Terwijl Taco Stutterheim keurig in het pak naar het politiebureau fietste, herhaalde hij de opdracht die commissaris Turlings hem had meegegeven: ga naar het ziekenhuis en bezoek daar drie patiënten, te weten Edwin Soepboer, Richard Brokken en Fred Janssen. Stel ze alle drie de volgende vragen: waarom lig je hier, wat was daar de aanleiding toe en hoe had je het kunnen voorkomen? Tenminste, ongeveer zoiets stond Taco nog bij. Eerst moest hij langs het bureau voor een tijdelijk politie-id. Dat kon wachtmeester Jacobi voor hem in orde maken, aldus Turlings. In een goed half uur kon hij in het Prinses Irene-hospitaal zijn. Misschien iets later. Hij moest zich niet in het zweet fietsen. Dat zou een weinig professionele indruk maken op het ziekenhuispersoneel en de ondervraagden.
'Een tijdelijk politie-id?' vroeg Jacobi, 'die kan ik niet zomaar aanmaken. Daar heb ik toestemming voor nodig van commissaris Turlings.'
'Maar die heb ik. Meneer Turlings heeft juist gezegd dat u dat kon regelen.'
Wachtmeester Jacobi knikte. 'Ja, ja, Turlings heeft makkelijk praten op zaterdagochtend als-ie ligt uit te slapen. En ik mag het weer opknappen. En waar heb je het eigenlijk voor nodig?'
Geduldig legde Taco zijn missie uit. Hij kreeg het warm in zijn kostuum. Zo'n stropdas voelde als een wurggreep. Hij had niet door dat achter hem Elly Sprenkelbach Meijer en Bijleveld waren binnengekomen.
'O nee,' riep Elly, 'jij gaat nergens heen. Wat een knurft, die Turlings, om je die opdracht te geven.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten