Met
oplopende opwinding nam commissaris Turlings het filmpje tot zich dat
wachtmeester Jacobi hem via de mail had voorgeschoteld. Als voormalig chef
zedenzaken had hij in het verleden veel aanstootgevend beeldmateriaal tot zich
moeten nemen. Toch was het zelfs voor deze routinier even slikken toen hij de
beelden van cel 3 aan zich voorbij zag trekken. Hij prees zich gelukkig dat het
geen full color film betrof. De kronkelende lijven van Sprenkelbach Meijer en
Bijleveld waren in zwart-wit al vreselijk genoeg. Halverwege moest hij
noodgedwongen zijn blik afwenden. Dit was toch de bloody limit. Met voldoening
ondertekende hij de verzoeken tot schorsing. In hoofdletters had hij op beide
formulieren de reden opgegeven: INSUBORDINATIE. Het was voor eerst in zijn
lange carrière dat hij het woord moest gebruiken voor eigen ondergeschikten.
Maar hij deed het graag. Deze lieden haalden de beroepseer omlaag, trokken het
door het slijk. Hij vouwde de brieven dubbel, stopte ze in twee aparte
enveloppen en keek met afgrijzen naar de laatste beelden op het scherm.
Bij de
receptie gaf hij de brieven aan Jacobi. ‘Deze twee geef je vanmiddag nog af bij
hoofdcommissaris De Bruin. Met dat filmpje
erbij op dvd. Begrepen?’Jacobi knikte onderdanig en lachte samenzweerderig. ‘Nog één dingetje,’ zei hij handenwrijvend, ‘Taco Stutterheim kan vanavond pas na half twaalf komen. Of dat wat u betreft oké is?’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten