Wachtmeester Jacobi schoot meteen in de verdediging toen Elly Sprenkelbach Meijer hem naar de boeken vroeg. Hij wist niks van boeken en hij had wel wat beters te doen dan boeken naar het lab brengen.
'Je kent de protocollen, Elly, als jij stukken voor het lab hebt, dan vul je de labpapieren in en dan leg je het zooitje in de labkluis. Je kunt niet zomaar wat in mijn handen drukken en dan denken dat het goed komt. Ik ben geen boodschappenjongen.'
Bijleveld schudde zijn hoofd. Waarom deed die man zo ingewikkeld?
'Luister, Jacobi, we proberen een lastige zaak tot een goed einde te brengen en het helpt niet als jij zo tegenwerkt.'
Jacobi kreeg ogen als schoteltjes en een ongezond rode blos op de wangen.
'Nou moet jij 's goed luisteren Dágóbért. Als ik mij goed herinner zijn jij en Katrien Duck hier door de baas eigenhandig van de zaak Martha Janssen gehaald. Het enige waar jullie goed in zijn is vozen in de tijd van de baas. En daarna kom je bij mij zeiken als er iets weg is. Het sleuteltje van de handboeien, de boeken uit de Ford Fiësta. Wil je soms ook nog weten waar de sleutel van cel 3 is gebleven? Maar zo zijn we niet getrouwd!'
Bijleveld was door dit verbaal geweld even uit het veld geslagen, maar Elly zei heel scherp: 'Ford Fiësta, Jacobi? Hoe weet jij dat die boeken uit die Ford kwamen? Mij heb je daar niet over gehoord.'
De rode wangen van Jacobi kleurden zo mogelijk nog roder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten