Dagobert Bijleveld had zich in tijden niet zo fijn gevoeld. Hij kon zich vergissen, maar het leek erop dat hij een maatje had gevonden. Een maatje voor het leven. Er borrelden vreemde gedachten op die tot voor kort een ver van zijn bed show waren geweest. Over kinderen bijvoorbeeld. Waarvan hij de vader was. En Elly de moeder. Over samen naar de ondergaande zon kijken onder het genot van een glas rosé. Over samen in bed. Over samen in bad. Er zou een wereld voor hem opengaan. Samen uit eten, samen naar de film. Samen oud worden.
Hij keek opzij. Hij zag Elly's profiel. Die lippen, dat neusje, dat voorhoofd. De kinderen die zij zouden krijgen zouden knap zijn. Leuke, intelligente kinderen, met net zulk analytisch vermogen als hun ouders.
Cel 3 markeerde het begin van een nieuw tijdperk. Decennia van geluk zouden volgen. Tot de dood hen scheidde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten