer. En nog een keer. Ze stopte pas toen de tranen over zijn wangen rolden. Die zij vervolgens wegkuste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten